Η συνάντηση της Δράσης...

Ήταν σίγουρα μία ωραία σνάντηση σε πολύ καλό κλίμα.
Το βασικό συμπέρασμα είναι ότι συνεχίζουμε...

Αυτό που είδα εγώ στη συνάντηση είναι ανθρώπους, αξιόλογους ανθρώπους, να έχουν ενθουσιασμό για τη Δράση και ενθουσιασμό για τη συνέχειά της. Είδα ανθρώπους, σαν και εμένα, χαρούμενους μόνο και μόνο για τη δυνατότητά τους να ψηφίσουν Δράση, να ψηφίσουν δηλαδή κάτι που τους εκφράζει, κάτι έντιμο και κάτι δημιουργικό αντί να απέχουν ή να αναγκαστούν να ψηφίσουν κάτι απλώς λίγο λιγότερο καταστροφικό από αυτό που δε θα ψηφίσουν. Διατυπώθηκαν πολλές και διαφορετικές απόψεις με μεγάλη παρρησία και ανοχή από το προεδρείο και χωρίς ουσιαστικά να γίνουν καταχρήσεις. Με την ίδια άνεση και από το ίδιο βήμα μίλησαν υποψήφιοι ευρωβουλευτές και απλά μέλη, καθηγητές πανεπιστημίου και φοιτητές, επιτυχημένοι επαγγελματίες και μη επιτυχήμενοι, ειδικοί και μη ειδικοί και από όλες αυτές τις ομάδες ακούστηκαν αξιόλογες απόψεις.

Υπήρχαν άλλοι που ήθελαν να γίνει η Δράση φιλελεύθερο κόμμα, άλλοι που ήθελαν να προτάξει τις πρακτικές και ρεαλιστικές προτάσεις που έχει και μπορεί -όπως απέδειξε ο Στέφανος Μάνος- να προσφέρει πρώτα στον πολιτικό διάλογο και ύστερα στην πολιτική πρακτική.

Άλλοι ήθελαν να προτείνουμε κάποιες άμεσες λύσεις, για να έχουμε άμεσα αποτελέσματα, ενώ άλλοι ήθελαν να χτίσουμε σιγά σιγά ένα όραμα και μία ελπίδα, για να μπορέσει κάτι να αλλάξει στο όχι τόσο άμεσο μέλλον...

Κάποιοι ήθελαν να αποβάλλουμε το Μάνο από front man, ενώ άλλοι φάνηκε ότι αυτόν θέλουν ως βασικό πρόσωπο, γιατί αυτός είναι εκείνος που ξέρουν και εμπιστεύονται.

Όλοι έδειξαν να θέλουν περισσότερη οργάνωση και περισσότερη δουλειά. Αυτό όμως έχει, αμέσως, δυο αναγκαίες συνέπειες: προσφορά των δυνάμεών και του χρόνου μας και προσφορά της οικονομικής μας βοήθειας. Εγώ είμαι αισιόδοξος ότι το πρώτο και κυρίως το δεύτερο θα το βρούμε από τους περισσότερους παρευρισκομένους στη συνάντηση, κυρίως όμως για το δεύτερο χρειαζόμαστε βοήθεια και από μη παρευρισκομένους έστω και μικρά ποσά αλλά από πολύ κόσμο...

