tag:blogger.com,1999:blog-17024017509263635502024-03-06T10:34:51.443+02:00Κοινό ΚεφάλιKefalashttp://www.blogger.com/profile/06053656721308773684noreply@blogger.comBlogger89125tag:blogger.com,1999:blog-1702401750926363550.post-16062255081168700182012-05-05T02:10:00.000+03:002012-05-05T02:11:38.401+03:00Βαρουφάκης vs Ευρώ<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
Άρχισα να παρακολουθώ τη συζήτηση μεταξύ του Γιάννη Βαρουφάκη και του Γιώργου Παπακωνσταντίνου.<br />
<br />
Ήδη από την αρχή της κουβέντας ο κος Βαρουφάκης είπε με αφορμή την Ελληνική κρίση τα εξής:
"Το κοινό νόμισμα (ευρώ) είναι τόσο κακοσχεδιασμένο που είναι αδύνατο να επιβιώσει το ωστικό κύμα μιας μεγάλης κρίσης σαν αυτή του 2008."<br />
<br />
Το πρόβλημα με αυτό τον ισχυρισμό είναι ότι δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.
Σε αυτή την κρίση το πρόβλημά μας δεν είναι το ευρώ. Αντίθετα, το ευρώ είναι η σανίδα σωτηρίας μας. Και ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματά μας, όπως ξέρουν και οι πέτρες στην Ελλάδα, είναι ότι φοβόμαστε μη μας πάρουν τα ευρώ που έχουμε στις τράπεζες και από ευρώ τα κάνουν δραχμές...
Για του λόγου το αληθές ότι το ευρώ δεν έχει πληγεί από αυτή την κρίση παραθέτω μερικά διαγράμματα που δείχνουν ότι στην κρίση που περνάμε το ευρώ έχει χάσει ελάχιστη αξία σε σχέση με άλλα νομίσματα, ενώ η οικονομία σε άλλα επίπεδα έχει δεχθεί σοβαρότατα πλήγματα, όπως σε αυτό της απασχόλησης αλλά όχι μόνο (παραθέτω ένα διάγραμμα που δείχνει τις περιβόητες αποδόσεις των κρατικών ομολόγων).<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiuIeT_frc-dMWFLTIMnMwSJ0xYxKrgOnfPQeWsA5LNFofNLzHqM72CCIKIFPizFO7AdqHS9NQ6sED7D_v1R_bghyctfTOHpcD53cSY91EZTu_Ketvzvf5L7GZCZhBHEWTgdr4Z00usxOg/s1600/%CE%A3%CF%84%CE%B9%CE%B3%CE%BC%CE%B9%CE%BF%CC%81%CF%84%CF%85%CF%80%CE%BF+2012-05-04,+10.55.34+%CE%BC.%CE%BC..png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="233" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiuIeT_frc-dMWFLTIMnMwSJ0xYxKrgOnfPQeWsA5LNFofNLzHqM72CCIKIFPizFO7AdqHS9NQ6sED7D_v1R_bghyctfTOHpcD53cSY91EZTu_Ketvzvf5L7GZCZhBHEWTgdr4Z00usxOg/s400/%CE%A3%CF%84%CE%B9%CE%B3%CE%BC%CE%B9%CE%BF%CC%81%CF%84%CF%85%CF%80%CE%BF+2012-05-04,+10.55.34+%CE%BC.%CE%BC..png" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgY4_VSYrK5Ky7aAamiqo_zK3ZtQXGiwliKYOm58ilVPVQRDqhDlU6EuJAs6v_SQwCZoWEkTx_kqJxQEUEvkJMfFF-VmHFBVGbSLwS7jZwsTrC7V79inEF6LUr5OpAOSt1iK25rRrBzST8/s1600/%CE%A3%CF%84%CE%B9%CE%B3%CE%BC%CE%B9%CE%BF%CC%81%CF%84%CF%85%CF%80%CE%BF+2012-05-04,+10.56.20+%CE%BC.%CE%BC..png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="235" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgY4_VSYrK5Ky7aAamiqo_zK3ZtQXGiwliKYOm58ilVPVQRDqhDlU6EuJAs6v_SQwCZoWEkTx_kqJxQEUEvkJMfFF-VmHFBVGbSLwS7jZwsTrC7V79inEF6LUr5OpAOSt1iK25rRrBzST8/s400/%CE%A3%CF%84%CE%B9%CE%B3%CE%BC%CE%B9%CE%BF%CC%81%CF%84%CF%85%CF%80%CE%BF+2012-05-04,+10.56.20+%CE%BC.%CE%BC..png" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgRyGRSL2KaG-BhuGYB3c8O8Ad8ZcO6dQtM2duLbJ4Zq2C1dtGUog5Qd1JzJov4r9BQ32L6UMZkk4_t89aqWc2DM4gFmoIeQmfp3Xp_ihaL51_WDuu8YvQr1vkkgAkMl8HJEpJgeyBKnY0/s1600/%CE%A3%CF%84%CE%B9%CE%B3%CE%BC%CE%B9%CE%BF%CC%81%CF%84%CF%85%CF%80%CE%BF+2012-05-04,+10.57.01+%CE%BC.%CE%BC..png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="230" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgRyGRSL2KaG-BhuGYB3c8O8Ad8ZcO6dQtM2duLbJ4Zq2C1dtGUog5Qd1JzJov4r9BQ32L6UMZkk4_t89aqWc2DM4gFmoIeQmfp3Xp_ihaL51_WDuu8YvQr1vkkgAkMl8HJEpJgeyBKnY0/s400/%CE%A3%CF%84%CE%B9%CE%B3%CE%BC%CE%B9%CE%BF%CC%81%CF%84%CF%85%CF%80%CE%BF+2012-05-04,+10.57.01+%CE%BC.%CE%BC..png" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi6MfOgOiQAEpdNkWeU-6TE7q9FVrHRFH2lZzb0P0ix_x4hgr_g6SkRCY4fRnGqW2Nj4hOZvNwzLnoncwmzDjo5bap_yW09a1sTmm-erST5QGN6UfON0ifmrr8hN-Nt5zUpeqqedBvE3Mw/s1600/%CE%A3%CF%84%CE%B9%CE%B3%CE%BC%CE%B9%CE%BF%CC%81%CF%84%CF%85%CF%80%CE%BF+2012-05-04,+11.15.40+%CE%BC.%CE%BC..png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="275" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi6MfOgOiQAEpdNkWeU-6TE7q9FVrHRFH2lZzb0P0ix_x4hgr_g6SkRCY4fRnGqW2Nj4hOZvNwzLnoncwmzDjo5bap_yW09a1sTmm-erST5QGN6UfON0ifmrr8hN-Nt5zUpeqqedBvE3Mw/s400/%CE%A3%CF%84%CE%B9%CE%B3%CE%BC%CE%B9%CE%BF%CC%81%CF%84%CF%85%CF%80%CE%BF+2012-05-04,+11.15.40+%CE%BC.%CE%BC..png" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;">
<br /></div>
<div>
Η αξία του ευρώ έχει πράγματι πέσει σε σχέση με τα άλλα νομίσματα, αλλά το μέγεθός της πτώσης είναι πολύ μικρό, ώστε αυτό καθεαυτό να αποτελεί πρόβλημα.<br />
<br />
Βέβαια ο κύριος Βαρουφάκης μπορεί να εννοεί με την παραπάνω δήλωσή του, όχι ότι με την κρίση πέφτει η αξία του ευρώ, αλλά ότι δημιουργούνται ευάλωτες χώρες σε δημοσιονομικό και γενικότερο οικονομικό επίπεδο. Αυτό μάλλον ισχύει σε ένα βαθμό, αλλά ακριβώς με τον αντίθετο τρόπο από αυτόν που νομίζει εκείνος.<br />
Πώς, για παράδειγμα, η Ελλάδα κατάφερε να έχει τόσα πολλά χρέη χωρίς να έχουν χτυπήσει τα καμπανάκια του κινδύνου νωρίτερα; Φταίει το γεγονός ότι δεν υπάρχουν Ευρωπαϊκοί θεσμοί διάσωσης και πανευρωπαϊκοί μηχανισμοί δημοσιονομικής στήριξης της οικονομίας; Ή μήπως φταίει το γεγονός ότι η Ευρωζώνη με τις διάφορες ρυθμίσεις που επέβαλλε και με τη γενικότερη συμπεριφορά των κρατών μελών είχε πείσει τους πάντες ότι τα κρατικά ομόλογα είναι εγγυημένα από τις ισχυρές δημοσιονομικά χώρες; Μήπως αυτό επέτρεψε την υπερδιόγκωση της φούσκας, που πάντα ονειρεύονταν οι δικοί μας πολιτικοί; Μήπως τελικά δεν ήταν το πρόβλημα η διαβόητη ρήτρα μη διάσωσης, αλλά αντίθετα το γεγονός ότι κανείς δεν την πήρε στα σοβαρά;<br />
<br />
Και ας περάσω από τα αίτια στο τι γίνεται τώρα. Υπάρχει ή όχι κίνδυνος για το ευρώ λόγω της οικονομικής κρίσης; Αποτελούν οι χρεοκοπίες απειλή για το ευρώ ως νόμισμα; Ή αντίθετα το ευρώ θα κινδυνεύσει μόνο αν η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα χρησιμοποιήσει τη νομισματική πολιτική ως εργαλείο, όπως πολλοί μας προτείνουν, και στην ουσία τη θυσιάσει, για να προσπαθήσει να απαλλάξει της κυβερνήσεις από τα χρέη τους; Μάλλον το δεύτερο. Το τύπωμα χρήματος, προκειμένου να αποπληρωθούν τα χρέη και προκειμένου να υπάρξει πληθωρισμός και να πέσει το χρέος σε πραγματικές τιμές, είναι μία λάθος πολιτική για οποιαδήποτε χώρα. Στην Ευρωζώνη, όμως, είναι ακόμα πιο επικίνδυνη, επειδή η συστηματική υιοθέτησή αυτής της πολιτικής χάριν των PIIGS και εις βάρος των υπολοίπων δημιουργεί κίνητρο και συμφέρον για τις υγιείς δημοσιονομικά χώρες να έχουν ένα άλλο νόμισμα πιο σταθερό που να ανταποκρίνεται περισσότερο στα δικά τους συμφέροντα.<br />
<br />
Ο κύριος Βαρουφάκης υπερτιμά το κίνδυνο στον οποίο βρίσκεται το ευρώ και η Ευρωζώνη και ταυτόχρονα η εφαρμογή των δικών του απόψεών, όπως περιγράφονται στη <a href="http://yanisvaroufakis.eu/2010/11/16/46/">Modest Proposal</a> του, είναι ακριβώς εκείνες οι απόψεις που αν εφαρμόζονταν θα έθεταν σε άμεσο κίνδυνο το ευρώ. Εγώ δεν είμαι εξειδικευμένος οικονομολόγος σαν τον κύριο Βαρουφάκη και ασφαλώς πολλά πράγματα τα ξέρει εκείνος καλύτερα από εμένα. Ευτυχώς, όμως, ο κύριος Βαρουφάκης δεν είναι ο μοναδικός οικονομολόγος και υπάρχουν οικονομολόγοι που έχουν θέσει συγκεκριμένους προβληματισμούς για αυτά τα θέματα αυτά (ένα σημαντικό παράδειγμα <a href="http://faculty.chicagobooth.edu/john.cochrane/research/papers/John_H_Cochrane_%20Last_Chance_to_Save_the_Euro_WSJ.pdf">εδώ</a>), στα οποία ο κύριος Βαρουφάκης (και όχι μόνο εκείνος) από όσο ξέρω δεν έχει απαντήσει ποτέ ικανοποιητικά. <br />
</div>
</div>Kefalashttp://www.blogger.com/profile/06053656721308773684noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-1702401750926363550.post-5346127255380789442012-04-30T13:31:00.001+03:002012-04-30T13:36:51.392+03:00Η Χαμένη Ψήφος<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal">
<span lang="EL">Γίνεται πολύς
λόγος τελευταία για τη χαμένη ψήφο... Χρησιμοποιείται συγκεκριμένα ως
επιχείρημα για να μην ψηφίσει κανείς τα κόμματα εκείνα που ενδέχεται να μην πιάσουν
το 3%. Το συγκεκριμένο επιχείρημα, όμως, εκτός του ότι καταλήγει στο ακριβώς
αντίθετο συμπέρασμα από εκείνο που θεωρούν εκείνοι που το προβάλλουν, επιπλέον
δε στέκει λογικά και από μόνο του.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EL"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EL">Πρώτον, λοιπόν,
ακόμα και αν γινόταν δεκτό γενικά το επιχείρημα, τότε δεν ισχύει εναντίον
κομμάτων όπως η Δράση και η Δημοκρατική Συμμαχία. Αυτά τα κόμματα έχουν μεγάλες
πιθανότητες να μπουν στη Βουλή και η πρόσθεση του 1% στο ποσοστό τους είναι
καθοριστικό για να κερδίσουν 8 έδρες. Αντίθετα, αν προστεθεί 1%
στο ποσοστό της Νέας Δημοκρατίας, του ΠΑΣΟΚ ή των άλλων κομμάτων που θα μπούνε
στη Βουλή, τότε το πολύ να πάρουν έναν ακόμα βουλευτή. Αντί για 105 θα έχει η
Νέα Δημοκρατία, απλώς 106 (ακόμα, δηλαδή, και για εκείνους που αποκλειστικό
τους κριτήριο είναι να υπάρχει μετά τις εκλογές κυβέρνηση, συμφέρει πολύ
περισσότερο ένα κόμμα σαν τη Δράση που έχει εκφράσει βούληση να συνεργαστεί
παρά η Νέα Δημοκρατία, επειδή στην πρώτη περίπτωση ο σχηματισμός που θα
προσπαθήσει να κυβερνήσει θα έχει κερδίσει 8 έδρες ενώ στη δεύτερη το πολύ να
κερδίσει μία).<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EL"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EL">Δεύτερον,
συνολικά το επιχείρημα δεν έχει βάση γιατί εξαρτάται από την επιλογή που θα
κάνουν οι υπόλοιποι ψηφοφόροι. Το πρόβλημα με αυτό είναι ότι οι πιθανές
επιλογές των υπολοίπων ψηφοφόρων είναι τόσες πολλές, ώστε να μπορεί κανείς να
στηρίξει ό,τι θέλει πάνω σε αυτό το επιχείρημα. Πολλές ψήφοι μαζί χρειάζονται
πάντοτε στο εκλογικό μας σύστημα, για να υπάρχει αποτέλεσμα. Μία ψήφος στη Νέα
Δημοκρατία δεν προσφέρει απολύτως τίποτα. Είτε η Νέα Δημοκρατία πάρει 1.500.000
ψήφους, είτε πάρει 1.500.001 ψήφους είναι ακριβώς το ίδιο ως προς τις
βουλευτικές έδρες που θα κερδίσει. Αντίστοιχα, είτε η Δράση πάρει 150.000
ψήφους, είτε πάρει 150.001 ψήφους είναι πάλι το ίδιο είτε μπει, είτε δεν μπει
στη Βουλή. Η διαφορά στις δύο περιπτώσεις δεν είναι η μία ψήφος, αλλά ολόκληρο
το τσουβάλι με τις ψήφους. Το τσουβάλι με τις ψήφους δίνει στη Νέα Δημοκρατία
ίσως και πάνω από 100 έδρες, αντίθετα το τσουβάλι της Δράσης μπορεί να μην της
δίνει καμία έδρα. Αυτό σημαίνει ότι τη διαφορά δεν την κάνει η ίδια η ψήφος
αλλά το σύνολο των ψήφων. Αν, λοιπόν, οι ψήφοι έχουν σημασία μόνο, επειδή έχουν
μπει σε ένα αρκετά μεγάλο τσουβάλι, τότε θα ήταν πάντοτε περισσότερο κερδισμένη
η ψήφος που θα έμπαινε στο μεγαλύτερο, επειδή αυτό θα εξασφάλιζε περισσότερες
έδρες (ειδικά αν λάβουμε υπόψη μας το μπόνους). Και με αυτή τη λογική, η οποία
ισχύει και για μικρότερα κόμματα (για τους ψηφοφόρους για παράδειγμα που
αποκλείουν τα μεγάλα κόμματα για άλλους λόγους) είναι εύλογο οι δημοσκοπήσεις
να παίζουν πολύ μεγάλο ρόλο, για να βρει ο καθένας τη στρατηγική που του
ταιριάζει. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EL"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EL">Τρίτον, η ψήφος
δεν είναι σημαντική μόνο και μόνο, επειδή δίνει βουλευτικές έδρες. Αντίθετα,
ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της είναι ότι στέλνει και ένα πολιτικό μήνυμα. Αυτό
το μήνυμα μπορεί να στρέφεται κατευθείαν προς την κυβέρνηση και τα μεγάλα
κόμματα, αλλά μπορεί να είναι και ευρύτερα πολιτικό. Στις προηγούμενες εκλογές, ουσιαστικά
οι περισσότερες φιλελεύθερες ψήφοι βρίσκονταν στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, για αυτό το
λόγο είναι ακόμα σημαντικότερο να ψηφισθούν κόμματα όπως η Δράση, αλλά και η
ΔΗΜΣΥΜ, καθώς το μήνυμα με μία τέτοια ψήφο προς τα δύο μεγάλα κόμματα, που θα είναι
και στην κυβέρνηση, είναι σαφέστατο: δε σας επιλέγουμε πια, επειδή δεν υπήρξατε
αρκετά φιλελεύθεροι και προσπαθήσατε να προστατέψετε τις συντεχνίες σας εις
βάρος των υπολοίπων...<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EL"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EL">Αν κάποιος θεωρεί
ότι η Νέα Δημοκρατία είναι το καλύτερο κόμμα ή αν θέλει να ψηφίσει κάποιον
υποψήφιό της τον οποίο θεωρεί ιδιαίτερα καλό ας την ψηφίσει. Είναι λάθος, όμως,
να ψηφίσει κανείς Νέα Δημοκρατία, παρόλο που προτιμά τη Δράση, επειδή η ψήφος
στην τελευταία του φαίνεται χαμένη.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EL"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EL">Υ.Γ. Για όποιον δεν το κατάλαβε εγώ στηρίζω
Δράση. <o:p></o:p></span></div>
