Το Μνημόνιο της Αριστεράς και των Συνδικάτων

Η αριστερά και γενικότερα οι αντιμνημονιακοί αρέσκονται να βρίζουν την κυβέρνηση και τις πολιτικές που εφαρμόζει ως μνημονιακές. Η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Για μένα τα μέτρα που περιλαμβάνονται στις πολιτικές του κράτους και ειδικά τα μέτρα εκείνα που εφαρμόζονται είναι στην πραγματικότητα οι πολιτικές της αριστεράς και των συνδικάτων. Και εξηγούμαι.

Στην παρούσα κατάσταση της χὠρας τα επιτόκια των ομολόγων μας είναι σε τέτοιο επίπεδο, ώστε να μην μπορούμε να δανειζόμαστε από τις αγορές. Δεν μπορούμε δηλαδή να δανειστούμε αυτοδύναμα με τέτοιο τρόπο, ώστε να δημιουργούμε στους δανειστές μας την εντύπωση σχετικά μακροπρόθεσμα ότι θα τους ξεπληρώσουμε. Τα έξοδά μας το 2009 ήταν 87 δις, τα έσοδά μας ήταν 50 δις και το έλλειμμα ήταν 37 δις (και σε αυτά τα νούμερα δε συμπεριλαμβάνονται καθόλου όσα πληρώνουμε για την αποπληρωμή του χρέους, μόνο οι δαπάνες μας για τους τόκους)*. Μια τέτοια κατάσταση καθιστά επιτακτική την ανάγκη να εξοικονομήσουμε τουλάχιστον 37 δις ευρώ, ώστε να μπορέσει το ελληνικό κράτος ξοδεύοντας μόνο όσα εισπράττει να ξαναβγεί στις αγορές και έτσι να διαχειριστεί το χρέος του με νέα δάνεια.

Όλα αυτά σημαίνουν ότι σχεδόν 4 στα 9 ευρώ που ξόδευε το ελληνικό κράτος σε σχέση με το 2009 πρέπει να κοπούν.
Το κράτος μπορεί να το κάνει αυτό με πολλούς τρόπους. Μπορεί να μειώσει τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων στο στενό δημόσιο από 800.000 σε 500.000. Μπορεί να ιδιωτικοποιἠσει κάποιους τομείς της λειτουργίας του αφήνοντας τους ιδιώτες να απαλλαγούν από την εν λόγω σπατάλη που τώρα υπάρχει σε αυτούς, ενώ παράλληλα μπορεί να υποστηρίξει χρηματικά τους καταναλωτές αυτών των αγαθών, ώστε οι φτωχότεροι να μην τα στερηθούν. Μπορεί να σταματήσει τη διενέργεια πολλών δημοσίων έργων και να τα χρηματοδοτήσει όλα σύμφωνα με το πρότυπο της αυτοχρηματοδότησης (όπως έγινε με την Αττική Οδό). Μπορεί να τοποθετήσει εξειδικευμένους και ικανούς διοικητές στις δημόσιες επιχειρήσεις οι οποίοι να αμοίβονται με μεγάλα μπόνους σε περίπτωση μείωσης της σπατάλης και βελτίωσης των υπηρεσιών. Μπορεί να κάνει μία γενική αναμόρφωση της άμυνας της χώρας με απώτερο στόχο την ύπαρξη καλά οργανωμένου μισθοφορικού στρατού που θα μπορεί να λειτουργεί με πολύ λιγότερα χρήματα από ό,τι τώρα.
Όλα τα παραπάνω -κάποια περισσότερο και κάποια λιγότερο- είναι προφανείς πολιτικές - και υπάρχουν και άλλες -, που κοιτούν κατάματα το πρόβλημα και περικόπτουν με άμεσο και βέβαιο τρόπο τα έξοδά μας. Παρόλο όμως που οι παραπάνω πολιτικές βρίσκονται εντός των αρμοδιοτήτων της κυβέρνησης και της βουλής, η πραγματικότητα είναι ότι η κυβέρνηση δεν έχει την πολιτική δύναμη να τις κάνει πράξη. Γιατί κατά την προσφιλή αποστροφή μας, που πολύ φοβάμαι ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα: «Αν γίνουν αυτά, θα γίνει επανάσταση!». Δε γίνεται δηλαδή να ιδιωτικοποιηθεί η παροχή της υγείας, γιατί θα γίνει επανάσταση. Δε γίνεται να ιδιωτικοποιηθούν τα σχολεία γιατί θα γίνει επανάσταση. Δε γίνεται να απολυθούν δημόσιοι υπάλληλοι γιατί θα γίνει επανάσταση (εδώ για να είμαι δίκαιος θα πω ότι παρόλο που δε γίνεται καμία απόλυση, γίνονται αρκετές μετατάξεις...).