Η δική μου άποψη για το θέμα της ιδεολογίας είναι ότι ναι μεν οι ιδεολογίες είναι σημαντικό γενικά πράγμα, αλλά είναι χρήσιμες κυρίως για τα προβλήματα που δεν έχουν καταφέρει να λυθούν ακόμα... Η Ελλάδα όμως πάσχει και ταλανίζεται από προβλήματα που σχεδόν σε όλες τις άλλες δυτικές χώρες έχουν λυθεί και έχουν λυθεί πλήρως. Ε για αυτά τα προβλήματα (όπως είναι η διαχείριση των σκουπιδιών, η χωροταξία, το κυκλοφοριακό μπάχαλο, η γραφειοκρατία και πάρα πολλά άλλα) δε χρειάζονται ιδεολογίες, χρειάζεται απλώς ένας έξυπνος τρόπος, για να συνθέσουμε και να προσαρμόσουμε τις λύσεις που εφήρμοσαν οι άλλες χώρες και στη δική μας περίπτωση. Το προβλήματα αυτά είναι στην Ελλάδα τόσα πολλά που αρκούν για την πολιτική μας προτεραιότητα, χωρίς να χρειάζεται να πάρουμε ιδεολογική θέση στα προβλήματα που έχουν έντονο ιδεολογικό χαρακτήρα και είναι για αυτό ενδεχομένως δυσκολότερο να λυθούν.
Στην πολιτική πραγματικότητα της Ελλάδας έχει κανείς να αντιμετωπίσει πρώτον τους ιδεολογικούς του αντιπάλους και δεύτερον τους κομματικούς, συνδικαλιστικούς και γενικά τους κάθε είδους εγκάθετους. Οι πρώτοι αντιτάσσουν ιδεολογία, οι δεύτεροι αντιτάσσουν παραλογισμό και προσωπικό συμφέρον σε ψευτοϊδεολογικό πακέτο... Η Δράση πρέπει να γίνει τό κόμμα που θα ενώσει τους πρώτους για να εκδιωχθούν οι δεύτεροι, το κόμμα δηλαδή εναντίον του ιδεολογικά συγκαλυμμένου παραλογισμού και συμφέροντος. Η Δράση πρέπει να γίνει το κόμμα που επιτάσσει οι αλλάγες οι οποίες γίνονται είτε είναι σοσιαλδημοκρατικές είτε είναι φιλελεύθερες να είναι σωστές...
Εγώ είμαι φιλελεύθερος αλλά δε θέλω η Δράση να μιλάει για φιλελευθερισμό, θέλω η Δράση να συνεχίσει να μιλάει (και όσο γίνεται πιο συγκεκριμένα) για την ανάγκη πρακτικων και λογικών λύσεων και για την ανάγκη σωστών πολτικών ανεξαρτήτως ιδεολογίας. Ιδεολογικά δύο είναι οι μόνες θέσεις που πρέπει να πάρουμε: πρώτον ότι είμαστε υπέρ της δημοκρατίας με τη μορφή που (θα επρεπε υποτίθεται να) έχει σήμερα και δεύτερον να εκφράσουμε αφενός τη διαπίστωσή μας ότι πολλές Ευρωπαϊκές χώρες έχουν καταφέρει να λύσουν προβλήματα που εμάς ακόμα μας ταλανίζουν και συνεπώς μας κρατάνε πίσω και αφετέρου ότι πρέπει σε αυτά να εφαρμόσουμε παρόμοιες με τις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες λύσεις.

Σχετικά με το πρόσωο του κύριου Μάνου εγώ θέλω να παίζει ένα αρκετά βασικό ρόλο. Θα ήθελα όμως να περιορίστει ο ρόλος του ή μάλλον καλύτερα να αυξηθεί ο ρόλος και κάποιων άλλων ανθρώπων , ώστε η Δράση να μην είναι στη συνείδηση του κόσμου απλώς ο Μάνος, αλλά και άλλοι 4 ή 5 αξιόλογοι άνθρωποι.

Θα συμφωνήσω, επίσης, με έναν ομιλητή ότι πρέπει να δοθούν σαφείς απαντήσεις στις βασικές επικρίσεις που δέχεται η Δράση. Δεν πρέπει να δίνουμε την ευχέρεια στον κόσμο να βρίσκει δικαιολογίες, για να μη μας υποστηρίξει.

Τέλος, όπως ειπώθηκε, χρειαζόμσατε ψήφους. Χρειαζόμαστε ψήφους, για να εφαρμόσουμε τις προτάσεις μας. Η ανάγκη ψήφων, λοιπόν, είναι μεγάλη, αλλά μόνο επειδή είναι μεγάλη η ανάγκη να εφαρμοστούν οι προτάσεις μας. Για αυτό το λόγο πρέπει να οι όποιες προσπάθειες να κερδίσουμε ψήφους να μην επηρεάσουν το περιεχόμενο των προτάσεων αυτών. Το μόνο που θα ήταν ανεκτό να επηρεάσουν είναι ο τρόπος που θα προβάλλουμε τις προτάσεις μας και το ποιες θα επιλέξουμε να διαφημίσουμε, ως εκεί όμως, τίποτα παραπάνω... Και χαίρομαι γιατί αυτό νομίζω ειναι και το συμπέρασμα της συνάντησης...

Πρέπει, λοιπόν, να συνεχίσουμε, πρέπει να συνεχίσουμε με όσες περισσότερες δυνάμεις διαθέτουμε, για να εφαρμόσουμε λύσεις στη χώρα μας πρέπει να συνεχίσουμε με τόσο ισχυρή υπομονή όσο και ανυπομονησία, για να παμε κάπως καλύτερα ως κοινωνία και ως χώρα...