</div>Kefalashttp://www.blogger.com/profile/06053656721308773684noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1702401750926363550.post-220489937972311932012-04-08T15:24:00.004+03:002012-04-08T18:12:21.366+03:00Δράση υπέρ των δημοσίων υπαλλήλων<span style="font-style: normal; font-weight: normal; ">Η δράση και ο Στέφανος Μάνος υποστηρίζουν ότι πρέπει να απολυθούν με κάποιο μηχανισμό περίπου 400.000 δημόσιοι υπάλληλοι. Θα έλεγε κανείς από αυτή την πρόταση ότι η δράση είναι καθαρά ένα κόμμα κατά των δημοσίων υπαλλήλων, ότι, δηλαδή, ακόμα και αν η πολιτική της θα είχε ίσως κάπως καλύτερα αποτελέσματα για τα υπόλοιπα κομμάτια του πληθυσμού, εντούτοις ειδικά για τους δημοσίους υπαλλήλους είναι τελείως εχθρική. Αυτή είναι και μία από τις βασικότερες κριτικές που δέχεται η δράση. Παρόλα, αυτά εγώ θα υποστηρίξω ακριβώς το αντίθετο, ότι στην πραγματικότητα η δράση είναι όχι μόνο υπέρ των δημοσίων υπαλλήλων, αλλά και με μία έννοια είναι το μόνο κόμμα με μία συνολική πρόταση υπέρ των συμφερόντων των δημοσίων υπαλλήλων.<br /><br />Η σύγκριση, όμως, των προτάσεων των κομμάτων δεν μπορεί να γίνει μόνο με βάση τα λόγια και τις ευχές των κομμάτων προεκλογικά. Θα πρέπει να συγκριθούν τα κόμματα με βάση τι θα γίνει στην πράξη αν προσπαθήσουν να εφαρμόσουν αυτά που λένε. Τώρα, δηλαδή, μπορεί τα κόμματα να λένε ότι θα απολύσουν πολύ λιγότερους από 400.000, αλλά είναι βέβαιο ότι η άποψη τους θα αλλάξει προς το χειρότερο μετεκλογικά και θα αλλάξει ακόμα περισσότερο, αν το πρόγραμμά τους πάει χειρότερα από ότι υπολογίζουν. Πόσα εξάλλου πράγματα έγιναν τα τελευταία δύο χρόνια τα οποία διαψεύδονταν μέχρι και μήνες πριν υιοθετηθούν; Από την άλλη, η δράση έχει ένα πρόγραμμα που όσο και αν αρέσκονται οι διάφοροι να το χαρακτηρίζουν </span><i>«σκληρό»</i> έχει ξεκάθαρη κατεύθυνση και είναι τέτοιο που να καθιστά με μεγάλη βεβαιότητα τα δημοσιονομικά μας <b>βιώσιμα</b>. Για αυτό το λόγο, η δράση έχει ένα ξεκάθαρο προβάδισμα σε σχέση με τα κόμματα τα οποία έχουν τέτοιες προτάσεις που στην πράξη δε θα μπορέσουν να σταθούν και θα χρειαστεί να συνοδευθούν από άλλα άγνωστα μέτρα. Εξάλλου, αφού κανένα άλλο κόμμα δεν μπορεί να υποσχεθεί με τέτοια βεβαιότητα όσο η δράση ότι αποφύγαμε την ασύντακτη κατάρρευση των δημοσίων οικονομικών, που θα είχε τραγικές και άμεσες συνέπειες για τους δημοσίους υπαλλήλους, πώς μπορεί να υποστηρίζει ότι πάντως η απόλυση 400.000 δημοσίων υπαλλήλων με σημαντικές αποζημιώσεις είναι κάτι χειρότερο;<br /><br />Δε σταματούν, όμως, εδώ τα πλεονεκτήματα της πρότασης της δράσης. Και ένα πολύ χειροπιαστό πλεονέκτημα είναι ότι η δράση ποτέ δεν υποστήριξε τη μείωση μισθών στο δημόσιο για υπαλλήλους που δεν πληρώνονταν σημαντικά περισσότερο από το μέσο όρο. Αντίθετα, τα κόμματα εξουσίας αυτό έπραξαν, ενώ όλα ουσιαστικά τα κόμματα φαίνεται να προτιμούν τις οριζόντιες περικοπές από τις απολύσεις. Ακόμα χειρότερα, τα περισσότερα κόμματα φαίνεται να προτιμούν τις οριζόντιες περικοπές από τη μείωση των μισθών στις υψηλόμισθες ομάδες του δημοσίου. Ακόμα και ο ΣΥΡΙΖΑ, αν ήταν αναγκασμένος να κόψει δαπάνες, οριζόντιες περικοπές θα έκανε. Η δράση, όμως, προτιμά τη μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων. Γιατί πιστεύει ότι οι μισθοί στο δημόσιο δεν είναι υψηλοί (παρόλο που είναι υψηλότεροι από τον ιδιωτικό τομέα), πιστεύει, δηλαδή, ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι μπορούν να προσφέρουν και να είναι παραγωγικότεροι σε σχέση με τους μισθούς που παίρνουν. Ένα βασικό εργαλείο, για να επιτευχθεί η παραγωγικότητα είναι ακριβώς να λαμβάνουν οι δημόσιοι υπάλληλοι σημαντικές απολαβές. Αυτό, όμως, δεν μπορεί ποτέ να γίνει σε αυτό το τεράστιο και για αυτό το λόγο αντιπαραγωγικό δημόσιο. Η δράση προτείνει να μείνουν τόσοι δημόσιοι υπάλληλοι, ώστε να μπορέσει το σύστημα να γίνει παραγωγικό και να δικαιολογούνται πράγματι οι απολαβές των δημοσίων υπαλλήλων από το όφελος που θα έχουν οι πολίτες από τις κρατικές υπηρεσίες.<br /><br />Έτσι, ερχόμαστε και σε μία άλλη προσφορά των προτάσεων της Δράσης. Ο συνδυασμός της μείωσης του όγκου του δημοσίου τομέα μαζί με τη βελτίωση του τρόπου διοίκησης και την αναβάθμιση των διοικητών που θα μπορούσε να προσφέρει η Δράση με τα στελέχη της είναι η μοναδική πολιτική πρόταση που δίνει κάποια ελπίδα ότι μπορεί να ξεβαλτώσει το δημόσιο στην Ελλάδα. Οι ελπίδες βέβαια για αυτό τον άθλο είναι υπερβολικά μικρές, καθώς οι κρατικοί μηχανισμοί δείχνουν ιστορικά να είναι παντρεμένοι με την αναποτελεσματικότητα και συχνά με τη ματαιότητα ή ακόμα χειρότερα την καταστροφή. Αν το συλλογιστεί κανείς, τα μονίμως αντιπολιτευόμενα κόμματα, στη μανία τους να είναι «αντιμνημονιακά» και να αντιδρούν σε οτιδήποτε προτείνουν τα κόμματα εξουσίας, δεν έχουν σχεδόν καμία πρόταση για το πώς φαντάζονται ότι θα έπρεπε να είναι δομημένο το κράτος (αν εξαιρέσουμε ότι το ΚΚΕ ονειρεύεται ένα πολύ συγκεκριμένο μοντέλο που εφαρμόστηκε στη Σοβιετική Ένωση...) και γενικότερα τα κόμματα, με λίγες εξαιρέσεις, δεν έχουν στελέχη με εντυπωσιακές διοικητικές ή άλλες ικανότητες. Η μετατροπή του δημοσίου τομέα σε ένα ζωντανό και δημιουργικό κομμάτι της κοινωνίας είναι προφανέστατα κάτι που θα έπρεπε να στηρίξουν οι πρωταγωνιστές σε αυτή τη διαδικασία.<br /><br />Τέλος, οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι και αυτοί πολίτες. Τα οφέλη από την παύση της αβεβαιότητας που θα παρατηρηθεί, όταν καταστεί το κράτος βιώσιμο, τα οφέλη από τη μείωση της φορολογικής επιβάρυνσης για τη συντήρηση του κράτους και τα οφέλη από την αναβάθμιση της ποιότητας των υπηρεσιών του κράτους θα είναι τόσο σημαντικά για την οικονομία, την κοινωνία και τον πολίτη που αποτελούν ασφαλώς αξιοσημείωτο λόγο ακόμα και για ένα δημόσιο υπάλληλο να στηρίζει τις πολιτικές της δράσης. Πολύ περισσότερο, όμως, είναι ο καλύτερος και πιο αξιόπιστος τρόπος, για να βγούμε από το φαύλο κύκλο στον οποίο έχουμε πέσει. <br /><br />Στο άρθρο αυτό συγκρίνω τη δράση κυρίως με τα κόμματα που είτε είναι στη βουλή ήδη είτε φαίνεται να μπαίνουν στη βουλή με βεβαιότητα. Αντίθετα, δεν αναφέρομαι στη Δημοκρατική Συμμαχία που έχει ασφαλώς προτάσεις προς τη σωστή κατεύθυνση, η οποία όμως, επίσης, υστερεί κατά τη γνώμη μου στην ποιότητα των προτάσεων σημαντικά σε σχέση με τη δράση. Επίσης, προς τη σωστή κατεύθυνση φαίνεται να είναι και η δημιουργία ξανά, της οποίας, όμως, η πρόταση δεν είναι ακόμα τόσο ολοκληρωμένη και δεν ξέρουμε ακριβώς τι προτείνει.<br /><br />Τα στελέχη της Δράσης αντιλαμβάνονται ότι είναι δύσκολο να πείσουν δημοσίους υπαλλήλους να την στηρίξουν και ότι το κοινό της Δράσης πρέπει τουλάχιστον προς το παρόν να αναζητηθεί προς τον ιδιωτικό τομέα. Η πραγματικότητα, όμως, αν και δύσκολο να επικοινωνηθεί, είναι ότι η Δράση αποτελεί την καλύτερη επιλογή και για εκείνους των οποίων προτείνει την απόλυση. Οι λύσεις στα προβλήματά μας δε θα δοθούν, αν η δική μας ομάδα υπερισχύσει των αντιπάλων στην κοινωνία, αλλά, αντίθετα, αν καταφέρουμε να σπάσουμε εκείνους τους μηχανισμούς που καθηλώνουν και διαλύουν τις δυνατότητες συνεργασίας μας και αποτρέπουν την πολλαπλασιαστική αύξηση του έργου που όλοι μαζί μπορούμε να δημιουργήσουμε.Kefalashttp://www.blogger.com/profile/06053656721308773684noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-1702401750926363550.post-74818961310373403582012-01-19T02:22:00.011+02:002012-01-20T12:43:34.890+02:00Οικονομική Κρίση, άλλο ένα Πολτικό ΚαπρίτσιοΌλο και περισσότεροι σήμερα προσπαθούν να δώσουν μία ερμηνεία, μία εξήγηση στην οικονομική κρίση. Σε αυτό το άρθρο, χωρις να ειμαι εξειδικευμενος οικονομολογος αλλά απλός φοιτητής νομικής, θα κάνω και εγώ ακριβώς το ίδιο, θα δώσω άλλη μία εξήγηση. Αυτό που θα προσπαθήσω να προσθέσω είναι η απάντηση στο ερώτημα πώς γίνεται να πλήττονται όλες οι πλευρές ταυτόχρονα με αυτά που συμβαίνουν σήμερα στην Ελλάδα. Πώς γίνεται, δηλαδή, να πλήττονται οι φορολογούμενοι, οι δανειστές του κράτους, οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι ιδιωτικοί υπάλληλοι, οι επιχειρηματίες, οι ιδιοκτήτες ακινήτων, οι τράπεζες, οι δανειολήπτες και πολλές άλλες κατηγορίες όλοι ταυτόχρονα και σε τοσο σημαντικό βαθμό; Η κατανόηση της απάντησης μπορεί να μας βοηθήσει να υπερβούμε την κρίση και να αποφύγουμε παρόμοια λάθη στο μέλλον.<br /><br />Μία πρώτη απάντηση για το πώς έχουν πληγεί όλες οι κοινωνικές ομάδες είναι, ακόμη και αν φαίνεται αυτό αντιδιαισθητικό, ότι σε μία οικονομική κρίση γενικά χάνουν <span style="font-weight: bold; ">ΌΛΕΣ</span> οι ομάδες ή οι τάξεις της κοινωνίας. <span style="font-weight: bold; ">Το προϊόν της οικονομίας μειώνεται και η κοινωνία συνολικά επιμερίζεται τη χασούρα</span> (άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο). Πράγματι και στις τελικά ΗΠΑ όλοι φαίνεται να έχασαν από την κρίση. Πρώτοι, όμως, επλήγησαν όσοι είχαν σχέσεις με ακίνητα, επειδή η κρίση ξεκίνησε από τα στεγαστικά δάνεια, και ύστερα επλήγησαν όλοι οι υπόλοιποι. Στην Ελλάδα, όμως, δε φαίνεται να συμβαίνει ακριβώς αυτό.<br /><br />Οι πρώτοι που θα περίμενε κανείς να χάσουν λόγω της κρίσης είναι οι δανειστές της Ελλάδας και, πράγματι, τώρα φαίνεται ότι αυτοί θα χάσουν αρκετά. Παρόλα αυτά για πολυ καιρό προσπαθούσε να μας πεισεί η πολιτική τάξη ότι οι δανειστές μας δε θα χάσουν δεκάρα. Από την άλλη, ακόμα και τώρα δεν είναι καθόλου σαφές πόσα τελικά χρήματα θα χάσουν οι ομολογιούχοι. Θα χάσουν όσα συμφωνηθεί στο PSI ή στο μέλλον θα χάσουν επιπρόσθετα; Επίσης, οι φορολογούμενοι έχουν ηδη κληθεί να σηκώσουν ένα τεράστιο βάρος με φόρους που ήδη παραμορφώνουν σε πολύ μεγάλο βαθμό τη λειτουργία της οικονομίας. Υπάρχει, όμως, τίποτα που να εξασφαλίζει στους φορολογούμενους ότι δε θα φορολογηθούν παραπάνω στο μέλλον; Μπορούν να ξέρουν πόσο θα επιβαρυνθούν προκειμένου να μην επιβαρυνθούν οι δανειστές; Σε αυτούς προστίθενται και οι δημόσιοι υπάλληλοι. Θα μπορούσε να ειπωθεί ότι επικρατεί η νοοτροπία πως ότι και αν πάθουν οι υπόλοιποι αυτούς δεν τους πειράζουμε. Ούτε αυτό, όμως, δε κατάφερε να εξασφαλισθεί. Οι μισθοί πέσανε και πολλοί υπάλληλοι στέλνονται στην εφεδρεία. Επίσης το βασικότερο είναι ότι και αυτοί διακατέχονται από τεράστια ανασφάλεια για το αν οι μισθοί τους θα διατηρηθούν στο μέλλον και για το αν στο μέλλον θα έχουν δουλειά. Έτσι, οι δανειστές κινδυνεύουν να χάσουν δισεκατομμύρια χωρίς να ξέρουμε πού είναι ο πάτος, οι φορολογούμενοι κοντεύουν να χάσουν δισεκατομμύρια χωρίς να ξέρουμε και εκεί που είναι ο πάτος, με αποτέλεσμα οι επιχειρηματικές δραστηριότητες να χάνουν τις προοπτικές τους για κερδοφορία, και οι εργαζόμενοι σε δημόσιο και σε ιδιωτικό τομέα ζουν σε πλήρη ανασφάλεια. Έχουμε, λοιπόν, ύφεση...<br /><br />Σε όλα αυτά προστίθεται η αβεβαιότητα του νομίσματος για να δέσει το γλυκό. Η τελευταία ασφαλώς μειώνεται με τη δυνατότητα που έχουν οι πολίτες να βγάλουν αποταμιεύσεις στο εξωτερικό. Αλλά το γεγονός παραμένει ότι <span style="font-weight: bold; ">μπορεί σχεδόν ανά πάσα στιγμή όλες οι αξίες να αποτυπώνονται σε ένα καινούργιο κατά πολύ υποτιμημένο νόμισμα</span>. ´Ετσι, έχουμε και άλλη ύφεση. Αυτό που αξίζει να σημειωθεί είναι ότι, πριν ακόμα ανακοινωθεί ότι οι δανειστές θα χάσουν δεκάρα από τις αξίες των ομολόγων τους, όλη αυτή η αβεβαιότητα είχε <span style="font-weight: bold; ">ήδη</span> προκαλέσει την καταράκωση στις αξίες των περιουσιακών στοιχείων των πολιτών και όλες τις υπόλοιπες υφεσιακές συνέπειες. <span style="font-weight: bold; ">Η αβεβαιότητα</span>, δηλαδή, <span style="font-weight: bold; ">για το πού θα πέσουν οι ζημιές είναι πολυ πιο καταστροφική από το ύψος των ζημιών</span>. Από το PSI θα εξοικονομηθούν, ίσως, κάτι παραπάνω από 100 δις ευρώ. Η Εθνική τράπεζα, όμως, <span style="font-weight: bold; ">μόνη της</span> έχει χάσει απο το 2009 χρηματιστηριακή αξία κοντά στα 20 δις απλώς και μόνο λόγω της προσδοκίας των ζημιών που <span style="font-style: italic; ">ίσως</span> επωμισθεί. Αν υπολογίσουμε με τον ίδιο τρόπο τη μείωση της αξίας σε <span style="font-weight: bold; ">όλες τις εταιρίες εισηγμένες και μη και σε όλα τα υπόλοιπα περιουσιακά στοιχεία</span>, όπως τα ακίνητα, καταλαβαίνουμε γιατί υπάρχει ύφεση... Θα μπορούσε να φανεί το πώς επιδρά η αβεβαιότητα καλύτερα μέσω μίας αναλογίας, αν φανταστούμε ότι το χρέος της Ελλάδας είναι μία πολύ μεγάλη φωτιά μέσα σε μία πόλη. Ο άνεμος, όμως, είναι ισχυρός και ταυτόχρονα ακαθόριστος, αλλάζει συνέχεια και δεν ξέρουμε προς τα πού θα στείλει τη φωτιά και ποια σπίτια θα κινδυνεύσουν να καούν. Όλοι οι πολίτες θα αναγκασθούν να αρχίσουν να προφυλάσσονται ή και ίσως εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, και όλη η πόλη θα παραλύσει από τις κανονικές της λειτουργίες είτε καταφέρουν τελικά να σβήσουν τη φωτιά έιτε όχι. Αντίθετα, αν ξέρουμε ότι φυσάει βοριάς, τότε μπορεί όλη η υπόλοιπη πόλη πέρα από το νότιο κομμάτι να ησυχάσει και να συνεχίσει ο καθένας με τις δουλείες του. Ίσως, μπορέσουν και οι υπόλοιποι κάτοικοι να βοηθήσουν καλύτερα στην προετοιμασία και το νότιο κομμάτι της πόλης που βρίσκεται σε κίνδυνο. Ασφαλώς, αν επιτευχθεί το σβήσιμο της φωτιάς, τότε τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα, σε κάθε περίπτωση, όμως, ίσως είναι ακόμα σημαντικότερο να ξέρουμε ποιος κινδυνεύει και να μπορούμε να εξακριβώσουμε ποιος θα μείνει ασφαλής.<br /><br />Τι γίνεται, όμως, στην περίπτωση της κρίσης στην Ελλάδα (αλλά και στην υπόλοιποι Ευρώπη); Αφού δεν ξέρουμε προς τα πού φυσάει ο άνεμος, πώς μπορούμε να αποτρέψουμε την παράλυση της πόλης; Πολύ απλά, πρέπει να ανακοινώσουμε από τώρα προς τα πού θα αφήσουμε τον άνεμο να κινηθεί, αφού είναι <span style="font-weight: bold; ">το ίδιο το κράτος</span> που έχει την αδυναμία πληρωμής και <span style="font-weight: bold; ">μπορεί το ίδιο αν ήθελε να μας πει από τώρα ποιους από όλους δε θα πληρώσει</span>. Εδώ μπορεί να προβληθεί η αντίρρηση ότι δε θα μπορούσαμε εκ των προτέρων να ξέρουμε ποιος θα φάει τις ζημιές επειδή δεν μπορούμε να ξέρουμε εκ των προτέρων το μέγεθός τους. Δεν είναι, όμως, έτσι τα πράγματα. Προφανώς, δεν μπορούμε να προβλέψουμε τι θα γίνει στο μέλλον. Αυτό, όμως, δε μας εμπόδισε ποτέ από το να θεσπίσουμε κανόνες για το πώς θα αντιδράσει η πολιτεία σε περίπτωση που ένα σενάριο πραγματοποιηθεί. Δεν υπάρχει ασφαλώς καμία πυθία που να μπορεί να μας πει τι θα γίνει και εμείς να προβλέψουμε κανόνες για το συγκεκριμένο χρησμό. Αυτό που μπορούμε, όμως, να κάνουμε είναι να προδιαγράψουμε όλα τα σενάρια, περισσότερο και λιγότερο πιθανά, και να δηλώσουμε εκ των προτέρων τι θα γίνει σε περίπτωση που κάποιο από αυτά πραγματοποιηθεί. Έτσι, λειτουργούν μεγάλοι κλάδοι του δικαίου και έτσι μπορούν να λειτουργήσουν και οι κρατικοί μηχανισμοί. Για παράδειγμα, ίσως να μην μπορούμε να προβλέψουμε με σιγουριά ότι μία επιχείρηση θα χρεοκοπήσει ακριβώς σε δύο χρόνια, παρόλα αυτά μπορούμε να πούμε ότι αν χρεοκοπήσει θα περάσει από την πολύ συγκεκριμένη διαδικασία που ορίζεται στο πτωχευτικό δίκαιο και πως όλοι οι οφειλέτες τις επιχείρησης θα ικανοποιηθούν ή δε θα ικανοποιηθούν ανάλογα με το τι προβλέπουν αυτοί οι κανόνες. Το δίκαιό μας για παράδειγμα προβλέπει συγκεκριμένα ότι πρώτα ικανοποιούνται οι εργαζόμενοι και τα ασφαλιστικά ταμεία. Αυτό μπορεί να είναι άδικο για τον προμηθευτή μπορεί και όχι. Σε κάθε περίπτωση, όμως, γνωρίζει ότι θα ικανοποιηθεί τελευταίος και μπορεί να πάρει τις ανάλογες προφυλάξεις, ώστε να ασφαλισθεί από τον κίνδυνο. Σκεφτείτε μία πτωχευτική διαδικασία που να λέει ότι ο δήμαρχος της πόλης θα αποφασίζει για το ποιος θα ικανοποιηθεί πρώτος και ποιος δεύτερος, όταν πτωχεύει μία επιχείρηση. Η αβεβαιότητα που θα υπάρξει είναι προφανής, για να μη μιλήσουμε για τη δυνατότητα αυθαιρεσίας ή για τη χαρά του δημάρχου που θα μπορεί να ασκεί τέτοια εξουσία.