Ακόμα και αυτά που έχει ήδη κάνει η κυβέρνηση βρίσκονται στα όρια της πολιτικής της δύναμης η οποία μέρα με τη μέρα εξαντλείται. Και ὀλα τα μέτρα που υιοθετούνται είναι στην ουσία εκείνα που θα προκαλέσουν την όσο γίνεται μικρότερη αντίδραση από την αριστερά και τα οργανωμένα συνδικάτα. Αυτή η πολιτική, όμως, για την τωρινή πολιτική συγκυρία έχει πραγματικά ελάχιστη ένταση και αποδεικνύεται μέρα με την ημέρα ότι έχει και ελάχιστη αποτελεσματικότητα (ακόμα μικρότερη από αυτήν που στην αρχή περιμέναμε). Για μένα, επομένως, η λογική και η ένταση της εξοικονόμησης που επιχειρείται από την κυβέρνηση υποδεικνύονται ἀμεσα από τα συνδικάτα και την αριστερά. Η μεν ένταση είναι για τις περιστάσεις σχεδόν ανύπαρκτη, η δε λογική της είναι τις περισσότερες φορές ισοπεδωτική: να χάσουν δηλαδή όλοι το ίδιο χωρίς να εξετάζονται οι αρχικές αδικίες, για παράδειγμα να χάσουν όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι ένα ποσοστό των απολαβών τους, χωρίς να εξετάζεται ο αρχικός μισθός του καθενός.
Έτσι θα συνεχίσουν να υπάρχουν οι αδικίες. Και μέσα, δηλαδή, στο δημόσιο τομέα θα υπάρχουν οι πολύ προσφιλείς που θα παίρνουν τα πολύ περισσότερα και οι λιγότερο προσφιλείς που θα παίρνουν τα λιγότερα, αλλά και γενικότερα στην κοινωνία θα υπάρχουν εκείνοι που θα απολαμβάνουν πολύ περισσότερα προνόμια εξαιτίας της ευνοϊκής τους μεταχείρισης από την κυβέρνηση και το κράτος, ενώ θα υπάρχουν και εκείνοι που έχουν ελάχιστη ή καθόλου ευνοϊκή μεταχείριση και που θα πρέπει να στηρίζουν τα προνόμια όλων των άλλων.

Εκτός όμως από τις αδικἰες με τις οποίες δυστυχώς έχουμε μάθει να ζούμε, το πρόβλημα είναι ότι δεν θα αποφύγουμε και τη χρεοκοπία έτσι όπως πάμε. Και όση ευημερία έχουμε μπορεί να εξαφανιστεί σε τεράστιο βαθμό και να φθάσουμε στα επίπεδα των χωρών που αποκαλούσαμε τριτοκοσμικές.

Για μένα είναι προφανές ότι όλα αυτά τα χρωστάμε στην αριστερά και στα συνδικάτα και οι πραγματικές ευθύνες του ΠΑΣΟΚ έγκεινται στην πραγματικότητα στην αδυναμία του να ξεπεράσει τις αντιδράσεις τους.
Έτσι, ίσως βρισκόμαστε στην -απίστευτα ενοχλητική και με εν δυνάμει καταστροφικά αποτελέσματα– κατάσταση ο μόνος δρόμος να σωθούμε, να μηδενίσουμε δηλαδή το έλλειμμα μέσα σε ένα λογικό χρονικό πλαίσιο, να είναι πολύ απλά ανέφικτος λόγω της πολιτικής πραγματικότητας της Ελλάδας, που ευθύνεται άλλωστε και για το χαλι που έχουμε περιέλθει.
Και όλα αυτά χάριν της Αριστεράς και των Συνδικάτων του Μνημονίου...

Να τους χαιρόμαστε...


*Το 2010 το έλλειμμα ανακοινώθηκε στα 24 δις ευρώ.