Σ.Δ.Ι.Τ. η μεγάλη μεταρρύθμιση

Η ανάρτηση αυτή είναι δύο μήνες καθυστερημένη και ζητώ συγγνώμη που άργησα να σας ενημερώσω για αυτή την τόσο μεγάλη εξέλιξη...

Είναι νομίζω πολύ σημαντικό για την Ελλάδα γενικά, αλλά θεωρώ συγκινητική και για εμένα προσωπικά αυτή η εξέλιξη στη μεταρρύθμιση των Συμπράξεων Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα, σε αυτή την τόσο διαφημισμένη μεταρρύθμιση.

Είχα ενδιαφερθεί πριν αρκετό καιρό να μάθω για την πορεία και τα αποτελέσματα των ΣΔΙΤ και για αυτό επισκέφθηκα την ιστοσελίδα του υπουργείου οικονομίας και οικονομικών πάτησα το λινκ των ΣΔΙΤ που είναι στη σελίδα αρκετά προβεβλημένο στις βασικές μεταρρυθμίσεις του υπουργείου και από εκεί οδηγούμαι στην επίσημη ιστοσελίδα των ΣΔΙΤ!! Για να μη σας τα πολυλογώ... βρήκα τότε προς έκπληξή μου... στην ιστοσελίδα ότι κανένα μα κανένα από όλα τα έργα που υπήρχαν δεν είχε αρχίσει να υλοποιείται. Κανένα... Ήταν μία σχετική απογοήτευση... Άκουγα τόσα και τόσα για τα ΣΔΙΤ, ωραία ακούγονταν, καλό, κατ' αρχήν, το concept τους, το ΠΑΣΟΚ δεν έλεγε τίποτα που να φαίνεται ότι κάτι δεν πάει καλά ε ήταν λίγο σοκ να μάθω ότι μετά από 3 χρόνια δεν είχε αρχίσει ούτε ένα έργο...

Ε, λοιπόν με χαρά μου σας ανακοινώνω ότι στις 15.04.2009 υπεγράφη η πρώτη σύμβαση ΣΔΙΤ!!! Η μεταρρύθμιση, που το πρώτο από τα πλεονεκτήματά της -σύμφωνα με τον κο Αλογοσκούφη, όταν ψηφιζόταν το νομοσχέδιο (1)- είναι η «έγκαιρη και αποτελεσματική ολοκλήρωση των έργων», παίρνει πλέον -σύμφωνα με τη διατύπωση του κου Παπαθανασίου (2)- «σάρκα και οστά»...
4 σχεδόν χρόνια μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου υπεγράφη η σύμβαση για το πρώτο έργο που θα υλοποιηθεί μέσω ΣΔΙΤ. Διαβάστε τη σχετική ανακοίνωση...

Τι να πώ...
Πάλι καλά

Μία ασήμαντη είδηση...

Αναφέρει ο ελεύθερος τύπος:

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του Γενικού Λογιστηρίου στις 31 Μαρτίου 2009 το χρέος της κεντρικής κυβέρνησης έφθασε στα 282 δισεκατομμύρια ευρώ από 262 δισ. που ήταν την 31η Δεκεμβρίου. Ηδη το δημόσιο χρέος αντιπροσωπεύει το 118,1% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος, όταν ο στόχος που έχει τεθεί από την κυβέρνηση είναι να μην ξεπερνά το 100%.

http://www.e-tipos.com/newsitem?id=94866

Και τίθεται το ερώτημα: Αν κάποιος ερχόταν ξαφνικά και σας έλεγε ότι του χρωστάτε 2.000 ευρώ, πόσο σημαντικό θα σας φαινότανε; Θα ήτανε σίγουρα ενδιαφέρον...

Το χρέος μας αυξήθηκε κατά 20.000.000.000 ευρώ. Μία απλή διαίρεση με το 10.000.000 βγάζει ότι στον καθένα μας αντισοιχεί περίπου 2.000 ευρώ. Κανονικά, λοιπόν, θα έπρεπε να αντιμετωπίζουμε αυτή την είδηση, όπως για παράδειγμα θα αντιμετώπιζε ένας εργαζόμενος νέος το γεγονός ότι χρωστάει 2.000 ευρώ παραπάνω ή αν θέλετε όπως θα αντιμετώπιζε ένας γονέας σε μία τετραμελή οικογένεια το γεγονός ότι η οικογένειά του χρωστάει 8.000 ευρω παραπάνω... (2.000 αντιστοιχούν σε ΌΛΟΥΣ τους Έλληνες, σε συνταξιούχους, εργαζομένους, ανέργους, παιδιά, μωρα...)