<br /><br />Αυτή η χαρά είναι και σε μεγάλο βαθμό ο λόγος για τον οποίο οι πολιτικοί ούτε καν έχουν διανοηθεί να δεσμεύσουν τις αποφάσεις τους από τώρα, ώστε να προκύψει ένα σύστημα κανόνων που θα προβλέπουν το πώς θα αντιδράσει το κράτος σε κάθε πιθανό ενδεχόμενο. Θα χάσουν έτσι τη δυνατότητα να μπορούν ανά πάσα στιγμή να αποφασίζουν το καπρίτσιο τους χωρίς να προσφέρουν για αυτό την παραμικρή αιτιολογία. Λέγαμε για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα ότι δε θα γίνει αναδιάρθρωση. Γιατί; Θα ήταν καταστροφική. Τώρα λέμε ότι θα γίνει αναδιάρθρωση. Γιατί; Αφού αν δε γίνει, θα ήταν καταστροφικό. Μπορεί κάποια από τις δύο απαντήσεις να είναι περισσότερο σωστή. Αυτό, όμως, δεν αναιρεί το γεγονός ότι <span style="font-weight: bold; ">και οι δύο είναι εξ ίσου αυθαίρετες</span>και δεν υπάρχει κάποιος τρόπος για έναν πολίτη να ξέρει εκ των προτέρων αυτό το καπρίτσιο, για να μπορέσει να προστατευθεί σε περίπτωση που χρειαστεί. Το χρηματοπιστωτικό σύστημα είναι καλώς ή κακώς πολύ ανεπτυγμένο και υπάρχουν τρόποι να ασφαλιστεί ένας επενδυτής ή ένας καταθέτης από έναν συγκεκριμένο κίνδυνο. Σήμερα, όμως, αυτό που συμβαίνει είναι ότι ζητάμε από όσους περισσότερους γίνεται να ασφαλισθούν για αντίθετους κινδύνους. Ζητάμε για παράδειγμα από το σύστημα να παράσχει ασφάλεια σε επενδύσεις τόσο για το ενδεχόμενο χρεοκοπίας της Ελλάδας όσο και για το ενδεχόμενο διάσωσής της. Αυτό δεν το κάνουμε, επειδή δε γίνεται να αποφασίσουμε εκ των προτέρων τι θα γίνει σε περίπτωση που κάποια νούμερα δε βγαίνουν, αντίθετα το κάνουμε βασικά, επειδή οι πολιτικοί θέλουν να διαθέτουν ανά πάσα στιγμή τη διακριτική ευχέρεια για το τι τελικά θα γίνει.<br /><br />Αυτό, λοιπόν, που χρειαζόμαστε είναι η εκ των προτέρων δέσμευση των πολιτικών αποφάσεων σε ένα πτωχευτικό δίκαιο για κράτη (ή τουλάχιστον για την Ελλάδα). Επίσης, πρέπει να υπάρξει δέσμευση και ασφάλεια για το ποιο θα είναι το νόμισμα που θα υπάρχει και ποιοι θα είναι οι κανόνες υποτίμησης (ή υπερτίμησής του!!!). Αν υπήρχε κάποιος τρόπος να εξασφαλισθεί ότι η Ελλάδα θα μείνει στο ευρώ (ένα ευρώ που δε θα πληθωρισθεί από τρισεκατομμύρια για να σώσει τα κράτη), τότε ένα μεγάλο κομμάτι της κρίσης και της ύφεσης θα είχε ήδη περάσει. Πώς μπορεί να γίνει αυτή η εκ των προτέρων δέσμευση της κυβέρνησης και των πολιτικών ευρύτερα; Πρώτη απαραίτητη προϋπόθεση είναι έστω και λίγο να το σκεφτούμε και να μας απασχολήσει ως ενδεχόμενο. Στη συνέχεια ξέρουμε ότι, καταρχήν, το σύνταγμα έχει κανόνες που δεν μπορούν να μεταβληθούν ανάλογα με τα καπρίτσια του κάθε πρωθυπουργού ή υπουργού οικονομικών. Για αυτό, όμως, ακριβώς το λόγο το σύνταγμα δεν μπορούμε και να το αλλάξουμε τώρα, ώστε να προβλέψουμε τους κανόνες που θέλουμε. Οι απλοί νόμοι δε μας αρκούν γιατί μπορούν να αλλάξουν ανά πάσα στιγμή και ουσιαστικά δεν περιορίζουν τη διοίκηση. Έτσι, μας μένουν οι διεθνείς συνθήκες, οι διεθνείς συμβάσεις (ειδικά αν διέπονται από εξωτερικά δίκαια) και ίσως το σημαντικότερο το κοινοτικό δίκαιο.<br /><br />Το ελληνικό κράτος θα μπορούσε, ανακτώντας με αυτό τον τρόπο ένα κομμάτι της αξιοπρέπειας που έχει χάσει, να εμφανισθεί στη διαπραγμάτευση της καινούργιας δανειακής σύμβασης και να δηλώσει ότι, αν αυτή δεν πετύχει, τότε θα δεχθεί τη χρεοκοπία και ότι δε θα ζητήσει άλλα χρήματα από τα ευρωπαϊκά κράτη (το υπονοούμενο των Ελλήνων πολιτικών προς τους Ευρωπαίους που ισχύει τα τελευταία δύο χρόνια ότι "άμα κάτι δεν πάει καλά, πάλι εσάς θα εκβιάσουμε να μας βγάλετε από την τρύπα" είναι αισχρό και απαράδεκτο). Το πρόβλημα είναι ότι δεν έχουν κανένα λόγο να μας πιστέψουν, ότι πράγματι δε θα ζητήσουμε νέα βοήθεια. Αυτό όμως μπορεί να λυθεί. Ο ένας τρόπος θα ήταν να τους παραδώσουμε την εθνική μας κυριαρχία, ώστε να μπορούν εκείνοι εκ των υστέρων να πάρουν τις αποφάσεις αντί για μας. Αυτό, όμως, είναι κάτι που δεν είναι καθόλου σκόπιμο. Δεν αξίζει για οικονομικούς λόγους να χάσουμε το δημοκρατικό μας πολίτευμα. Αυτό που θα μπορούσαμε να κάνουμε είναι να επιτρέψουμε στους εταίρους μας να μας επιβάλλουν κάτι που <span style="font-weight: bold; ">ούτε την κυριαρχία μας θίγει ούτε από την άλλη θα το προτιμούσε κανείς Έλληνας πολιτικός από την ελεγχόμενη και προρρυθμισμένη χρεοκοπία</span>. Αυτό θα ήταν η έξοδος από την Ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Μία τέτοια κύρωση, σε περίπτωση που δε δεχθούμε στο μέλλον τις κυρώσεις που θα έχουμε ήδη συμφωνήσει από τώρα, είναι αρκετά σημαντική χωρίς να θέτει ζητήματα εθνικής κυριαρχίας. Δυστυχώς, υπάρχουν αρκετές πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα που θα έκαναν ευχαρίστως αυτή την επιλογή ειδικά αν σημαίνει ότι δε θα ξεχρεώσουν τα δάνεια που έχουν λάβει. Αν, όμως, αυτές οι δυνάμεις επικρατήσουν, τότε είμαστε χαμένοι έτσι και αλλιώς (δυστυχώς δεν έχω βρει ακόμα τη θεσμική φόρμουλα που μπορεί να μας προστατέψει από τους καθ ημάς αριστερούς). Αυτή η σύμβαση θα μπορούσε να ενσωματωθεί στις Ευρωπαϊκές Συνθήκες και να προβλέπει μία διαδικασία κοινή για όλους η οποία να οριστικοποιεί ποιοι και σε τι ποσοστό θα επωμίζονται τις ζημιές των κρατών που αντιμετωπίζουν προβλήματα δανεισμού και πώς και σε ποιο βαθμό τα κράτη θα δέχονται βοηθητική χρηματοδότηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Δ.Ν.Τ. Θα πρέπει δηλαδή σε κάθε συγκεκριμένη περίπτωση να μπει ένα όριο στο πόσο θα χάσουν οι δανειστές, ένα όριο στην έκταση της φορολόγησης της οικονομίας, ένα όριο στο ποιες θα είναι οι συγκεκριμένες συνθήκες αποζημίωσης των υπαλλήλων σε περίπτωση απόλυσης ή το ύψος των μισθών τους σε περίπτωση μη απόλυσης και μία εξασφάλιση για το νόμισμα το οποίο θα έχουμε στο μεσοπρόθεσμο μέλλον. Ο σκοπός είναι να ξέρει εκ των προτέρων ο κάθε πολίτης και ο κάθε επενδυτής πώς θα αντιδράσει και η Ευρωπαϊκή Ένωση και τα μέλη της μεμονωμένα σε περίπτωση που συγκεκριμένα οικονομικά αποτελέσματα πραγματοποιηθούν, ώστε να μπορέσει να ασφαλιστεί για αυτά τα ενδεχόμενα και να συνεχίσει μετά τις δουλείες του.<br /><br />Στη νομική αυτό το πρόβλημα το λέμε ανασφάλεια δικαίου. Στον επιχειρηματικό κόσμο είναι απλώς μία αβεβαιότητα σαν όλες τις άλλες. Πράγματι, από τη σκοπιά των επιχειρηματιών είναι ουσιαστικά το ίδιο με μία αβεβαιότητα όπως είναι το αν θα συμβεί σεισμός στην Ελλάδα, πρέπει και για τις δύο μία επιχείρηση να προστατευθεί. Από τη μεριά των νομικών, όμως, και των πολιτικών πρέπει κανείς να αντιλαμβάνεται τη διαφορά μεταξύ των δύο αβεβαιοτήτων. Την πρώτη πολύ απλά την έχουμε δημιουργήσει εμείς και θα μπορούσαμε αν εφαρμόζαμε το κράτος δικαίου να την εξαλείψουμε και να μετατραπεί αυτή η ανασφάλεια σε ασφάλεια δικαίου. Οι νομικοί (και οι πολιτικοί), όμως, μάλλον δεν είναι τόσο καταρτισμένοι και εξοικειωμένοι με τη μηχανική των οικονομιών με αποτέλεσμα σε τέτοια περίπλοκα θέματα να μη γνωρίζουν πώς θα μπορούσε να είναι δομημένο ένα σύστημα το οποίο να έχει πολύ περιορισμένη διακριτική ευχέρεια στα χέρια των πολιτικών και αντίθετα πολύ μεγάλη έμφαση σε κανόνες εκ των προτέρων γνωστούς που να ικανοποιούν κάποιες σημαντικές αρχές του κράτους δικαίου.<br /><br />Το κράτος πρέπει ασφαλώς να εκσυγχρονισθεί και σκοπός του πρέπει να είναι μέσω κάποιου σχεδίου και μέσω της εφαρμογής μίας πολιτικής να καταστεί <b>βιώσιμο</b>. Αυτό είναι το ζητούμενό. Παρόλα αυτά, χρειαζόμαστε πέρα από αυτό (που δεν το έχουμε) να ξέρουμε <span style="font-weight: bold; ">ποιοι θα είναι εκείνοι που θα υποστούν της ζημίες αν τα σχέδιά μας αποτύχουν</span>. Πρέπει, επιτέλους, να σταματήσει αυτή η ιστορία να μπορούν συνεχώς οι αποτυχίες του κράτους να μεγεθύνονται και να απειλούν ολοένα και μεγαλύτερες ζημιές σαν μία χιονοστιβάδα σε όλα τα μέλη της κοινωνίας απλώς και μόνο επειδή οι πολιτικοί μπορούν να πάρουν την απόφαση να μας φορολογήσουν μέχρι θανάτου ή να μας αλλάξουν το νόμισμα και να το υποτιμήσουν όσο εκείνοι θέλουν, για να προσπαθήσουν να διασώσουν και να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα.Kefalashttp://www.blogger.com/profile/06053656721308773684noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1702401750926363550.post-10093039229933409022011-12-15T12:04:00.001+02:002011-12-15T12:05:29.625+02:00Πόσο κοστίζει το φυσικό κεφάλαιο;<iframe width="560" height="315" src="http://www.youtube.com/embed/A-QpKiU-NHo" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>Kefalashttp://www.blogger.com/profile/06053656721308773684noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1702401750926363550.post-44713511017904435172011-10-17T21:16:00.000+03:002011-10-17T21:18:02.632+03:00Μπορούν να ανακυκλώσουν πλαστικό!<iframe width="560" height="315" src="http://www.youtube.com/embed/RD07GkmM2fc" frameborder="0" allowfullscreen></iframe><br /><br />Τώρα που είναι στην επικαιρότητα μεταξύ άλλων τα σκουπίδια, ένας σκουπιδιάρης, όπως χαρακτηρίζει τον εαυτό του, μας δίνει το ξεκίνημα της λύσης για την ανακύκλωση του πλαστικού...Kefalashttp://www.blogger.com/profile/06053656721308773684noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1702401750926363550.post-26374502204892556042011-09-04T22:03:00.001+03:002011-09-04T22:05:32.416+03:00Ανώτατη Εκπαίδευση – Φιλελεύθερες Λύσεις και Κρατικές Διευθετήσεις<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi2UNVVEpJMpVtka47JeBi4C64y-p0gwFsLTkXo6jzBH0bFpTNXOGlC22RpY9enQV71GLsHEggvBQW4nlCe2Co6hNngoUsTEFU6_aiVurS6oZmCqa8_gANP-FdgfTgkBC196YP6onOznpo/s1600/2011-08-25+15.54.04.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi2UNVVEpJMpVtka47JeBi4C64y-p0gwFsLTkXo6jzBH0bFpTNXOGlC22RpY9enQV71GLsHEggvBQW4nlCe2Co6hNngoUsTEFU6_aiVurS6oZmCqa8_gANP-FdgfTgkBC196YP6onOznpo/s400/2011-08-25+15.54.04.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5648582435707382114" /></a>
<br />
<br />Πρόσφατα, ψηφίστηκε ο περιβόητος νόμος για την παιδεία. Το νόμο ψήφισε η μεγάλη πλειοψηφία της ελληνικής βουλής, ενώ από την άλλη τα αριστερά κόμματα, ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ, ορκίστηκαν να μην αφήσουν με τίποτα ένα τέτοιο νομοσχέδιο να επικρατήσει στα ελληνικά πανεπιστημία υποσχόμενοι αγώνες κοκ. Σε παρόμοιο μήκος κύματος κινήθηκαν και όλες οι φοιτητικές παρατάξεις (ακόμα και η ΠΑΣΠ και η ΔΑΠ), ασκώντας το γνώριμο μέσο των καταλήψεων. Πολεμικές διαθέσεις δείχνουν όμως και οι καθηγητές των ιδρυμάτων ή τουλάχιστον η πλειοψηφία όσων έχουν εκφραστεί. Τι είναι, όμως, τελικά αυτή η μεταρρύθμιση; Είναι πανάκεια για όλα τα προβλήματα της ανώτατης εκπαίδευσης; Είναι μήπως η καταστροφή της; Ή τίποτα από όλα αυτά;
<br />
<br />Πρώτα απ'όλα πρέπει να εστιάσει κανείς στους λόγους για τους οποίους απαιτείται η μεταρρύθμιση. Καταρχάς, θα πρέπει να αποσκοπεί και να προσπαθεί να επιτύχει βελτίωση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Αυτό με την σειρά του μεταφράζεται σε καλύτερη διδασκαλία, καλύτερες υποδομές και πιο ουσιαστική έρευνα. Κυρίως λοιπόν θα πρέπει ο φοιτητής να λαμβάνει περισσότερη και πιο ουσιαστική γνώση η οποία θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες του, θα αναπτύσσει την προσωπικότητά του με τον καλύτερο τρόπο και ταυτόχρονα θα ενισχύει αυτόν και την κοινωνία στο μέλλον.
<br />
<br />Σήμερα, τεράστιος αριθμός σχολών υπολειτουργούν. Πολλοί από τους καθηγητές έχουν ομολογουμένως φτωχότατες επιδόσεις στην διδασκαλία. Η χρηματοδότηση και οι επιδόσεις μας στην έρευνα είναι πενιχρότατες. Η προσέλευση στις αίθουσες είναι χαμηλή (και σε ορισμένες σχολές δεν πηγαίνει κανένας!) ενώ επιπλεόν η σύνδεση με το επαγγελματικό μέλλον του φοιτητή είναι στις περισσότερες περιπτώσεις υποτυπώδης. Το πλήθος των επιστημόνων στην οικονομία είναι τεράστιο, αλλά από την άλλη η αξιοποίηση ειδικών γνώσεων προς όφελος της κοινωνίας, μέσω της κατάρτισης και της καινοτομίας είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Εκείνοι που καταφέρνουν να μπουν σε μία σχολή τις περισσότερες φορές απολαύουν πενιχρές υπηρεσίες, για τις οποίες όμως πληρώνουν χρυσάφι όλα τα υπόλοιπα μέλη της κοινωνίας, ακόμα και εκείνα που δεν είχαν την τύχη να περάσουν σε κάποια σχολή και που συνήθως κατάγονται από τις χαμηλότερες εισοδηματικές ομάδες. Τέλος, εντυπωσιακό είναι και το μέγεθος της διαπλοκής που αναπτύσσεεται μέσα στα πανεπιστήμια σε όλα τα επίπεδα. Σε αυτή βέβαια συμμετέχουν και μέλη φοιτητικών παρτάξεων τα οποία εκεί γαλουχούνται, για να γίνουν ύστερα η μελλοντική πολιτική ηγεσία του τόπου.
<br />
<br />Η καλύτερη λύση σε όλα αυτά προβλήματα, όσο και αν αυτό ακούγεται τελείως τρελό στην ελληνική πραγματικότητα, θα ήταν να προχωρήσουμε στην απελευθέρωση της ανώτατης εκπαίδευσης με ταυτόχρονη ιδιωτικοποίηση των κρατικών πανεπιστημίων. Σήμερα τα χρήματα που δαπανώνται για την τριτοβάθμια παιδεία είναι (ή τουλάχιστον μέχρι πρόσφατα ήταν) ως ποσοστό του ΑΕΠ από τα υψηλότερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Παρόλα αυτά, το επίπεδο της τριτοβάθμιας παιδείας είναι πολύ χαμηλο. Όλα αυτά ισχύουν, επειδή τα χρήματα δίνονται στα πανεπιστήμια ανεξάρτητα από το αν οι φοιτητές τα προτιμούν ή οχι και, ουσιαστικά, ανεξάρτητα από το πόσο σπάταλα είναι. Αντίθετα, σέ ένα ιδιωτικό σύστημα θα μπορούσαμε να δούμε πραγματική πρόοδο και καινοτομία στο επίπεδο της ανώτατης εκπαίδευσης, όπως βλέπουμε σε οποιονδήποτε τομέα της οικονομίας ασκείται από την ιδιωτική και όχι την κρατική πρωτοβουλία, είτε είναι οι φούρνοι στις γειτονίες μας είτε είναι περίπλοκα τεχνολογικά προϊόντα όπως τα αυτοκίνητα ή οι υπολογιστές. Οι υπηρεσίες συνεχώς θα βελτιώνονταν και οι τιμές συνεχώς θα έπεφταν λόγω του ανταγωνισμού. Ανάγκες για γνώση που έχουν οι πολίτες και που χρειάζονται για να λειτουργήσει καλύτερα η οικονομία και να παρέχει καινούργια και καλύτερα αγαθά, θα καλύπτονταν με ταχύτατους ρυθμούς. Ταυτόχρονα θα ξεφορτωνόμασταν αμέσως την “άχρηστη γνώση”. Εδώ απαιτείται η διευκρίνιση ότι η γνώση έχει φυσικά πάντοτε αξία. Πρέπει όμως να μαθαίνουμε τις όσο το δυνατόν καταλληλότερες γνώσεις, για να πετύχουμε τους στόχους μας στη ζωή μας. Για παράδειγμα, είναι ασφαλώς χρήσιμο ένας μηχανικός να κάνει ένα μάθημα πάνω στο δίκαιο, και ειδικά στο πολεοδομικό δίκαιο, χρήσιμο είναι όμως να μαθαίνει και αστικό, εμπορικό, ποινικό και μην ξεχάσουμε και την πολιτική δικονομία! Προφανώς, όμως, δεν είναι δυνατόν να απαιτούμε από όλους τους μηχανικούς να τελειώνουν επιπλέον και νομική, γιατί πολύ απλά το κόστος είναι δυσανάλογο.
<br />Σε ένα τέτοιο πλαίσιο είναι βέβαιο ότι θα δημιουργηθούν φιλανθρωπικές οργανώσεις που θα χρηματοδοτούν νέους από τα κατώτερα στρώματα της κοινωνίας, για να μπορέσουν να σπουδάσουν. Επίσης, πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ότι, ακόμα και αν κάποιοι εισερχόμενοι στο πανεπιστήμιο ανήκαν στα κατώτερα στρώματα της κοινωνίας, όταν αποφοιτήσουν από το πανεπιστήμιο θα ανήκουν τουλάχιστον στις μεσαίες αν όχι στις ανώτερες εισοδηματικές ομάδες, επειδή θα μπορούν με τις γνώσεις που έχουν αποκτήσει να πετύχουν σημαντικές απολαβές. Έτσι, είναι οικονομικά εύλογο εκείνοι που έχουν έφεση για την παιδεία, ακόμα και αν δεν μπορούν να πληρώσουν εκ των προτέρων για την παιδεία τους, να βρεθεί ένα σύστημα, ώστε να πληρώνουν εκ των υστέρων. Αν το κράτος δεν έχει εμπιστοσύνη ότι η ιδιωτική πρωτοβουλία θα οργανώσει ένα τέτοιο σύστημα θα μπορούσε να αναλάβει πρωτοβουλία το ίδιο και να παρεχει δάνεια σε φοιτητές που δείχνουν ιδιαίτερες ικανότητες. Αλλίως αν είναι επιθυμητή μία πιο βέβαιη κρατική ενίσχυση, τότε θα μπορούσε το κράτος να επιδοτήσει εκ των προτέρων εκείνους τους φτωχότερους μαθητές που παρουσιάζουν καλά αποτελέσματα σε κάποιο είδος εξετάσεων. Εξ άλλου, για να είναι κάτι δωρεάν δε σημαίνει ότι πρέπει να το παρέχει αναγκαστικά κρατικός φορέας, μπορεί κάλλιστα κάτι να παρέχεται ιδιωτικά και να καλύπτει το κράτος το κόστος των υπηρεσιών.
<br />
<br />Εναλλακτικά θα ήταν δυνατόν τα πανεπιστήμια είτε ιδιωτικά είτε κρατικά να οργανωθούν τελείως χαλαρά και βασικά να παρέχουν μόνο αίθουσες σε οποιονδήποτε θέλει να διδάξει και αντίστοιχα σε οποιονδήποτε θέλει να διδαχθεί. Σε ένα τέτοιο σύστημα δε χρειάζονται μόνιμοι διδάσκοντες. Ο οποιοσδήποτε, δηλαδή, θέλει θα μπορεί να βγάλει μία ανακοίνωση ότι διδάσκω το τάδε μάθημα, με το τάδε περιεχόμενο και θέλω να πληρωθώ με τον τάδε τρόπο από τους σπουδαστές. Ύστερα όποιος φοιτητής θέλει δηλώνει συμμετοχή στο μάθημα και δέχεται να πληρώσει τον καθηγητή με τον τρόπο που εκείνος επέλεξε. Ο μόνος ρόλος του πανεπιστημίου σε αυτη τη συμφωνία είναι βρεί την καταλληλότερη αίθουσα, να τη διατηρεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και να παρέχει τον απαραίτητο εξοπλισμό, αν αυτός ζητηθεί από το διδάσκοντα, ενώ πάραλληλα θα έχει την αξίωση να πληρωθεί από τον καθηγητή ή τους φοιτητές, ώστε να καλύψει τις δαπάνες του. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο είναι προφανές ότι μπορούν πολλοί καθηγητές από κοινού να ενωθούν και να παρέχουν σειρές μαθημάτων και να χρεώνουν τους φοιτητές συνολικά ή και τμηματικά. Το απότέλεσμα θα είναι εκείνο που θα συμφωνηθεί και θα προκύψει ότι είναι καλύτερο μεταξύ φοιτητών και διδασκόντων.
<br />
<br />Όλα τα παραπάνω είναι κάποως δύσκολο να εφαρμοσθούν σήμερα στην Ελλάδα για λόγους νομικούς, πολιτικούς, ιδεολογικούς και άλλους. Είναι πολύ δύσκολο να ξεφύγουμε από τη λογική ότι η παιδεία είναι κρατική, ότι θα είναι δωρεάν για όλους, φτωχούς και πλούσιους, και ότι θα την ορίζει εν πάση περιπτώσει το κράτος ως πολιτικός οργανισμός και όχι οι πολίτες-καταναλωτές, οι δέκτες δηλαδή των υπηρεσιών. Μία ριζοσπαστική πρόταση θα ήταν να πάψουν οι πανελλήνιες να έχουν την σημερινή λογική σύμφωνα με την οποία δίνεται ένα εισιτήριο στον φοιτητή να πάει σε μία σχολή η οποία σε κάθε περίπτωση θα είναι εκεί και θα τον περιμένει είτε αυτός επιθυμεί να πάει είτε όχι. Αντ’αυτού θα μπορούσαμε να φτιάξουμε ένα σύστημα πανελληνίων όπου οι επιτυχόντες ανάλογα με το βαθμό τους να παίρνουν ένα άναλογο ποσό χρημάτων, το οποίο θα μπορούσαν να διαθέσουν μαζί και με δικά τους ενδεχομένως χρήματα σε όποιο πανεπιστήμιο επιθυμούν. Έτσι θα μπορούσε να συνεχίσει να είναι ουσιαστικά δωρεάν η ανώτατη εκπαίδευση, όπως απαιτεί το σύνταγμα αλλά παράλληλα τα διάφορα πανεπιστήμια θα έχουν πραγματικά κίνητρα να βελτιώσουν τις υπηρεσίες τους προς τους φοιτητές, ώστε να προσελκύσουν περισσότερα έσοδα.
<br />
<br />Όλα αυτά, με το νέο νομοσχέδιο δε γίνονται... Τα πανεπιστήμια συνεχίζουν να είναι γραφειοκρατικά και να ελεγχονται οικονομικά από το κράτος που αναγκαστικά έχει και αυτό γραφειοκρατική δομή. Τα πανεπιστήμια θα αδυνατούν να βελτιώνονται οριακά, ώστε να καλύπτουν συνεχώς καλύτερα τις ανάγκες των φοιτητών τους. Το μόνο που προσπαθεί να κάνει το καινούργιο νομοσχέδιο είναι να βελτιώσει την οργάνωση του πανεπιστημίου η οποία όμως συνεχίζει να απαρτίζεται από κρατικά όργανα. Παράλληλα, επιτρέπει μία μεγαλύτερη ευελιξία στα πανεπιστήμια αναφορικά με την παροχή των υπηρεσιών τους ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να εφαρμόσει ένα καλύτερο διοικητικό πρότυπο, που έχει φανεί στο εξωτερικό να αποδίδει κάποια αποτελέσματα, στο οποίο γίνεται επί πλέον η προσπάθεια να μειωθεί η δύναμη των φοιτητικών παρατάξεων. Τέλος, δημιουργεί κίνητρα για πιο αποδοτική χρήση των οικονομικών πόρων καθώς δημιουργεί μια πιο αποτελεσματική, πιο αντικειμενική και πιο διαφανή διαδικασία χρηματοδότησης. Μένει να δούμε αν αυτή θα λειτουργήσει πράγματι με σημαντικά πιο αποτελεσματικό τρόπο ή όχι. Σε κάθε περίπτωση τα κριτήρια της χρηματοδότησης και επομένως τα κίνητρα θα είναι προς μία κατεύθυνση που θα έχει χαράξει ένα γραφειοκρατικό σώμα και για αυτό το λόγο θα είναι εξ ορισμού αυθαίρετη και όχι βγαλμένη από τις ανάγκες της κοινωνίας. Παρ' όλα αυτά είναι μάλλον βέβαιο οτι θα είναι καλύτερος ο τρόπος χρηματοδότησης από ό,τι ήταν μέχρι σήμερα, δηλαδή μια διαδικασία με ΠΛΗΡΗ αδιαφάνεια (και προφανώς με διαπλοκή).
<br />
<br />Σε αυτό, λοιπόν, το νομοσχέδιο γεννώνται όλες αυτές οι αντιδράσεις. Όχι προφανώς στην κατεύθυνση που ανέφερα παραπάνω, ότι δηλαδή είναι προβληματικό η παιδεία να ορίζεται από το κράτος ως οργανισμό και όχι από τους καταναλωτές, αλλά σε θέματα όπως το άσυλο, όπως ο χρόνος φοίτησης, όπως το σύμβούλιο (που είναι ένα νέο όργανο διοίκησης που θα προβλέπεται)... Όλα αυτά, δυστυχώς, παρόλο που είναι σημαντικές για τα ελληνικά δεδομένα αλλαγές δεν παύουν να είναι τεχνικές λεπτομέρειες σε ένα σύστημα του οποίου οι βασικές αρχές παραμένουν οι ίδιες. Σε αυτές τις λυσσαλέες αντιδράσεις το μόνο που μένει και θα έπρεπε να κάνει κάποιος είναι να εναντιωθεί και να στηρίξει το αίτημα για ανοιχτά πανεπιστήμια, υποστηρίζοντας με αυτό τον τρόπο ένα νομοσχέδιο που καμία σχέση δεν έχει με τις ιδεολογικές του προτιμήσεις.
<br />
<br />
<br />Kefalashttp://www.blogger.com/profile/06053656721308773684noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1702401750926363550.post-17937617737091048462011-05-19T16:33:00.002+03:002011-05-20T02:16:23.816+03:00Εξορθολογισμός και όχι τυφλή απομάκρυνση προσπωικούΕπιτέλους, άφησε η κυβέρνηση να εννοηθεί ότι η μείωση των θέσεων στις ΔΕΚΟ δε θα σημαίνει αυτόματα μετάταξη των παλαιών υπαλλήλων στο στενό δημόσιο τομέα, αλλά ότι όλοι θα περνάνε μέσω της διαδικασίας του ΑΣΕΠ και θα παραμένουν μόνο όσοι χρειάζονται. Επιτέλους η κυβέρνηση είπε το αυτονόητο... Αυτή όμως η εξαγγελία προφανώς δεν είναι αρκετή. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να απολύονται (όπως πρέπει) αυτοί που δε μας χρειάζονται στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, ενώ στο στενό δημόσιο τομέα να διατηρούν όλοι την εργασία τους ανεξαρτήτως του αν τους χρειαζόμαστε ή όχι.<br /><br />Η απόλυση δημοσίων υπαλλήλων ισοδυναμεί πολιτικά με τη μη πρόσληψή τους. Αν ο λόγος που δε θέλουμε να μειώσουμε τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων είναι επειδή δε θέλουμε να μείνουν άνεργοι, τότε δε θα έπρεπε να ανεχόμαστε ούτε την τωρινή κατάσταση της ανεργίας και θα έπρεπε να αρχίσουμε να προσλαμβάνουμε ανέργους στο δημόσιο. Παρόλα αυτά λέμε ότι θα υπάρχει πάγωμα ή σχεδόν πάγωμα των προσλήψεων δείχνοντας ότι η δυσκολία όσων είναι <span>τώρα</span> άνεργοι δε μας επιτρέπει να ξοδέψουμε κατά κεφαλήν 20 ή 30 χιλιάδες ευρώ. Αντίθετα η μελλοντική δυσκολία αυτών που είναι <b>τώρα</b> δημόσιοι υπάλληλοι (και κατά κανόνα πολύ περισσότερο μέσα στο σύστημα από τους τωρινούς ανέργους) μπορεί να κοστίζει για μας πολύ περισσότερο από τις 30 χιλιάδες ευρώ, που αρνούμαστε να δώσουμε στους τωρινούς ανέργους. Και παρόλα αυτά το γενικό συμφέρον της κοινωνίας δε φαίνεται να υπερβαίνει αυτά τα ειδικά συμφέροντα.<br /><br />Η διαφορά, βέβαια, μεταξύ μίας απόλυσης και μίας πρόσληψης είναι ότι ο απολυόμενος βρίσκεται ξαφνικά και χωρίς καταρχήν να το περιμένει ενώπιον της ανεργίας. Εξ αυτού όμως του λόγου δε θα πούμε ότι αποκλείεται ό,τι και να γίνει να κάνουμε οποιαδήποτε απόλυση όση ανάγκη και να έχουμε. Αντίθετα έχουμε προβλέψει το θεσμό της αποζημίωσης που θεραπεύει την όποια ζημία παθαίνει ο εργαζόμενος από το γεγονός ότι ξαφνικά πρέπει να αλλάξει τον προγραμματισμό του για τη ζωή του. Αυτή η αποζημίωση από όσο ξέρω μπορεί να φθάνει μέχρι και τους μισθούς δύο ετών, αλλά σε κάθε περίπτωση πρέπει να προβλεφθεί σε αξιοπρεπή επίπεδα, αφού ληφθεί υπόψη και η ανάγκη στην οποία είναι το δημόσιο.<br />Κάθε καλός οικογενειάρχης ξέρει ότι αν έχει οικονομική στενότητα θα μειώσει κάποιες ανάγκες του και, για παράδειγμα, θα αργήσει μερικά χρόνια να πάρει καινούργιο αμάξι ή θα πάρει πολυ φθηνότερο. Το γεγονός ότι κάποιοι στις αυτοκινητβιομηχανίες μπορεί να χάσουν τη δουλειά τους δεν αλλάζει αυτή του την απόφαση, όχι γιατί θεωρεί με κάποιο τρόπο ότι αυτοί δεν πρέπει να έχουν δουλειά ούτε επειδή του αρέσει να υπάρχουν άνεργοι, αλλά επειδή αυτό που προέχει είναι να σωθεί το σπίτι του.<br /><br />Έτσι με αυτή τη λογική πρέπει να επεκταθούν οι απολύσεις, δηλαδή η εξοικονόμηση σε όλο το δημόσιο. Εδώ, όμως, πρέπει προφανώς να γίνει μία διάκριση την οποία πρέπει να έχουμε υπόψη μας, γιατί μπορεί να χρειαστεί να την αντιμετωπίσουμε. Δεν είναι εξοικονόμηση η οποιαδήποτε απόλυση. Ο σκοπός των δημοσίων υπαλλήλων είναι να εξοικονομούν χρήματα και όχι να γίνονται βάρος στην κοινωνία. Ένας δάσκαλος για παράδειγμα που κοστίζει 25.000 ή 30.000 ευρώ στο κράτος σε καμία περίπτωση δεν είναι βάρος, αν κάνει καλά τη δουλειά του, αν δηλαδή καταφέρνει πράγματι να μαθαίνει στους μαθητές του καινούργια πράγματα και αν καταφέρνει να τους εμπνέει στο κλάδο του. Αντίθετα είναι πολύ μεγάλο βάρος ένας καθηγητής που μπορεί να παίρνει τα ίδια χρήματα, αλλά βαριέται να κάνει τη δουλειά του, κάνει συχνές "κοπάνες" και προκαλεί στους μαθητές βαρεμάρα για το μαθημά του και αποστροφή από την παιδεία.<br />Ο δεύτερος πρέπει είτε να απομακρυνθεί είτε μέσω της βελτίωσης του συστήματος να αλλάξει τροπάρι. Σήμερα υπάρχουν κατά σχεδόν γενική ομολογία υπερβολικά πολλοί υπάληλοι που είναι βάρος για το κράτος και στην ουσία δεν προσφέρουν τίποτα ή προσφέρουν ελάχιστα και σε κάθε περίπτωση λιγότερα από όσο κοστίζουν. Αυτό οφείλεται ως επι το πλείστον στην κακοδιοίκηση του δημοσίου που αντί να στρέφει τους προβληματικούς και αντιπαραγωγικούς στη βελτίωση και στην παραγωγικότητα στέλνει τους ικανούς και αρκετές φορές ενθουσιώδεις στη λαμογιά (μεγάλη ή μικρή) και την αδιαφορία.<br /><br />Πρώτα, λοιπόν, πρέπει να γίνει μια προσπάθεια αντιστροφής αυτής της τάσης ως προς την κακοδιοίκηση, κάτι που θα μας αποφέρει πάρα πολύ μεγάλα κέρδη ως κοινωνία και βραχυπρόθεσμα αλλά κυρίως μακροπρόθεσμα. Ύστερα, όμως, αφού ο καθένας αρχίσει να κάνει τη δουλειά του στοιχειωδώς παραγωγικά, πρέπει να γίνει μία σοβαρή προσπάθεια να φανεί πόσοι περισσεύουν στο δημόσιο και αυτοί να απομακρυνθούν, χωρίς όσο γίνεται να υπάρξει πάγωμα των προσλήψεων που στηρίζεται στη λογική του "εμείς προλάβαμε"...