Για να πάω όμως και λίγο παρακάτω, τι θα έκανε αυτός ο νέος, όταν θα μάθαινε ότι αντί για 26.000 ευρώ χρωστάει 28.000 (πάλι απλή διαίρεση από το δημόσιο χρέος, α και το αντίστοιχο για μία τετραμελή οικογένεια είναι 28.000 x 4 =112.000 € ), ενώ συγχρόνως ξέρει ότι τον προηγούμενο χρόνο κατανάλωσε πάνω-κάτω 1000 ευρώ παραπάνω από όσα εισέπραξε(χωρίς να αποπληρώσει καθόλου το χρέος του); Ε νομίζω ότι θα φρόντιζε αργά η γρήγορα να καταναλώνει λιγότερα από όσα κερδίζει μπας και κάποτε αποπληρώσει το χρέος του και δεν χρεοκοπήσει...

*Στο δημόσιο χρέος δεν μετράμε το ασφαλιστικό χρέος που θα μας έρθει τα επόμενα χρόνια κατακέφαλα από το τεράστιο ασφαλιστικό έλλειμμα που τώρα υπάρχει...

Γιατί κάνουμε τη μετανάστευση πρόβλημα;

Οι μετανάστες έρχονται στην Ελλάδα, για να ζήσουν και αν γίνεται να ζήσουν και καλά... Για ποιο λόγο θεωρείται αυτό από τον πολιτικό κόσμο αρνητικό; Και για πιο λόγο θεωρεί ο πολιτικός κόσμος ότι πρέπει να το περιορίσουμε; Προβάλλονται διάφορες απαντήσεις... Οι μετανάστες μας παίρνουν τις δουλειές, οι μετανάστες είναι εγκληματίες, επιβαρύνουν την κρατική μηχανή και άλλα πάρα πολλά. Το βασικό όμως πρόβλημα που προκαλούν οι μετανάστες θεωρείται το οικονομικό και το πρόβλημα ασφάλειας.
Και τα δύο αυτά ισχύουν και σε πολύ μεγάλο και ανησυχητικό βαθμό.

1. Το οικονομικο κόστος συνίσταται στο ότι οι μετανάστες έρχομενοι στη χώρα μας αναγκάζουν την κρατική μηχανή να τους φροντίσει και αυτό είναι ένα μεγάλο οικονομικό κόστος για το δημόσιο το οποίο επιτάσσει να μην αφεθεί ελεύθερη η μετανάστευση, καθώς η κρατική μηχανή δεν μπορεί να μεριμνα για απεριόριστο αριθμό ατόμων...

2. Το κόστος στην ασφάλεια συνίσταται στο ότι πάρα πολλοί μετανάστες καταλήγουν εγκληματίες...

Εμείς, λοιπόν, για να λύσουμε το πρόβλημα της μετανάστευσης έχουμε δύο επιλογές η μία δεν είναι τόσο λειτουργική και καταπατά την ελευθερία και η άλλη θα μπορούσε να μετατρέψει τη μετανάστευση σε μια τεράστια πηγή ειρήνης και ευημερίας.

Η πρώτη λοιπόν λύση είναι εκείνη που προτείνεται βασικά από όλα τα κόμματα και εφαρμόζεται από τις περισσότερες δυτικές χώρες. Για να λυθεί, λοιπόν, το πρόβλημα, για να μην αποτελούν δηλαδή οι μετανάστες παράσιτο στα κράτη και για να μην διαπράττουν εγκληματικές πράξεις, δε θα τους αφήνουμε να μπαίνουν μέσα στη χώρα... όσους μπαίνουν παράνομα, θα τους επιστρέφουμε πίσω, και θα επιλέγουμε εμείς (ως παντογνώστες) πόσους χρειαζόμαστε και πόσους "αντέχουμε".