<br /><br />Και επιτέλους η προσοχή της αριστεράς και των συνδικάτων ας στραφεί στην πάταξη των αδικιών μέσα σε αυτό το τερατώδες δημόσιο. Γιατί υπάρχει ο κίνδυνος ειδικά λόγω των περιστάσεων που βιώνουμε σήμερα να αποφασίσει μία μέρα η κυβέρνηση (όπως έκανε με τους μισθούς ή όπως γίνεται και με τον κανόνα του 1 προς 5) πως μειώνει το προσωπικό του δημοσίου κατά 30% μέσα σε δύο ή τρία χρόνια το ίδιο σε όλες τις υπηρεσίες, τους οργανισμούς και τα υπουργεία, παρόλο που κάποιες υπηρεσίες είναι υπερβολικά υπερστελεχώμενες και μπορεί να χρειάζεται πολύ μεγαλύτερη μείωση προσωπικού, ενώ κάποιες άλλες μπορεί να είναι και υποστελεχωμένες. Αν το όλο πράγμα γίνει στο πόδι διατρέχουμε τον πολύ μεγάλο κίνδυνο όχι από τη χρεοκοπία να μη σωθούμε όχι τις αδικίες να μην περιορίσουμε, αλλά να διαλύσουμε τελείως τις υπηρεσίες που σήμερα παρέχει το κράτος. Αυτό θα συμβεί αν αποτύχουμε να κάνουμε παραγωγικότερους τους υπαλλήλους που θα παραμείνουν στο δημόσιο από όσο κατά μέσο όρο είναι τώρα. Έτσι, θα έχουμε και πολύ λιγότερους δημόσιους υπάλληλους, αλλά και θα δουλεύουν αυτοί οι λιγότεροι ίσως ακόμα πιο λίγο και από πριν. <span style="font-weight:bold;">Θα καταφέρουμε, λοιπόν, να κάνουμε μία πολύ μεγάλου πολιτικού κόστους μεταρρύθμιση και τελικά τα χρήματα που θα μπορούσαμε να εξοικονομήσουμε από τη μείωση του προσωπικού θα χαθούν μέσα στην πλήρη διάλυση του δημοσίου.</span><br /><br />Ασφαλώς αυτή η πρόσφατη είδηση είναι ένα πολύ μικρό βήμα στο σωστό δρόμο. Πρέπει, όμως, σε κάθε περίπτωση να υπάρξει ένας στοιχειώδης σχεδιασμός και μία στοιχειώδης προσπάθεια να γίνει αποτελεσματικότερο το δημόσιο και να μην καταλήξουμε να υποχρεωθούμε σε τελείως απότομα τέτοιου είδους μέτρα που να διαλύουν ό,τι απέμεινε από ένα ήδη τραγικά δυσλειτουργικό δημόσιο...Kefalashttp://www.blogger.com/profile/06053656721308773684noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1702401750926363550.post-62529388764957766332011-04-26T13:42:00.003+03:002011-04-26T14:15:31.622+03:00Το Μνημόνιο της Αριστεράς και των ΣυνδικάτωνΗ αριστερά και γενικότερα οι αντιμνημονιακοί αρέσκονται να βρίζουν την κυβέρνηση και τις πολιτικές που εφαρμόζει ως μνημονιακές. Η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Για μένα τα μέτρα που περιλαμβάνονται στις πολιτικές του κράτους και ειδικά τα μέτρα εκείνα που εφαρμόζονται είναι στην πραγματικότητα οι πολιτικές της αριστεράς και των συνδικάτων. Και εξηγούμαι.<br /><br />Στην παρούσα κατάσταση της χὠρας τα επιτόκια των ομολόγων μας είναι σε τέτοιο επίπεδο, ώστε να μην μπορούμε να δανειζόμαστε από τις αγορές. Δεν μπορούμε δηλαδή να δανειστούμε αυτοδύναμα με τέτοιο τρόπο, ώστε να δημιουργούμε στους δανειστές μας την εντύπωση σχετικά μακροπρόθεσμα ότι θα τους ξεπληρώσουμε. Τα έξοδά μας το 2009 ήταν 87 δις, τα έσοδά μας ήταν 50 δις και <span style="font-weight:bold;">το έλλειμμα ήταν 37 δις</span> (και σε αυτά τα νούμερα δε συμπεριλαμβάνονται καθόλου όσα πληρώνουμε για την αποπληρωμή του χρέους, μόνο οι δαπάνες μας για τους τόκους)*. Μια τέτοια κατάσταση καθιστά επιτακτική την ανάγκη να εξοικονομήσουμε τουλάχιστον 37 δις ευρώ, ώστε να μπορέσει το ελληνικό κράτος ξοδεύοντας μόνο όσα εισπράττει να ξαναβγεί στις αγορές και έτσι να διαχειριστεί το χρέος του με νέα δάνεια.<br /><br />Όλα αυτά σημαίνουν ότι σχεδόν 4 στα 9 ευρώ που ξόδευε το ελληνικό κράτος σε σχέση με το 2009 πρέπει να κοπούν. <br />Το κράτος μπορεί να το κάνει αυτό με πολλούς τρόπους. Μπορεί να μειώσει τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων στο στενό δημόσιο από 800.000 σε 500.000. Μπορεί να ιδιωτικοποιἠσει κάποιους τομείς της λειτουργίας του αφήνοντας τους ιδιώτες να απαλλαγούν από την εν λόγω σπατάλη που τώρα υπάρχει σε αυτούς, ενώ παράλληλα μπορεί να υποστηρίξει χρηματικά τους καταναλωτές αυτών των αγαθών, ώστε οι φτωχότεροι να μην τα στερηθούν. Μπορεί να σταματήσει τη διενέργεια πολλών δημοσίων έργων και να τα χρηματοδοτήσει όλα σύμφωνα με το πρότυπο της αυτοχρηματοδότησης (όπως έγινε με την Αττική Οδό). Μπορεί να τοποθετήσει εξειδικευμένους και ικανούς διοικητές στις δημόσιες επιχειρήσεις οι οποίοι να αμοίβονται με μεγάλα μπόνους σε περίπτωση μείωσης της σπατάλης και βελτίωσης των υπηρεσιών. Μπορεί να κάνει μία γενική αναμόρφωση της άμυνας της χώρας με απώτερο στόχο την ύπαρξη καλά οργανωμένου μισθοφορικού στρατού που θα μπορεί να λειτουργεί με πολύ λιγότερα χρήματα από ό,τι τώρα. <br />Όλα τα παραπάνω -κάποια περισσότερο και κάποια λιγότερο- είναι προφανείς πολιτικές - και υπάρχουν και άλλες -, που κοιτούν κατάματα το πρόβλημα και περικόπτουν με άμεσο και βέβαιο τρόπο τα έξοδά μας. Παρόλο όμως που οι παραπάνω πολιτικές βρίσκονται εντός των αρμοδιοτήτων της κυβέρνησης και της βουλής, η πραγματικότητα είναι ότι η κυβέρνηση δεν έχει την πολιτική δύναμη να τις κάνει πράξη. Γιατί κατά την προσφιλή αποστροφή μας, που πολύ φοβάμαι ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα: «Αν γίνουν αυτά, θα γίνει επανάσταση!». Δε γίνεται δηλαδή να ιδιωτικοποιηθεί η παροχή της υγείας, γιατί θα γίνει επανάσταση. Δε γίνεται να ιδιωτικοποιηθούν τα σχολεία γιατί θα γίνει επανάσταση. Δε γίνεται να απολυθούν δημόσιοι υπάλληλοι γιατί θα γίνει επανάσταση (εδώ για να είμαι δίκαιος θα πω ότι παρόλο που δε γίνεται καμία απόλυση, γίνονται αρκετές <span style="font-weight:bold;">μετατάξεις</span>...).<br /><br />Ακόμα και αυτά που έχει ήδη κάνει η κυβέρνηση βρίσκονται στα όρια της πολιτικής της δύναμης η οποία μέρα με τη μέρα εξαντλείται. Και ὀλα τα μέτρα που υιοθετούνται είναι στην ουσία εκείνα που θα προκαλέσουν την όσο γίνεται μικρότερη αντίδραση από την αριστερά και τα οργανωμένα συνδικάτα. Αυτή η πολιτική, όμως, για την τωρινή πολιτική συγκυρία έχει πραγματικά ελάχιστη ένταση και αποδεικνύεται μέρα με την ημέρα ότι έχει και ελάχιστη αποτελεσματικότητα (ακόμα μικρότερη από αυτήν που στην αρχή περιμέναμε). Για μένα, επομένως, η λογική και η ένταση της εξοικονόμησης που επιχειρείται από την κυβέρνηση υποδεικνύονται ἀμεσα από τα συνδικάτα και την αριστερά. Η μεν ένταση είναι για τις περιστάσεις σχεδόν ανύπαρκτη, η δε λογική της είναι τις περισσότερες φορές ισοπεδωτική: να χάσουν δηλαδή όλοι το ίδιο χωρίς να εξετάζονται οι αρχικές αδικίες, για παράδειγμα να χάσουν όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι ένα ποσοστό των απολαβών τους, χωρίς να εξετάζεται ο αρχικός μισθός του καθενός.<br />Έτσι θα συνεχίσουν να υπάρχουν οι αδικίες. Και μέσα, δηλαδή, στο δημόσιο τομέα θα υπάρχουν οι πολύ προσφιλείς που θα παίρνουν τα πολύ περισσότερα και οι λιγότερο προσφιλείς που θα παίρνουν τα λιγότερα, αλλά και γενικότερα στην κοινωνία θα υπάρχουν εκείνοι που θα απολαμβάνουν πολύ περισσότερα προνόμια εξαιτίας της ευνοϊκής τους μεταχείρισης από την κυβέρνηση και το κράτος, ενώ θα υπάρχουν και εκείνοι που έχουν ελάχιστη ή καθόλου ευνοϊκή μεταχείριση και που θα πρέπει να στηρίζουν τα προνόμια όλων των άλλων.<br /> <br />Εκτός όμως από τις αδικἰες με τις οποίες δυστυχώς έχουμε μάθει να ζούμε, το πρόβλημα είναι ότι δεν θα αποφύγουμε και τη χρεοκοπία έτσι όπως πάμε. Και όση ευημερία έχουμε μπορεί να εξαφανιστεί σε τεράστιο βαθμό και να φθάσουμε στα επίπεδα των χωρών που αποκαλούσαμε τριτοκοσμικές. <br /> <br />Για μένα είναι προφανές ότι όλα αυτά τα χρωστάμε στην αριστερά και στα συνδικάτα και οι πραγματικές ευθύνες του ΠΑΣΟΚ έγκεινται στην πραγματικότητα στην αδυναμία του να ξεπεράσει τις αντιδράσεις τους.<br />Έτσι, ίσως βρισκόμαστε στην -απίστευτα ενοχλητική και με εν δυνάμει καταστροφικά αποτελέσματα– κατάσταση ο μόνος δρόμος να σωθούμε, να μηδενίσουμε δηλαδή το έλλειμμα μέσα σε ένα λογικό χρονικό πλαίσιο, να είναι πολύ απλά ανέφικτος λόγω της πολιτικής πραγματικότητας της Ελλάδας, που ευθύνεται άλλωστε και για το χαλι που έχουμε περιέλθει.<br /><span style="font-weight:bold;">Και όλα αυτά χάριν της Αριστεράς και των Συνδικάτων του Μνημονίου...</span><br /><br /><span style="font-style:italic;">Να τους χαιρόμαστε... </span><br /><br /><br />*Το 2010 το έλλειμμα ανακοινώθηκε στα 24 δις ευρώ.Kefalashttp://www.blogger.com/profile/06053656721308773684noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1702401750926363550.post-57528847923946222542011-02-09T12:32:00.003+02:002011-02-09T13:22:36.365+02:00Υπέρ των αλλαγών οι φοιτητές στα πανεπιστήμια; Δεν το πιστεύω...<a href="http://news.in.gr/greece/article/?aid=1231077859">Διαβάζω </a>ότι υπέρ των συγκεκριμένων αλλαγών που προτείνονται από το υπουργείο παιδείας τάσσεται το 79,4% των φοιτητών. <br /><br />Πραγματικά δεν μπορώ να το πιστέψω, αφού οι γενικές συνελεύσεις των φοιτητών σε όλες τις σχολές έχουν ταχθεί κατά των αλλαγών στην παιδεία...<br /><br />Και αυτές είναι το πιο δημοκρατικό όργανο που υπάρχει...Kefalashttp://www.blogger.com/profile/06053656721308773684noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1702401750926363550.post-89426259860840538282011-02-09T00:57:00.004+02:002011-02-09T01:23:26.179+02:00Μέτρα 13 δις... Δε μας φθάνουν...Διαβάζω στο <a href="http://news.in.gr/economy/article/?aid=1231077833">in.gr</a> ότι:<br />«Σε δημιουργία πρωτογενούς πλεονάσματος το 2015 της τάξης του 5% επί του ΑΕΠ στοχεύει το υπουργείο Οικονομικών, όπως ανέφεραν παράγοντες του υπουργείου μετά τη νέα συνάντηση του Γ.Παπακωνσταντίνου με τους εκπροσώπους της τρόικας το απόγευμα της Τρίτης.<br /><br />Στη συνάντηση των αξιωματούχων με τον υπουργό συζητήθηκε το πλαίσιο 2012-2015, για το οποίο προβλέπονται μέτρα ύψους 12,77 δισ. ευρώ (5,2% του ΑΕΠ) που πρέπει να έχουν νομοθετηθεί έως τον Μάιο. Παράγοντες του υπουργείου αναφέρουν ότι θα υπάρξει διάλογος με τα πολιτικά κόμματα και οικονομολόγους για τις στοχευμένες δράσεις που θα απαιτηθούν σε δαπάνες και ανάπτυξη, που θα εξειδικευθούν για κάθε υπουργείο.»<br /><br />Τα βλέπει κανείς αυτά και λέει ευτυχώς θα σωθούμε!!! Θα έχουμε 5% πρωτογενές πλεόνασμα. Το πραγματικό πλεόνασμα μας, όμως, πόσο θα είναι; Γιατί από όσο ξέρω με τα πραγματικά και όχι με τα πρωτογενή πλεονάσματα ρίχνει κανείς το χρέος του (πρωτογενή πλεονάσματα είχε και η Νέα Δημοκρατία μέχρι το 2007). <div>Λοιπόν, οι τόκοι που υπολογίζουμε να πληρώσουμε το 2011 είναι 7% του ΑΕΠ... Όπα, εδώ υπάρχει πρόβλημα! Αν είναι να έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα 5% το 2015 αυτό σημαίνει ότι ταυτόχρονα θα έχουμε έλλειμμα 2% (5%-7%=-2%). Δηλαδή, θα συνεχίσουμε και το 2015 να αυξάνουμε το χρέος μας...<br />Δηλαδή δε μας φθάνουν τα 12,77 δις; Για να δω το έλλειμμα που <i>προϋπολογίζουμε</i> για το 2011 πόσο είναι...<br /><br />Α ναι, <i>προϋπολογίζουμε</i> 16,83 δις...<br />Δε μας φθάνουν... </div>Kefalashttp://www.blogger.com/profile/06053656721308773684noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1702401750926363550.post-61409855820764644252011-02-05T12:49:00.004+02:002011-02-05T13:10:16.632+02:00Μην ανησυχείτε! Το κάναμε το χρέος μας και με το παραπάνω!<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWVQQ2Iy6xdrsA8a4YTjXua-SWyHdSlNMVtZs1UPk5HAt2ZdTxTcKaUuaNyVZsjYql7ik7dncS3Cf-0tAhHu6A6Mes_z9g0fBLq6hp0B-8ieQk8AlGdIxOK-B9WvLdw-y7YsgP67XDSHc/s1600/Screen+shot+2011-02-05+at+12.48.01+%25CE%25BC.%25CE%25BC..png"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 81px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWVQQ2Iy6xdrsA8a4YTjXua-SWyHdSlNMVtZs1UPk5HAt2ZdTxTcKaUuaNyVZsjYql7ik7dncS3Cf-0tAhHu6A6Mes_z9g0fBLq6hp0B-8ieQk8AlGdIxOK-B9WvLdw-y7YsgP67XDSHc/s400/Screen+shot+2011-02-05+at+12.48.01+%25CE%25BC.%25CE%25BC..png" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5570156629347856706" /></a><br /><br />1. Τι εννοεί ότι η Ελλάδα έχει κάνει το χρέος της; Εγώ ξέρω ότι δεν έχουμε καν αρχίσει να αποπληρώνουμε τα χρήματα που συνεχίζουμε να δανειζόμαστε μέσω του μνημονίου... Το χρέος μας είναι να εκπληρώσουμε τις υποχρεώσεις μας πρώτον έναντι εκείνων που μας δανείζουν μέσω μνημονίου και δεύτερον έναντι εκείνων που μας έχουν δανείσει μέσω αγορών. Τα μέτρα που παίρνουμε και το γεγονός ότι μας τα «επιβάλλουν» είναι απλώς η απόδειξη ότι από <span style="font-weight:bold;">μόνοι μας δεν μπορούμε να κάνουμε το χρέος μας</span> και για αυτό προσπαθούν να το εξασφαλίσουν οι δανειστές μας. <div><br />2. Όλα αυτά τα κάνουμε, επειδή είναι το χρέος της Ελλάδας ή τα κάνουμε για εμάς τους ίδιους, επειδή θέλουμε ως Έλληνες πολίτες να δούμε μία άσπρη μέρα;<br /><br />3. Αν κάναμε το χρέος μας, όπως και αν το εννοεί, για ποιο λόγο θέλουμε να γίνει επιμήκυνση της αποπληρωμής του έκτακτου δανείου, αυτό δεν είναι απόδειξη ότι δεν κάνουμε το χρέος μας;<br /><br />4. <a href="http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_politics_100014_05/02/2011_431538">Αυτή εδώ</a> η είδηση περί πρόσθετης βοήθειας της Ελλάδας δεν είναι απόδειξη ότι δεν κάνουμε το χρέος μας;<br /><br /></div><div><br />Αλλά ξέχασα μωρέ από μέρος του προβλήματος έχουμε ήδη γίνει μέρος της λύσης του...<br /><br /></div><div><br /><b>Θα μας τρελάνει αυτός ο άνθρωπος...</b></div>Kefalashttp://www.blogger.com/profile/06053656721308773684noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1702401750926363550.post-55134211085074320822011-01-28T20:00:00.003+02:002011-01-28T20:12:19.778+02:00Αυτό ήταν το πρόβλημα...Όταν απέδρασε ο Παλαιοκώστας από τη φυλακή η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας αποφάσισε να υποχρεώσει <span style="font-weight:bold;">ΌΛΟΥΣ</span> τους κατόχους καρτοκινητού να δηλώσουν τα στοιχεία τους, ώστε να ξέρει η πολιτεία τίνος είναι το κάθε καρτοκινητό...<br /><br />Τώρα θα εφαρμόσει λέει ο Παπουτσής τον <a href="http://www.skai.gr/news/greece/article/161686/eleghos-tautoprosopias-sto-exis-sta-aktoploika-eisitiria/">έλεγχο ταυτοπροσωπίας στα εισιτήρια των πλοίων</a>. Τραγικές και ηλίθιες αποφάσεις που καμία σχέση δεν έχουν με τα γεγονότα (την απόδραση του Παλαιοκώστα και την κατάληψη της νομικής αντίστοιχα). Απλώς έχουμε κυβερνήσεις που θέλουν για τα μάτια του κόσμου να δείχνουν ότι κάτι κάνουν. Και αντί να αφοσιώσουν την ενέργεια τους στα χιλιάδες προβλήματα, τα οποία έχουμε, πράγμα όμως που θέλει και λίγο σκέψη και ίσως λίγη προσπάθεια, για να πετύχει, αντ´αυτού οι δικές μας κυβερνήσεις, το μόνο που μας προσφέρουν είναι μία αυξημένη ταλαιπωρία προσθέτοντας μία ακόμα γραφειοκρατία η οποία έχει ο θεός για το πώς θα δουλέψει...Kefalashttp://www.blogger.com/profile/06053656721308773684noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1702401750926363550.post-32857336976490512852011-01-27T16:41:00.002+02:002011-01-27T16:53:20.779+02:00Διασκεδαστικός, εξοργιστικός, καθησυχαστικός ή στον κόσμο του;<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi2auTOOT8uf6WGpvhuFyg4-ej5j1ClDxp-LC_rY_ag58D87-ZX19_fW7JJRuKrPiRocKNiR54Yhobj9wGMe9dXdTIM3PgCO-icop28oIv2A4-3UHUMEv9R6HxEUUchQA_FJnKOqkdkxiM/s1600/Screen+shot+2011-01-27+at+4.41.06+%25CE%25BC.