Με αυτή την επιλογή, όμως, ουσιαστικά δε μπορεί να λυθεί το πρόβλημα, γιατί η κρατική μηχανή έτσι και αλλιώς θα επιβαρύνεται για τη φύλαξη των συνόρων και για την αναζήτηση των λαθρομεταναστών και παρόλα αυτά οι μετανάστες θα έρχονται και θα γίνονται εγκληματίες, όπως άλλωστε συμβαίνει και τώρα. Επίσης, όμως θα αρνούμαστε και ένα πολύ βασικό δικαίωμα, σε όποιον δηλαδή το θέλει να ζήσει σε όποια χώρα θέλει... και θα καταδικάζουμε με άλλον έναν τρόπο τους ανθρώπους αυτούς και τις χώρες τους στη φτώχεια...
Εμείς επιλέγουμε αυτή την πολιτική...

Την ίδια στιγμή η άλλη επιλογή που έχουμε είναι τόσο απλούστερη, ευκολότερη και πιο σύμφέρουσα για όλους μας, που είναι πραγματικά κρίμα που δεν την εφαρμόζουμε. Το πρώτο σκέλος αυτής της πολιτικής συνίσταται στο να μην παρέχουμε καμία δωρεάν παροχή στους μετανάστες, να έχουμε δηλαδή μία κρατική μηχανή που να χρηματοδοτείται όχι από εκείνους που είναι ήδη πολίτες της Ελλάδας με αποτέλεσμα η έλευση των μεταναστών να αφαιρεί πόρους από τους έλληνες φορολογούμενους και να μειώνει τις υπηρεσίες προς αυτούς, αλλά να δημιουργήσουμε ένα σύστημα στο οποίο οι ίδιοι οι μετανάστες να πληρώνουν για τις παροχές που τους γίνονται. Κάποιοι θα πουν δε γίνεται να το κάνουμε αυτό γιατί τότε οι παροχές μας προς αυτούς θα είναι μηδαμινές, πράγματι σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να είναι μηδαμινές, είναι δυνατόν όμως η απάντηση σε αυτό να είναι ότι δε θα τους δεχτούμε καθόλου, όταν οι ίδιοι θέλουν να έρθουν, να τους πουμε δηλαδη ότι επειδή δεν μπορούμε να σας φροντίσουμε, σας αρνούμαστε τελείως το δικαίωμα να έρθετε;
Το δεύτερο σκέλος είναι να επιτραπεί στους μετανάστες να δουλέψουν. Η έλλειψη αυτής της δυνατότητας είναι που τους κάνει εγκληματίες. Οι άνθρωποι αυτοί θέλουν να ζήσουν. Η πρώτη τους επιλογή για το βιοπορισμό τους είναι ασφαλώς να δουλεψουν, αν όμως δεν μπορουν να το κάνουν, τότε θα στραφούν στο έγκλημα. Πρέπει, λοιπόν, να τους επιτράπει να συνάπτουν ελεύθερα συμβάσεις εργασίας και όχι να τους απαγορεύεται όπως γίνεται τώρα... Το γεγονός ότι θεωρούνται λαθρομετανάστες, το γεγονός ότι υπάρχει ο κατώτατος μισθός, και όλοι αυτοί οι περιορισμοί από το κράτος για τη σύναψη μιας συμβασης εργασίας καθιστουν αδύνατη (ειδικά σε εκείνους που μόλις εισήλθαν στη χώρα μας) την εργασία. Στην καλύτερη περίπτωση καταφέρνουν κάποιοι να βρουν μαύρη εργασία. Αν όμως η σύναψη συμβασης εργασίας γίνει πλήρως ελεύθερη, τότε όλοι αυτοί οι άνθρωποι αργά η γρήγορα θα πιάνουν δουλειά. Δε θα παίρνουν υψηλούς μισθούς, θα παίρνουν 300 ή 400 ευρώ, αλλά δε θα είναι μαύρα, θα καταφέρουν να ζήσουν και το φθηνό εργατικό δυναμικό που θα προσφέρουν θα αυξήσει την παραγωγή και θα ρίξει τις τιμές των προϊόντων προς όφελος και δικό τους και δικό μας. Ακόμα με αυτό τον τρόπο εντασσόμενοι στην οικονομιά και κάνοντας ελεύθερες επιλογές θα μπορέσουν να προοδεύσουν άλλοι λιγότερο άλλοι περισσότερο και όσο περισσότερο εκείνοι θα προοδεύουν τόσο περισσότερο θα προσφέρουν και στη συνολική οικονομία. Πολλοί αμέσως θα σπεύσυον να πουν ότι η παρουσία τους θα αυξήσει την προσφορά εργασίας με αποτελέσμα να χαθούν δουλειές για τους Έλληνες. Είναι λάθος. Η παρουσία τους όντως θα αυξήσει την προσφορά εργασίας, αλλά θα αυξήσει (και ίσως περισσότερο) και τη ζήτηση εργασίας, καθώς και οι ίδιοι οι μετανάστες θα καταναλώνουν.
Με αυτό τον τρόπο θα είμαστε μία ελεύθερη κοινωνία ή οποία δε θα αποκλείει ανθρώπους, αλλά θα τους αποδέχεται και αυτή αποδοχή θα σημαίνει οφέλη για εμάς, οφέλη για εκείνους, οφέλη για τις χώρες από τις οποίες προέρχονται και τέλος προαγωγή τη ειρήνης μέσα από την επαφή των λαών.

Αυτοί οι άνθρωποι έρχονται, για να ζήσουν και αυτό δεν είναι εξ ορισμού αρνητικό για εμάς, οι πολιτικές μας και μόνο αυτές είναι αυτές που, αποκλείοντας τους ανθρώπους αυτούς, τους καθιστουν παράσιτα...

Η διεκδίκηση των συμφερόντων μας στην Ευρώπη

Κατά τη διάρκεια της προευρωεκλογικής περιόδου που διανύουμε γίνεται γενικά ένας εμφανής ανταγωνισμός για το ποιος θα φανεί ικανότερος να υπερασπίσει τα Ελληνικά συμφέροντα στην Ευρωβουλή. Παράλληλα, υπονοείται από τα κόμματα ότι οι διεκδικήσεις μας αυτές θα γίνουν εις βάρος των υπόλοιπων χωρών της Ευρώπης... Αυτή η αντίληψη είναι κατά την άποψή μου σε τελείως λάθος κατεύθυνση. Είναι το ίδιο αρνητικό με τις προσπάθεις που καταβάλλουν οι βουλευτές να διεκδικήσουν πολιτικές προς το συμφέρον της περιφέρειάς τους (και προφανώς προς βλάβη της διπλανής περιφέρειας).

Από ηθικής άποψης αυτή η αντίληψη είναι λάθος, και εγώ προσωπικά δε θέλω να ευνοηθώ εις βάρος κανενός άλλου πολίτη κάποιας άλλης Ευρωπαϊκής χώρας, αν δεν το δικαιούμαι.

Το σημαντικότερο, όμως, που μας οδηγεί να σκεφτομάστε έτσι είναι η αντίληψη που έχουμε ότι κάθετι που γίνεται πρέπει να έχει συνολικά μηδέν όφελος για τα μέρη. Αν δηλαδή κάποιος κερδίζει από κάτι, τότε κάποιος άλλος πρέπει να χάσει. Αυτό μπορεί να ισχύει σε μερικές περιπτώσεις και ισχύει κυρίως, όταν κάτι επηρεάζει κάποιον χωρίς τη θέλησή του(π.χ. σε μία κλοπή). Όταν όμως δύο ή περισσότεροι άνθρωποι συμφωνούν σε κάτι, τότε το πιθανότερο είναι ότι αυτό θα οφελήσει και τους δύο. Η συνεργασία και η συμφωνία οφελεί κατά κανόνα και τα δύο μέρη. Αυτό έχει προσφέρει η Ευρωπαϊκή Ένωση. Δυνατότητα συνεργασίας σε ιδιωτικό και πολιτικό επίπεδο και από εκεί εκπηγάζει η πρόοδος που έχει συντελεστεί.

Επιθυμώ λοιπόν από τους ευρωβουλευτές που θα μας αντιπροσωπεύσουν στην Ευρωβουλή: Πρώτον, να προάγουν με κάθε δυνατό τρόπο τις δυνατότητες συνεργασίας που πρέπει να έχουμε σε όλα τα επίπεδα μεταξύ των Ευρωπαϊκών χωρών. Δεύτερον, όπου χρειάζεται να υποστηριχθεί μία χώρα εναντίον κάποιας άλλης, να υποστηρίξουν το δίκαιο, να υποστηρίξουν δηλαδή και τα συμφέροντα της Ελλάδας, αν αυτά είναι δίκαια, αλλά και τα δίκαια συμφέροντα όλων των άλλων Ευρωπαϊκών λαών.