%25CE%25BC..png"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 85px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi2auTOOT8uf6WGpvhuFyg4-ej5j1ClDxp-LC_rY_ag58D87-ZX19_fW7JJRuKrPiRocKNiR54Yhobj9wGMe9dXdTIM3PgCO-icop28oIv2A4-3UHUMEv9R6HxEUUchQA_FJnKOqkdkxiM/s400/Screen+shot+2011-01-27+at+4.41.06+%25CE%25BC.%25CE%25BC..png" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5566876019105537922" /></a><br /><br />Απλώς συνεχίζουμε να μην έχουμε ιδέα για τα οικονομικά των νοσοκομείων, των ΟΤΑ, των πανεπιστημίων... Μόλις πριν λίγες μέρες βγήκαν αναλογιστικές για ΙΚΑ, ΟΑΕΕ και ΟΓΑ. Για τα υπόλοιπα δεν έχουμε και μεγάλη ιδέα για το πώς τα πάνε, ούτε λόγος για τα επικουρικά ταμεία. Για να μην αρχίσουμε πιο συγκεκριμένα για το σύστημα προμηθειών στα νοσοκομεία...<br /><br />Και γενικότερα όμως για όποιον θέλει να ψάξει πού πηγαίνει το δημόσιο χρήμα είναι υπερβολικά δύσκολο να αποκομίσει συγκεκριμένες πληροφορίες. <br /><br />Η πραγματικότητα είναι ότι έχουμε στον τομέα της διαφάνειας πολύ δρόμο μπροστά μας ακόμα...<br /><br /><span style="font-weight:bold;">Αλλά σιγά μωρέ, σε όλες τις χώρες τις Ευρώπης έτσι είναι... Και στις περισσότερες είναι και χειρότερα...</span>Kefalashttp://www.blogger.com/profile/06053656721308773684noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1702401750926363550.post-17297517331539160422011-01-26T12:45:00.003+02:002011-01-26T12:50:33.884+02:00Κάνει περικοπές το... ΒBC!<a href="http://www.bbc.co.uk/news/entertainment-arts-12283356">Εδώ</a> ενημερωνόμαστε από το ίδιο το BBC για τις περικοπές που πρόκειται να κάνει, καθώς τα κονδύλια που λαμβάνει από την κυβέρνηση μειώνονται...<br /><br />Εμείς που αδυνατούμε να δανειστούμε από τις αγορές, τι θα έπρεπε να κάνουμε;Kefalashttp://www.blogger.com/profile/06053656721308773684noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1702401750926363550.post-4249006850707814712011-01-25T15:54:00.004+02:002011-01-25T16:26:20.166+02:00Οι Κόκκινες Γραμμές των Εκπροσώπων των Εργαζομένων στο ΜΕΤΡΟΟι εκπρόσωποι των εργαζόμενων στο ΜΕΤΡΟ κατέθεσαν τις προτάσεις τους στο υπουργείο (τις οποίες δεν κατάφερα να βρω), στις οποίες όμως συμπεριλαμβάνονται <b>τρεις κόκκινες γραμμές</b>. Αν αυτές δε γίνουν δεκτές, τότε ο δ<b>ιάλογος θα εκληφθεί ως προσχηματικός</b> <b>και θα μπουν σε εφαρμογή οι απεργιακές κινητοποιήσεις </b>που ήδη έχουν αποφασισθεί. Οι κόκκινες γραμμές είναι οι εξής:<br /><br />Η κατάργηση του Δημόσιου χαρακτήρα των Αστικών Συγκοινωνιών.<br />Η κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας.<br />Οι υποχρεωτικές μετατάξεις και οι μονομερείς εσωτερικές μετακινήσεις.<br /><br />Δηλαδή τι δέχονται να αλλάξει; Δε δέχονται την ιδιωτικοποίηση... Δε δέχονται την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, στις οποίες ρυθμίζονται όλοι οι όροι εργασίας για τους εργαζομένους στο μετρό, όπως ίσχυαν μέχρι τώρα. Και επίσης δε δέχονται να απολέσουν την αρμοδιότητα να συνάπτουν τέτοιες συλλογικές συμβάσεις... Δε δέχονται τις υποχρεωτικές μετατάξεις (πάλι καλά που δέχονται τις εθελοντικές!!!), ώστε να μην μπορεί να τους θέσει κάποιος εκτός των ρυθμίσεων των συλλογικών τους συμβάσεων. Και τέλος δε δέχονται ούτε τις εσωτερικές μετακινήσεις, να υποβληθούν δηλαδή σε χαμηλότερη θέση για την οποία η συλλογική τους σύμβαση προβλέπει μικρότερη αμοιβή...<br /><br />Προφανώς δηλαδή δεν δέχονται καμία αλλαγή...<br /><br /><b>Αλλά μια στιγμή!</b> Τώρα που ξαναβλέπω τις κόκκινες γραμμές τους, δε βλέπω <b>τίποτα σχετικά με απολύσεις!</b> Προφανώς δεν έχουν πρόβλημα με αυτό και έτσι όντως αρχίζουν να αποκτούν μία λογική οι κόκκινες γραμμές τους... Δείχνουν μία σαφή κατεύθυνση για τη μείωση των δαπανών στα εργατικά κόστη:<br />Όσους είχατε υπόψη σας να μετατάξετε ή να μετακινήσετε εσωτερικά, <b>απολύστε τους!!!</b><br /><br />Δε συμφωνώ βέβαια απόλυτα με αυτή τη θέση. Πιστεύω ότι πρέπει να μεταρρυθμιστούν και οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας, αλλά είναι ασφαλώς μία γενναία πρωτοβουλία από τους συγκεκριμένους εκπροσώπους των εργαζομένων...Kefalashttp://www.blogger.com/profile/06053656721308773684noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1702401750926363550.post-58977732542282723022011-01-25T15:23:00.004+02:002011-01-26T08:49:47.060+02:00Οι γιατροί χωρίς σύνορα ζητούν τη βελτίωση των συνθηκών στα κέντρα κράτησηςΟι γιατροί χωρίς σύνορα ζήτησαν σήμερα <a href="http://www.msf.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=2410&Itemid=235">με επιστολή τους</a> προς τον πρωθυπουργό την προσωπική του παρέμβαση, ώστε να βελτιωθούν οι συνθήκες υπό τις οποίες ζουν οι πρόσφυγες και οι αιτούντες πολιτικό άσυλο στα κέντρα κράτησης στον Έβρο. Οι συνθήκες οι οποίες περιγράφουν είναι πράγματι εξευτελιστικές. Αυτό που ζητούν ούτε μεγάλη επίπτωση στον προϋπολογισμό θα είχε, ούτε θα επηρέαζε κάπως το μεταναστευτικό ζήτημα στη χώρα. Επίσης η οργάνωση των Γιατρών χωρίς Σύνορα είναι ασφαλώς μία αξιόπιστη και σοβαρή οργάνωση και πρέπει να δοθεί ειδικό βάρος στο αίτημά τους.<br /><br />Ποιος όμως θα ασχοληθεί με τους <span style="font-weight:bold;">πρόσφυγες</span>, τη στιγμή που 200 <b>παράνομοι μετανάστες</b> έχουν καταλάβει ένα δημόσιο κτήριο στο κέντρο της Αθήνας και ζητούν νομιμοποίηση <b>όλων των μεταναστών στην Ελλάδα</b>... <div>Είναι προφανές ότι κάτι τέτοιο κατασυκοφαντεί από το πουθενά τους μετανάστες στο σύνολό τους και πέρα από αυτό αφαιρεί την αξιοπιστία και το ενδιαφέρον του πολιτικού κόσμου για την ικανοποίηση αιτημάτων, όπως αυτό των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, ενώ στην πραγματικότητα τα δύο θέματα δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους...</div><div><br /></div><div>Σχετικό άρθρο: <a href="http://fopp2009.blogspot.com/2011/01/blog-post_26.html?showComment=1296023931017#c8914270410183721186">Εδώ</a></div>Kefalashttp://www.blogger.com/profile/06053656721308773684noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1702401750926363550.post-61134534613934945612011-01-25T00:24:00.005+02:002011-01-25T01:14:20.000+02:00Άνοιγμα των ΕπαγγελμάτωνΤο νομοσχέδιο σχετικά με το άνοιγμα των επαγγελμάτων που έχει αναρτηθεί για διαβούλευση (<a href="http://www.opengov.gr/minfin/?p=558">εδώ</a>) <b>περιλαμβάνει πολύ θετικές ρυθμίσεις και είναι πραγματικά ένα βήμα προς τα εμπρός</b>. Η ανταγωνιστικότητα στα συγκεκριμένα επαγγέλματα θα αυξηθεί με αποτέλεσμα καλύτερες υπηρεσίες και σε καλύτερες τιμές για τους καταναλωτές.<br /><br />Προβλέπεται γενικά <b>απελευθέρωση των αμοιβών</b> για τις διάφορες υπηρεσίες που προσφέρουν οι συγκεκριμένοι επαγγελματίες (δικηγόροι, μηχανικοί, συμβολαιογράφοι και λογιστές), γίνεται μία γενναία <b>κατάργηση των περιορισμών</b> για την άσκηση των συγκεκριμένων επαγγελμάτων και γίνεται πιο εύκολη η διαδικασία παροχής της άδειάς τους. Επίσης συγκεκριμένα για τους δικηγόρους <b>καταργούνται οι τοπικοί περιορισμοί</b> παράστασης στα διάφορα δικαστήρια της χώρας που υπήρχαν μέχρι τώρα.<br /><br />Δυστυχώς όμως, υπάρχουν και σε αυτό το προσχέδιο νόμου κάποιες ατέλειες και κάποιες καταστάσεις που θα μπορούσαν να αντιμετωπισθούν, αλλά δεν αντιμετωπίζονται.<br /><br />Το βασικό πρόβλημα είναι ότι <b>συνεχίζει να είναι απαραίτητη η παρουσία δικηγόρων για τη κατάρτιση συμβολαιογραφικών εγγράφων</b>. Αυτό από μόνο του είναι κάτι που δεν είναι αναγκαίο και δεν υπάρχει κανένας λόγος να υποχρεώνονται οι συμβαλλόμενοι να προσλαμβάνουν δικηγόρους σε περίπτωση που δεν το θέλουν, ειδικά όταν αυτό αφορά συμβόλαια οποιασδήποτε αξίας.<br />Σε συνδυασμό όμως με αυτό προβλέπεται -εξαιτίας της παράστασης του δικηγόρου στα συμβόλαια- και η <b>συνέχιση του καθεστώτος επιχορήγησης των διαφόρων ταμείων των δικηγόρων σε κάθε συμβόλαιο που συνάπτεται</b>, δηλαδή ενός φόρου υπέρ τρίτων. Η παρακράτηση κάποιων χρημάτων από την αμοιβή του δικηγόρου που αφορούν τη διεξαγωγή δικών είναι σχετικά εύλογη δεδομένου ότι πρέπει από κάπου να χρηματοδοτηθούν τα ασφαλιστικά τους ταμεία (αφού έχουμε δεχθεί ότι η ασφάλιση θα είναι δημόσια και υποχρεωτική). Στην περίπτωση των συμβολαίων, όμως, ο ρόλος του δικηγόρου (που δε χρειάζεται καν να υπάρχει) είναι σε κάθε περίπτωση περιφερειακός και δε δικαιολογείται να επιβαρύνονται με ένα διαρκές χαράτσι όλες οι δικαιοπραξίες που καταρτίζονται με συμβολαιογραφικό έγγραφο, προκαλώντας έτσι ένα τόσο σημαντικό κόστος στις συναλλαγές. Η ανάγκη κατάργησης αυτού του φόρου υπέρ των δικηγόρων γίνεται περισσότερο επιτακτική υπό το γεγονός ότι ο φόρος αυτός είναι κατά κανόνα ένα πολύ μεγάλο ποσοστό της αμοιβής που παίρνει ο δικηγόρος.<br /><br />Πέρα από αυτό υπάρχουν κάποιες διατάξεις που παραμένουν ως έχουν και εμένα τουλάχιστον μου προκαλούν αμηχανία, καθώς δεν αντιλαμβάνομαι τη λογική τους. Για παράδειγμα ενώ από την εφαρμογή του νόμου θα επιτρέπεται η ελεύθερη συμφωνία της αμοιβής, συνεχίζει να <b>απαγορεύεται η δωρεάν άσκηση δικηγορικών υπηρεσιών</b> (εκτός αν κατευθύνονται σε συγγενείς ή άλλους δικηγόρους (γιατί μόνο δικηγόρους;))!!! Επίσης προβλέπεται <b>πειθαρχική δίωξη</b> των μηχανικών σε περίπτωση που προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε πολύ χαμηλές τιμές...<br /><br />Όλα αυτά δείχνουν για μένα ότι παρόλο που μπορεί να γίνουν κάποια ουσιαστικά θετικά βήματα, εντούτοις θέλουμε να θυμίζουμε σε όλους ότι εντάξει βρε αδερφέ δεν εκσυγχρονιστήκαμε κιόλας, δεν πάψαμε να έχουμε έστω και μικρής σημασίας ηλίθιες διατάξεις...<br />Στο κάτω κάτω της γραφής έχουμε και μία παράδοση, δεν μπορούμε να την ξεγράψουμε τελείως...Kefalashttp://www.blogger.com/profile/06053656721308773684noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1702401750926363550.post-42816482548925561572011-01-24T14:51:00.004+02:002011-01-24T15:54:46.767+02:00Ομάδα Πρωτοβουλίας για... το Ευρωομόλογο!!!Ο πρωθυπουργός αποφάσισε τη σύσταση ομάδας πρωτοβουλίας για το ευρωομόλογο! Μίας ομάδας, δηλαδή κυρίως από βουλευτές του κόμματός του για να πιέσουμε την Ευρώπη να φτιάξει ευρωομόλογο. Μία τέτοια πολιτική ενώ θα έπρεπε να θεωρείται απαράδεκτη, αντίθετα είναι βέβαιο ότι θα γίνει αιτία πολλών επαίνων από την ελληνική κοινή γνώμη στο πρόσωπο του πρωθυπουργού. <span style="font-weight:bold;">Μία ακόμα απόδειξη ότι ο πρωθυπουργός αγωνίζεται...</span><br /><br />Δυστυχώς ως έθνος έχουμε αποδεχθεί ότι είμαστε ζητιάνοι της Ευρώπης και ότι όσο μπορούμε να το αποφύγουμε δε θα εκπληρώσουμε μόνοι μας τις υποχρεώσεις μας. Τώρα όμως πρέπει να ξέρουμε επί πλέον, όλοι οι πολίτες, ότι <b>το κράτος εν ονόματί μας θα έχει και ειδική ομάδα που θα πηγαίνει από χώρα σε χώρα στην Ευρώπη, για να... ζητιανεύει. </b><br /><br />Και όλα αυτά τα κάνουμε, ενώ στην Ελλάδα το προβλήματα έχουν συσσωρευθεί σε απίστευτο βαθμό και είναι πασιφανής η αδυναμία του ελληνικού πολιτικού προσωπικού και της ελληνικής διοίκησης να τα διαχειριστεί. Αντί, λοιπόν, να πέσουμε με τα μούτρα να λύσουμε τα προβλήματά μας, που όπου και να κοιτάξουμε τα βρίσκουμε μπροστά μας, και να μπορέσουμε έτσι να αντιμετωπίσουμε μία ώρα αρχύτερα το δημοσιονομικό και το αναπτυξιακό μας πρόβλημα, εμείς χρησιμοποιούμε το πολύτιμο πολιτικό μας προσωπικό για το ευρωομόλογο. Και χαραμίζουμε σε αυτή την «πρωτοβουλία» πολύ αξιόλογα και ικανά άτομα από το ελληνικό κοινοβούλιο που θα μπορούσαν να μας βοηθήσουν πάρα πολύ σε αυτή τη συγκυρία, αν τα αξιοποιούσαμε. Σε αυτά συμπεριλαμβάνονται ο <span style="font-weight:bold;">Ηλίας Μόσιαλος</span>, που έχει τεράστια εμπειρία και έχει διακριθεί διεθνώς στον τομέα της διοίκησης σε θέματα δημόσιας υγείας, και επίσης <span style="font-weight:bold;">ο Νάσος Αλευράς, ο Παντελής Οικονόμου και η Άννυ Ποδηματά</span> (η ευρωβουλευτής της παρέας)...<br /><br />Αγορές, έχουμε ελλείμματα και προσπαθούμε να τα κόψουμε, αλλά πρώτα προσπαθούμε να τα ρίξουμε ΌΛΑ πάνω στους άλλους, για να τα ξεπληρώσουν εκείνοι αντί για εμάς. Και φυσικά δε μας πειράζει να θυσιάσουμε μερικά από τα καλύτερά μας στελέχη για αυτή την τόσο ηρωική προσπάθεια...Kefalashttp://www.blogger.com/profile/06053656721308773684noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1702401750926363550.post-72871206100676834312011-01-23T20:27:00.003+02:002011-01-23T20:49:45.052+02:00Σε 50 μέρες οι επαγγελματικές άδειες!Σύμφωνα με <a href="http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=32&artId=379757&dt=23/01/2011">δημοσίευμα</a> του Βήματος, οι δημόσιες υπηρεσίες θα είναι υποχρεωμένες, μετά από νομοθετική πρωτοβουλία, προερχόμενη από το υπουργείο εσωτερικών, να εκδίδουν όλες τις άδειες άσκησης επαγγέλματος εντός 50 ημερών από την αίτηση. Σε περίπτωση που δε συμμορφώνεται η διοίκηση με την παραπάνω προθεσμία η άδεια θα θεωρείται μετά τις πενήντα μέρες εκδοθείσα. <br /><br />Η παραπάνω πρωτοβουλία είναι ένα θετικό βήμα και είναι ένα από τα τελείως απλά πράγματα που μπορούν να γίνουν από το ελληνικό κράτος, ώστε να παταχθεί η διαφθορά και η γραφειοκρατία, αλλά και να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας.<br /><br />Παρόλα αυτά δεν υπάρχει κανένας λόγος να περιοριστεί η παραπάνω πρωτοβουλία μόνο στις άδειες επαγγελμάτων. Θα κάναμε τεράστια χάρη και στην ελληνική οικονομία, αλλά και στον Έλληνας πολίτη, αν τον ίδιο κανόνα εφαρμόζαμε για οποιαδήποτε άδεια ή διοικητική πράξη υπάρχει ως προϋπόθεση για την άσκηση οικονομικής δραστηριότητας.<br /><br />Θα μπορούσε δηλαδή να υπάρξει ένας φορέας μέσα στο πλαίσιο των ΚΕΠ που να αναλαμβάνει όλες εκείνες τις πρωτοβουλίες, ώστε να εκδοθούν συνολικά όλες εκείνες οι άδειες που απαιτούνται για την άσκηση κάποιας επαγγελματικής δραστηριότητας. Σε περίπτωση που παρέλθει μία συγκεκριμένη προθεσμία μπορεί να θεωρείται ότι ο διοικούμενος δικαιούται να αρχίσει τη δραστηριότητα για την οποία ζήτησε άδεια, λαμβάνοντας υπόψη ότι απαγορεύεται να κάνει οτιδήποτε παράνομο (κάτι δηλαδή για το οποίο δε θα του παρεχόταν άδεια). <br /><br />Θα ήταν μία τεράστια ανάσα για την ελληνική οικονομία η υιοθέτηση αυτού του μέτρου καθώς επίσης θα μας βοηθούσε σε μεγάλο βαθμό μία πιο έντονη προσπάθεια στην κατεύθυνση του εξορθολογισμού της διοίκησης με τέτοιες απλές και γρήγορες λύσειςKefalashttp://www.blogger.com/profile/06053656721308773684noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1702401750926363550.post-61718239479127614202010-12-16T18:55:00.004+02:002010-12-16T20:57:55.734+02:00Ταϊβανοποίηση της Ελλάδας...<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjuUp5NgV12lUBM9pZ4XFyLGJ6oznbs9WQDP7TmFLR0hH_3ImZncMfF9TMf6ZoEqQbAkmtY3WD5tnq4Tr7eMJYQQeOVs9fPZKp5CVsURJ1VrfJhDfUc583PZMJSUQFLv8eYGfJjYkAdJd4/s1600/Taipei_montage.png"><img style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 296px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjuUp5NgV12lUBM9pZ4XFyLGJ6oznbs9WQDP7TmFLR0hH_3ImZncMfF9TMf6ZoEqQbAkmtY3WD5tnq4Tr7eMJYQQeOVs9fPZKp5CVsURJ1VrfJhDfUc583PZMJSUQFLv8eYGfJjYkAdJd4/s400/Taipei_montage.png" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5551355839757101890" /></a><br /><br />Στην εκπομπή Ανατροπή του Μέγκα την περασμένη Δευτέρα ο Καθηγητής Εργατικού Δικαίου Αλέξης Μητρόπουλος ανέφερε ότι με το νομοσχέδιο που πέρασε η κυβέρνηση προωθεί την Ταϊβανοποίηση της Ελλάδας...<br /><br /><a href="http://www.megatv.com/anatropi/default.asp?catid=18183&subid=2&pubid=20213756&mmid=294804">εδώ</a> μπορεί κανείς να βρει την εκπομπή (η Ταϊβανοποίηση αναφέρεται από το 15.00 και μετά)<br /><br />Από όσο αντιλαμβάνομαι αυτό δεν αρέσει στον καθηγητή υπονοώντας ότι δεν του αρέσουν αυτά που ισχύουν στην Ταϊβάν.<br /><br />Για την ιστορία, λοιπόν, θέλω να πω ότι η Ταϊβάν έχει 5% ανεργία, 34.000$ κατά κεφαλήν ΑΕΠ (PPP) και το ποσοστό του πληθυσμού που είναι κάτω από το όριο της φτώχειας είναι 0,95% με πληθυσμιακή πυκνότητα σχεδόν 668 άτομα ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο (http://en.wikipedia.org/wiki/Economy_of_taiwan). Επίσης στο gapminder world (<a href="http://www.gapminder.org/world/#$majorMode=chart$is;shi=t;ly=2003;lb=f;il=t;fs=11;al=30;stl=t;st=t;nsl=t;se=t$wst;tts=C$ts;sp=5.59290322580644;ti=1962$zpv;v=0$inc_x;mmid=XCOORDS;iid=phAwcNAVuyj1jiMAkmq1iMg;by=ind$inc_y;mmid=YCOORDS;iid=phAwcNAVuyj2tPLxKvvnNPA;by=ind$inc_s;uniValue=8.21;iid=phAwcNAVuyj0XOoBL_n5tAQ;by=ind$inc_c;uniValue=255;gid=CATID0;by=grp$map_x;scale=log;dataMin=295;dataMax=79210$map_y;scale=lin;dataMin=19;dataMax=86$map_s;sma=49;smi=2.65$cd;bd=0$inds=i220_t001939,,,,;i85_t001939,,,,;modified=75">εδώ</a>) μπορεί να δει κανείς ότι το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της Ταιβάν το 1962 ήταν 2.100$.<br /><br />Αντίστοιχα η Ελλάδα έχει 11% ανεργία, 29.000$ κατά κεφαλήν ΑΕΠ (PPP) και το ποσοστό του πληθυσμού που είναι κάτω από το όριο της φτώχειας είναι απλώς κάτω από το 2% με πληθυσμιακή πυκνότητα 85 άτομα ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο, ενώ το 1962 το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της Ελλάδας ήταν 5.600$, σχεδόν δηλαδή το τριπλάσιο από την Ταϊβαν...<br /><br />Εγώ λέω, λοιπόν, μακάρι να γινόμασταν τουλάχιστον Ταϊβάν...Kefalashttp://www.blogger.com/profile/06053656721308773684noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1702401750926363550.post-82467100192694890372010-12-06T23:08:00.002+02:002010-12-06T23:20:45.406+02:00Ακραίος νεο-φιλελευθερισμός επικρατεί στους Φοιτητικούς ΣυλλόγουςΤο άρθρο έχει δημοσιευτεί στο μπλογκ του ΦΟΠΠ (Φοιτητικός Όμιλος Πολιτικού Προβληματισμού), <a href="http://fopp2009.blogspot.com/2010/12/blog-post_06.html">εδώ</a>Kefalashttp://www.blogger.com/profile/06053656721308773684noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1702401750926363550.post-51773863085304092492010-12-03T00:57:00.005+02:002010-12-03T22:07:03.163+02:00Ο Χάγιεκ για τη Δικαιοσύνη<object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/K1MC4ag9wOc?fs=1&hl=el_GR"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/K1MC4ag9wOc?fs=1&hl=el_GR" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object><br /><br />Στην παραπάνω απάντησή του ο Χάγιεκ απαντάει κυρίως στο αίτημα να αμείβεται κανείς ανάλογα με την πραγματική (σύμφωνα με κάποια κοινωνική ηθική) αξία αυτού που κάνει, αλλά απαντά στην ουσία και στο αίτημα να αμείβεται κάποιος σύμφωνα με τις ανάγκες του. Ο Χάγιεκ στο παρόν κομμάτι δεν αναφέρεται καν στο γεγονός ότι, για να εφαρμοστεί μία τέτοια αντίληψη για τη δικαιοσύνη, τότε πρέπει με κάποιο τρόπο να νοθεύεται και να περιορίζεται σε τεράστιο βαθμό η ατομική ελευθερία (είτε δηλαδή να υποχρεώνονται τα άτομα από μία εξουσία να επιλέγουν τις δίκαιες κοινωνικά παροχές είτε από τη άλλη να τους αφαιρείται όλο το εισόδημα για να παρέχει το κράτος το "δίκαιο" εισόδημα στους εργαζομένους του). Λέει κάτι άλλο στην πραγματικότητα πιο σημαντικό.<br /><br />Αυτό που λέει είναι ότι το πλεονέκτημα της ελεύθερη αγοράς είναι κυρίως ο τρόπος οργάνωσης των οικονομικών πόρων που αναπτύσσεται στα πλαίσιά της και σε καμία περίπτωση δεν είναι το πλεονέκτημά της ο τρόπος κατανομής του πλούτου. Λέει, δηλαδή, ότι ο τρόπος οργάνωσης των οικονομικών πόρων στην ελεύθερη αγορά είναι ο μόνος ικανός, για να συγκρατήσει και να ρυθμίσει το παρόν επίπεδο υλικής παραγωγής στο οποίο έχει φθάσει η ανθρωπότητα, και αυτό ακριβώς επειδή στα πλαίσιά της υπάρχει ένας καλός τρόπος να αναγνωρίζεται και να ανταμείβεται η επιτυχία, ενώ παράλληλα αναγνωρίζεται και απορρίπτεται η αποτυχία. Αυτό το γεγονός, λοιπόν, όπως λέει είναι εκείνο που κάνει αδύνατο τον απόλυτο μετασχηματισμό της κοινωνίας μας σε "δίκαιη". <br />Αυτό σε καμία περίπτωση δε σημαίνει ότι η ελεύθερη αγορά λειτουργεί εξ ορισμού άδικα, κάθε άλλο μάλιστα. Το μόνο που λέει ο Χάγιεκ είναι ότι η ελεύθερη αγορά δε λειτουργεί στο επίπεδο της κοινωνίας με κριτήρια "δικαιοσύνης". Και για αυτό το λόγο το αποτέλεσμα δε θα είναι ποτέ "δίκαιο" με την απόλυτη έννοια. Το αποτέλεσμα όμως της ελεύθερης αγοράς θα είναι ενδεχομένως το πιο "δίκαιο" από όλα τα αποτελέσματα που θα είχε οποιαδήποτε άλλη εναλλακτική από την ελεύθερη αγορά πολιτική. <br />Επίσης, ο Χάγιεκ στο παραπάνω βίντεο δεν ασχολείται ούτε με την κοινωνική πολιτική που μπορεί να θέλει να ασκήσει ένα κράτος. Δεν απορρίπτει στο παραπάνω βίντεο, για παράδειγμα, μία κρατική πολιτική κατά της φτώχειας, εκείνο που απορρίπτει ως ανέφικτο είναι απλώς τη δυνατότητα "δίκαιης" ανταμοιβής της εργασίας...Kefalashttp://www.blogger.com/profile/06053656721308773684noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1702401750926363550.post-63425182013618177212010-11-08T16:32:00.003+02:002010-11-09T01:50:02.861+02:00Δωρεάν Παιδεία στην Ελλάδα - Μία Καταστροφή...Το σύνταγμά μας αναφέρει στο άρθρο 16 §4 ότι:«Όλοι οι Έλληνες έχουν δικαίωμα δωρεάν παιδείας, σε όλες τις βαθμίδες της, στα κρατικά εκπαιδευτήρια.» Για αυτή τη διάταξη του συντάγματος έχουμε την τάση να είμαστε πολύ περήφανοι όλοι οι Έλληνες και πολύ συχνά τη μνημονεύουμε. Και το κάνουμε αυτό πολλές φορές σχεδόν σαν να ήταν αυτή η διάταξη η πηγή κάθε γνώσης, σαν να ήταν η αρχή κάθε συλλογισμού, η βάση κάθε πολιτικής αξίας. Είναι όμως τόσο σημαντική, τόσο προοδευτική, τόσο δημοκρατική, τόσο σε τελευταία ανάλυση σωστή αυτή η διάταξη; Για μένα δεν είναι καθόλου έτσι, ώστε να μη χρειάζεται να αιτιολογήσουμε καθόλου την αξία της, να μη χρειάζεται να εξετάσουμε τους σκοπούς για τους οποίους υπάρχει και να μη χρειάζεται να δικαιολογήσουμε την ορθότητά της. <br /><br />Για ποιο λόγο, λοιπόν, να υπάρχει δωρεάν παιδεία για όλους τους Έλληνες; Προσπαθώ να μπω στο μυαλό κάποιου από αυτούς που υποστηρίζουν αυτή την άποψη (ή νομίζουν ότι την υποστηρίζουν τουλάχιστον). Μία απάντηση που αμέσως έρχεται στο νου είναι ότι πρέπει και οι φτωχοί να μπορούν να σπουδάσουν. Λογικό ακούγεται. Είναι όμως η δωρεάν για όλους παιδεία το πιο πρόσφορο μέσο, για να μπορούν όλοι να σπουδάσουν; Ασφαλώς όχι. Με ανάλογο τρόπο στην προσπάθειά μας να λύσουμε το πρόβλημα των αστέγων, θα μπορούσαμε να κάνουμε μία πρόταση να χτίσει το κράτος κάποια σπίτια και να τα μοιράσει στους αστέγους δωρεάν. Αυτή θα ήταν μία αναλογική αντιμετώπιση του προβλήματος (το αν αυτό θα ήταν μία σωστή πολιτική που θα πετύχαινε τους σκοπούς της χωρίς να δημιουργεί περισσότερα προβλήματα είναι άλλη ιστορία). Σε κάθε περίπτωση όμως για να λυθεί το πρόβλημα των αστέγων δε θα φθάναμε στο άλλο άκρο να χτίσει το κράτος σπίτια για όλους τους πολίτες και να έχουν όλοι οι πολίτες δικαίωμα δωρεάν κατοικίας... Αν όμως ξεκινούσαμε από διαφορετική αφετηρία και είχαμε μάθει και είχαμε συνηθίσει ότι όλα τα σπίτια τα χτίζει δωρεάν το κράτος, ενδεχομένως να είχαμε την ίδια αντιμετώπιση σε αυτή κατάσταση με εκείνη που έχουμε τώρα στη δωρεάν παιδεία, να την αντιμετωπίζαμε δηλαδή σαν κάτι ιερό και να απαντούσαμε σε οποιονδήποτε την αμφισβητούσε: «Θέλεις δηλαδή οι φτωχοί να μένουν στο δρόμο;» <br /> <br />Άλλοι όμως, ίσως δώσουν διαφορετική απάντηση, όταν ερωτηθούν για τη χρησιμότητα της δωρεάν παιδείας για όλους. Ίσως πουν ότι πρέπει όλοι οι πολίτες να έχουν ισότητα ευκαιριών στην παιδεία. Αυτή είναι μία τόσο ενδιαφέρουσα και ελκυστική άποψη όσο είναι στην πραγματικότητα αστήρικτη και ουτοπική, όταν γίνει προσπάθεια να εφαρμοσθούν οι αρχές που προϋποθέτει με καθολικό τρόπο. Αυτή την άποψη μπορεί κανείς να την τραβήξει από όπου θέλει και δεν υπάρχει κανένα εύλογο κριτήριο που να περιορίζει την εφαρμογή της. Το μόνο που υπάρχει είναι από τη μία διάφορες ημιτελείς και απραγματοποίητες εικόνες και ιδέες μέσα στη φαντασία ρομαντικών ανθρώπων και από την άλλη υπάρχει μία παράλογη και διαστρεβλωμένη πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα που έχει σχηματιστεί από το συνδυασμό αφενός των προσπαθειών να εφαρμοσθούν αυτές οι ρομαντικές ιδέες και αφετέρου των προσπαθειών ορισμένων -που είναι άλλοτε επιτυχημένες και άλλοτε αποτυχημένες- να αρπάξουν ότι μπορούν από όλη αυτή την κατάσταση. <br />Για να φανεί ότι δεν είναι αντιφατικό το αίτημα για ισότητα ευκαιριών στην παιδεία αρκεί να εξετάσουμε ποια είναι τα όριά του. Για παράδειγμα ποιο είναι το όριο αυτής της παιδείας που δικαιούμαστε; Το σύνταγμα λέει ότι τη δικαιούμαστε σε όλες τις βαθμίδες, τι σημαίνει αυτό; Εγώ μπορεί να θέλω για παράδειγμα να πάρω 13 διδακτορικά. Τα δικαιούμαι δωρεάν; Από την άλλη ποιο είναι το αντικείμενο της παιδείας που δικαιούμαστε; Όταν ιδρύθηκε το Πανεπιστήμιο Αθηνών είχε 4 σχολές. Αν τώρα επανέλθουμε σε εκείνη την κατάσταση θα υπάρχει πραγματικά δωρεάν παιδεία, όταν το αντικείμενό της θα είναι τόσο στενό; Ασφαλώς όχι... Μήπως όμως είναι και τώρα στενό; Μήπως έχουμε δικαίωμα να αξιώσουμε την ίδρυση σχολών που ακόμα δεν έχουν ιδρυθεί; Μετά υπάρχει και η ποιότητα. Ποια είναι η κατώτερη ποιότητα που θα μπορούσε να υπάρχει στη δωρεάν παιδεία; Σίγουρα αν μας έλεγαν ότι η αξίωσή μας για δωρεάν παιδεία εξαντλείται με το δικαίωμά μας να διαβάσουμε κάποια συγγράμματα που υπάρχουν σε μία βιβλιοθήκη, χωρίς να μας παρέχεται τίποτα άλλο ούτε καν παραδόσεις, τότε πράγματι θα λέγαμε ότι δεν υπάρχει δωρεάν παιδεία. Από την άλλη αν είχαμε και δωρεάν παραδόσεις θα αρκούσε ή χρειάζεται κάτι παραπάνω; Η ποιότητα των σημερινών πανεπιστημίων ικανοποιούν την παράγραφο 4 του άρθρου 16; Έπειτα ένας φτωχός, όταν δεν έχει τα χρήματα, για να ζήσει, είναι σε θέση να σπουδάζει; Ασφαλώς όχι. Από την άλλη ένας άλλος μπορεί να έχει τη δυνατότητα να ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο. Και αυτό αποτελεί παιδεία; Μήπως και αυτό θα έπρεπε να το παράσχουμε δωρεάν σε όλους τους Έλληνες πολίτες; Ύστερα υπάρχει ένα ακόμα πολύ βασικό θέμα. Όταν λέει το σύνταγμα «όλοι οι Έλληνες», τι εννοεί; Μπορούμε να περιορίσουμε εκείνους που θα σπουδάσουν με κριτήρια οικονομικής τάξης ή με κριτήρια φυλής ή με κριτήρια σεξουαλικού προσανατολισμού; Προφανώς όχι; Αλλά μπορούμε να τους περιορίσουμε επειδή δεν έγραψαν καλά στις πανελλήνιες; Πώς; αφού και αυτοί Έλληνες είναι και έχουν δικαίωμα παιδείας σε όλες τις βαθμίδες. Και δεν είναι μόνο εκείνοι που δεν εισήχθησαν σε καμία σχολή, αλλά είναι και εκείνοι που πέρασαν σε άλλη από τη σχολή που προτιμούσαν. Με ποια λογική εκείνοι που δεν πήγαν καλά στις πανελλήνιες (ή και εκείνοι που δεν πέρασαν σε ένα καλό μεταπτυχιακό) έχουν λιγότερα δικαιώματα από τους άλλους Έλληνες, που πέρασαν στις αντίστοιχες σχολές; Βέβαια η άποψη για την ισότητα ευκαιριών δεν έχει πρόβλημα με αυτό αφού με κάποιο τυπικό τρόπο μπορεί να θεωρηθεί ότι όλοι έχουν τις ίδιες ευκαιρίες (μπορούν δηλαδή όλοι να συμμετέχουν στις εξετάσεις με τον ίδιο τρόπο). Μπορούμε όμως χάριν της ισότητας ευκαιριών να ξεχνάμε την ισότητα απέναντι στο νόμο και το κράτος, που είναι εξ ορισμού πιο θεμελιώδης; Με ποια λογική, δηλαδή, να παρέχουμε παιδεία αυξάνοντας έτσι τις ευκαιρίες κάποιου που τα πήγε καλά στις πανελλήνιες, ενώ την ίδια στιγμή για κάποιον που δεν τα πήγε καλά και μπορεί να είναι το ίδιο ή και περισσότερο φτωχός (όπως συμβαίνει συνήθως) να μην κάνουμε απολύτως τίποτα αντίστοιχο, αυτό δεν είναι κατά της αρχής της ισότητας; <br />Καμία λογική δεν υπάρχει σε όλα αυτά. Ίσα ίσα που όλοι όσοι υποστηρίζουν τη διεύρυνση της δωρεάν παιδείας σε αυτές τις κατευθύνσεις το κάνουν έχοντας την ασφάλεια ότι το κράτος ποτέ δε θα τους πολύ ακούσει και έτσι ποτέ δε θα χρειαστεί να εξετάσουν στην πράξη ποια είναι τα όρια των όσων λένε, αντιμετωπίζοντας με αυτό τον τρόπο πόσο αδιέξοδα ήταν όλα εξ αρχής... Δε θα τραβήξω την ίδια αρχή πιο έξω από τα όρια της παιδείας, γιατί δεν υπάρχει τέλος στις αντιφάσεις στις οποίες περιέρχεται, για παράδειγμα αν το κάνουμε θα δούμε ότι το κράτος θα έπρεπε όντως να χτίζει τα σπίτια σε όλους τους πολίτες... <br /><br />Το βασικό πρόβλημα, όμως, με τη δωρεάν παιδεία για όλους -πέραν της πενιχρής στήριξης που διαθέτει- είναι απλούστατα τα πολύ αρνητικά αποτελέσματα τα οποία έχει. Συχνά όταν για συναισθηματικούς λόγους θέλουμε να υποστηρίξουμε μία κατάσταση βρίσκουμε κάποια αφηρημένα θετικά αποτελέσματα που μπορεί να υπάρχουν σε ορισμένες περιπτώσεις και κολλάμε σε αυτά παριστάνοντας ότι τα όποια αρνητικά αποτελέσματα είναι ασήμαντα ή ότι τάχα δε σχετίζονται αιτιωδώς με αυτό που υποστηρίζουμε, ή τέλος ότι σε κάθε περίπτωση πρέπει να τα υποστούμε χάριν αυτών των υποτίθεται θετικών. Με την ίδια λογική δηλαδή θα μπορούσε κανείς να πει ότι αν επιτρεπόταν η κλοπή, θα μπορούσε κάποιος να κλέψει ορισμένα χρήματα να αγοράσει κάποια όργανα και με αυτά να βρει το φάρμακο του AIDS και για αυτό το λόγο, αφού έχει θετικά αποτελέσματα, πρέπει να επιτραπεί η κλοπή. Αλλά και πολύ πιο απλά (σε ένα παράδειγμα που μοιάζει με τη δωρεάν παιδεία) αυτοί που κλέβουν είναι καλύτερα, γιατί αποκτούν περισσότερα αγαθά, άρα θα έπρεπε να επιτρέψουμε την κλοπή...<br />Η δωρεάν παιδεία, λοιπόν, στην Ελλάδα είναι για μένα αρκετά καταστροφική σε σχέση με αυτό που θα μπορούσε να είναι μία σωστή παιδεία. Πρώτον δημιουργεί αδιάφορους φοιτητές, που θα γίνουν επιστήμονες, δεύτερον αδρανοποιεί τους καθηγητές τόσο στη διδασκαλία όσο και στην έρευνα και τρίτο και χειρότερο τα κάνει όλα αυτά όντας υπερβολικά ελκυστική και για τους μεν και για τους δε... Ζούμε με λίγα λόγια την κατάντια να θέλουν όλοι οι μαθητές να γίνουν φοιτητές, για να μην κάνουν σχεδόν τίποτα για τέσσερα ή και παραπάνω χρόνια, και ακόμα και εκείνοι που θέλουν να δουλέψουν σοβαρά πολύ σπάνια να το καταφέρνουν. Και από την άλλη απορούμε για ποιο λόγο έχουμε ένα δημόσιο τομέα στον οποίο έχει επικρατήσει με θεσμικό τρόπο η ραθυμία και απορούμε για ποιο λόγο η οικονομία μας δεν πάει καλά. Η κοινωνία αυτή τη στιγμή εκτός από τη συντήρηση των ηλικιωμένων έχει αναλάβει τη συντήρηση των νέων και εκτός αυτού έχει αναλάβει και την παιδεία τους. Μια παιδεία που κοστίζει πολύ, προσφέρει μικρή ποιότητα, παράγει περιττές ειδικότητες και υπεράριθμους κατά κανόνα σε όσες είναι χρήσιμες και εκπαιδεύει τους νέους να αξιώνουν την απασχόλησή τους σε αυτά τα επαγγέλματα από το κράτος, όταν αποφοιτούν... Και παράλληλα αφού όλοι πηγαίνουν στο δημόσιο πανεπιστήμιο δεν υπάρχει κανένας που να περισσεύει και να προσπαθεί να δημιουργήσει κάτι καινούριο, να παράξει κάποιο προϊόν, ώστε να δημιουργηθούν και οι θέσεις εργασίας τόσο για τους επιστήμονες όσο και για εκείνους που δεν έχουν πάει καν πανεπιστήμιο και είναι πρακτικά αποκομμένοι από τη δυνατότητα να προσφέρουν επικερδώς την ίδια τους την εργασία. Για να δει κανείς τίνος είδους είναι η φύση της επιρροής που ασκεί το δωρεάν πανεπιστήμιο για όλους, αρκεί να αναλογιστεί το παρακάτω παράδειγμα. Φανταστείτε να έρθει ένα βασίλειο και να επιδοτεί συνεχώς όλους όσους γράφουν άρθρα και να τους δίνει πολύ περισσότερα χρήματα από όσα βγάζουν σε οποιοδήποτε άλλο επάγγελμα. Το αποτέλεσμα είναι ότι όλοι θα γίνουν αρθρογράφοι σίγουρα θα γραφτούν και μερικά καλά ίσως και αριστουργηματικά άρθρα, ο μέσος όρος όμως της ποιότητας που έχουν τα άρθρα θα μειωθεί και εκτός αυτού θα πεθάνουν και όλοι της πείνας...<br /><br />Ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, όταν επιδοτούμε κάτι, τότε λαμβάνουμε υπερβολικές ποσότητες από αυτό. Και ακόμα περισσότερο αυτό γίνεται, όταν είναι δωρεάν. Για αυτό το λόγο έχουμε τις πανελλήνιες, ώστε να μην πάνε όλοι στα πανεπιστήμια. Ειδικά όμως στην Ελλάδα έχουμε φτιάξει τόσες πολλές σχολές που τελικά η τεράστια πλειονότητα πηγαίνει στα πανεπιστήμια και οι πανελλήνιες υπάρχουν μόνο, για να πάνε οι καλύτεροι στις σχολές που θέλουν και οι χειρότεροι στις υπόλοιπες. <br /><br />Αυτό που πρέπει να γίνει είναι να καταργηθεί η δωρεάν παιδεία για όλους και να αντικατασταθεί από ένα σύστημα στήριξης κάθε νέου ανθρώπου, που δε διαθέτει από μόνος του κάποια στοιχειώδη οικονομικά μέσα. Αυτή η στήριξη δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να είναι σε είδος και δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να δίνεται υπό προϋποθέσεις, να σπουδάσει δηλαδή κάποιος σε κάποια σχολή. Αν θέλουμε να στηρίξουμε τους ασθενέστερους μέσω του κράτους, πρέπει τουλάχιστον να μη διακρίνουμε μεταξύ των προικισμένων και των μη προικισμένων και επίσης πρέπει να τους επιτρέψουμε την ελευθερία να κάνουν αυτά τα χρήματα πραγματικά οτιδήποτε θέλουν. Αν θέλει κάποιος, ας τα δώσει για να σπουδάσει, αν θέλει ας τα δώσει για να πάει ένα ταξίδι, αν θέλει ας τα δώσει για να δημιουργήσει μόνος του ή μαζί και με άλλους μια μικρή η μεγάλη επιχείρηση. Το πόσο θα βοηθούσε μία τέτοια αλλαγή την οικονομία μας κάνει κατά την άποψή μου να φαινόμαστε ηλίθιους που δεν έχουμε προχωρήσει σε αυτές τις αλλαγές ήδη από χθες... Με αυτό τον τρόπο θα υπήρχαν πολύ περισσότερες καινοτόμες ιδέες και πολλή περισσότερη δημιουργία στον κόσμο των επιχειρήσεων, αλλά θα υπήρχαν ταυτόχρονα και πολύ καλύτερα πανεπιστήμια, με παραγωγή πολύ καλύτερων επιστημόνων και πολύ περισσότερης και καλύτερης έρευνας. Στα πιο καλά πανεπιστήμια ίσως να πήγαιναν μόνο οι πλούσιοι ή εκείνοι που καταφέρνουν να πάρουν ιδιωτικές υποτροφίες, θα είχαν όμως την ευκαιρία όλοι να πάνε σε κάποια σχολή λιγότερο η περισσότερο καλή, και ασφαλώς καλύτερη από την συντριπτικότατη πλειονότητα των σχολών που υπάρχουν τώρα στην Ελλάδα. Βέβαια αρκετοί θα προτιμούσαν από το να πάνε σε κάποια σχολή, να κάνουν με την ενίσχυση που θα τους δίνεται κάτι άλλο. Προφανώς αυτό το άλλο για να το επιλέξουν θα είναι μάλλον προτιμότερο και για εκείνους και για την κοινωνία. <br /><br />Ένας αναγνώστης ίσως και να διαφωνεί τελείως με το άρθρο και να βγάζει καντήλες από τις πρώτες προτάσεις. Από την άλλη κάποιος άλλος μπορεί να αναγνωρίζει ότι όντως θα υπήρχαν κάποια οικονομικά οφέλη από μία τέτοια μεταρρύθμιση, αλλά παρόλα αυτά να θεωρεί ότι πρέπει σε κάθε περίπτωση να τα θυσιάσουμε, γιατί δεν μπορούμε να ανεχτούμε αυτή την κατάσταση «Στα πιο καλά πανεπιστήμια ίσως να πήγαιναν μόνο οι πλούσιοι ή εκείνοι που καταφέρνουν να πάρουν ιδιωτικές υποτροφίες», που αναφέρω πιο πάνω. Εκτός των όσων είπα για την αδυναμία της άποψης υπέρ της ισότητας ευκαιριών, εδώ θέλω να πω κάτι ακόμα. Αν κάποιος απορρίπτει για αυτό το λόγο την πρόταση μου χωρίς να ξέρει ποιο είναι το ύψος των προσδοκώμενων οικονομικών ωφελειών που θα προκύψουν τότε βιάζεται υπερβολικά. Για παράδειγμα αν του πω ότι το οικονομικό όφελος θα είναι η εξαφάνιση της παγκόσμιας φτώχειας τότε μάλλον πιστεύω θα τον κερδίσω... Ασφαλώς τα αποτελέσματα μιας τέτοιας πολιτικής (αν εφαρμοστεί μόνο στην Ελλάδα) δεν μπορούν να έχουν τόσο μεγάλα θετικά αποτελέσματα, σε καμία περίπτωση όμως να μην τα υποτιμούμε. Ούτε εγώ είμαι σε θέση ούτε κατά προσέγγιση να δώσω νούμερα, αλλά πιστέψτε με τα οφέλη θα είναι μεγάλα τόσο για να βρουν δουλειά οι άνεργοι και να ανέβουν οι μισθοί των εργαζομένων όσο και για να αυξηθεί η ποιότητα και να μειωθούν οι τιμές των προϊόντων, για να μην αναφερθεί πόσο σημαντικά θα είναι τα μακροπρόθεσμα αποτελέσματα που θα έχει η αναβάθμιση της παιδείας...Kefalashttp://www.blogger.com/profile/06053656721308773684noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1702401750926363550.post-23621438703254094302010-09-13T01:01:00.006+03:002010-09-13T01:32:28.109+03:00Mία ενδιαφέρουσα οικονομική μελέτη για την ελληνική οικονομια<div style="text-align: center;"><br /></div>Σήμερα ανακάλυψα μία πολύ ενδιαφέρουσα οικονομική μελέτη την οποία ενημερώθηκα στο σάιτ της φιλελεύθερης συμμαχίας (<a href="http://www.greekliberals.net/civilaction/index.php/Press-Releases/%CE%95%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AE%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AE%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%BA%CF%81%CE%AF%CF%83%CE%B7.html">εδώ</a>). Υπάρχει όμως και ένα νέο μπλογκ που σχετίζεται με αυτήν (<a href="http://greekeconomistsforreform.com/">εδώ</a>). <div>Η μελέτη είναι σοβαρή, απλή και άμεση, αναφερόμενη τόσο στα αίτια της κατάστασής μας, όσο και τις πολιτικές που πρέπει να εφαρμόσουμε, για να μπορέσουμε να ξεπεράσουμε με βιώσιμο τρόπο τα προβλήματά μας. Είναι αρκετά διαφωτιστική, χωρίς να είναι υπερβολικά λεπτομερής, για κάποιον που θέλει ειλικρινά να καταλάβει τι έγινε και τι πρέπει να γίνει.<br /><br /></div><div>Παρακάτω παραθέτω σκόρπια κάποιους πίνακες και αποσπάσματα που μου φάνηκαν ιδιαίτερα ενδιαφέροντα:</div><div><br /></div><div>1.<img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgpPVvQgtUJcGVSBDV-enPwUwJtpnVqNqdPBQ8TJjNxrHAv9mXP_VhHfxLL7ALPyGLTc6z57ZUl7wKjLhE345CkP6gXZdibLROrs3XWDtePSYSSpHSeX85-vr5uj1AKTe2Gv0TWs-3hUmY/s400/Screen+shot+2010-09-13+at+1.14.43+%CF%80.%CE%BC..png" style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 91px;" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5516154149284455970" /><img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjP9QGDOr2bFpA8wkIfuzjITonDlTxC1B30lIuxcCR_BvIpk4Gt39W7en6FbEzF6ScQ9QxGpzsOP_M2FXQrgqhl7YRI2UVtI7PL9MC69MIU0XlJIf7IO7jyMdxlH1NAiv0vPDXBW1Jhi0U/s400/Screen+shot+2010-09-13+at+1.16.18+%CF%80.%CE%BC..png" style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 378px; height: 37px;" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5516154574195972130" /><div><img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhDczam7JIl7GNxmwNxdVcF4i0oW5VfpWj2Y95sevppQ0xnyXhWSWXdrWHjEb8UIRkHIj1xxWLVLiUWj4jHvZEMU0voA2lCIhypdLgXW42gDIR1hTzhe_tMJbkSU9-SfJleTVW-5jHpb_s/s400/Screen+shot+2010-09-13+at+1.16.25+%CF%80.%CE%BC..png" style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 61px;" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5516154755329394354" /></div><br />2.<br />«Πρέπει να μειωθεί ο δημόσιος τομέας; Το κύριο πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι<br />ότι το ο δημόσιος τομέας είναι πολύ μεγάλος αλλά ότι τα χρήματα δεν<br />δαπανώνται αποτελεσματικά. Η ποιότητα, δηλαδή, των δημοσίων υπηρεσιών<br />μπορεί να βελτιωθεί και παράλληλα να εξοικονομηθούν χρήματα. Αυτά τα<br />χρήματα μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την χρηματοδότηση άλλων δημοσίων<br />υπηρεσιών, των οποίων η χρηματοδότηση είναι ελλιπής αλλά είναι σημαντικοί για<br />την ανταγωνιστικότητα, όπως π.χ. επενδύσεις σε υποδομές και ανθρώπινο<br />δυναμικό. Πρέπει να υπάρχουν δείκτες μέτρησης της παραγωγικότητας στον<br />δημόσιο τομέα, όπως συμβαίνει σε κάθε ιδιωτική εταιρεία ενώ οι δημόσιες<br />υπηρεσίες πρέπει να αξιολογούνται με βάση τον τρόπο με τον οποίο<br />επιτυγχάνουν συγκεκριμένους στόχους παραγωγικότητας.»</div><div><br /></div><div>3.<br /><br /><img src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjeYnqr5bICDecOEThVAWVEvt4TOTP5JwpAl4zQSOX0k1y4Tt31YKCh2IiPnv89dGTGsuv8suojqatV5qLur_LJItGeXMRhNgsNpK2ldBIviDdCQUeTMMH6jCZmKaZ_ATYDhkiV8LUjcrY/s400/Screen+shot+2010-09-13+at+1.22.04+%CF%80.%CE%BC..png" style="display:block; margin:0px auto 10px; text-align:center;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 153px;" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5516155983290131970" /><div><br /></div><div>4. </div>«4η εσφαλμένη άποψη: Οι τιμές πολλών αγαθών είναι προσιτές μόνο επειδή η<br />κυβέρνηση επιβάλλει ανώτατες τιμές. Αν απελευθερωθεί η αγορά, οι τιμές θα<br />αυξηθούν. Οι αγορές απελευθερώνονται πραγματικά όταν καταργούνται τα ρυθμιστικά<br />εμπόδια που αποτρέπουν την είσοδο νέων επιχειρήσεων. Αυτά τα εμπόδια<br />επιβάλλονται από το κράτος, συχνά λόγω πολιτικών πιέσεων από υπάρχουσες<br />επιχειρήσεις και άλλα συμφέροντα. Η κατάργηση των εμποδίων προκαλεί την είσοδο<br />νέων επιχειρήσεων οδηγώντας έτσι σε μείωση των τιμών, χωρίς την ανάγκη επιβολής<br />ανώτατων τιμών. Ρυθμίσεις που ελέγχουν άμεσα το επίπεδο των τιμών πρέπει να<br />χρησιμοποιούνται μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις, όταν η αγορά είναι πολύ μικρή για<br />να υποστηρίζει πολλές επιχειρήσεις.»<br /><br /></div><div>5.<br />«5η εσφαλμένη άποψη: Η καλύτερη στρατηγική ανάπτυξης έγκειται στον<br />προσδιορισμό από την κυβέρνηση βιομηχανικών κλάδων με προοπτικές, και στην<br />επιδότηση των επενδύσεων σε αυτούς τους κλάδους. Οι επιδοτήσεις επενδύσεων<br />καταλήγουν πολύ συχνά στις τσέπες κομματικών φίλων και σπαταλώνται. Ο<br />προσδιορισμός βιομηχανικών κλάδων με προοπτικές πρέπει να γίνεται από<br />επιχειρηματίες που επενδύουν τα δικά τους κεφάλαια και όχι από δημόσιους<br />λειτουργούς. Ο ρόλος της κυβέρνησης πρέπει να περιορίζεται στην εξασφάλιση ενός<br />απλού και διαφανούς θεσμικού πλαισίου λειτουργίας για τις επιχειρήσεις. Αυτό στην<br />περίπτωση της Ελλάδας προϋποθέτει την κατάργηση πολλών από τις υπάρχουσες<br />ρυθμίσεις, διασφαλίζοντας παράλληλα ότι οι λίγες ρυθμίσεις που είναι χρήσιμες θα<br />εφαρμόζονται αυστηρά.»<br /><br /></div><div>6.<br />«6η εσφαλμένη άποψη: Ρυθμίσεις που περιορίζουν αυστηρά τις απολύσεις ωφελούν<br />τους εργαζόμενους. Αυστηροί περιορισμοί στις απολύσεις αποθαρρύνουν τις<br />επενδύσεις και τη δημιουργία θέσεων εργασίας λόγω του κόστους που επιβάλλουν στις<br />επιχειρήσεις σε περιόδους ύφεσης. Τα κύρια θύματα των περιορισμών αυτών είναι οι<br />νέοι, όπως αποδεικνύεται από το τεράστιο ποσοστό ανεργίας αυτών στην Ελλάδα και σε<br />άλλες χώρες με παρόμοιες περιοριστικές ρυθμίσεις, όπως η Γαλλία και η Ισπανία.»</div><div><br /></div><div><i>Βέβαια όλα αυτά είναι ανούσια, αφού στην Ελλάδα έχουμε καπιταλισμό... Ε, και προφανώς αυτός φταίει για την οικονομική μας κατάσταση. Όλα τα άλλα είναι δικαιολογίες...</i></div>Kefalashttp://www.blogger.com/profile/06053656721308773684noreply@blogger.com0