Ας τα βρούμε στα βασικά...

Το κόμματα, όπως όλοι γνωρίζουμε, εκτός των άλλων εκφράζουν μία συγκεκριμένη ιδεολογία αριστερή, δεξιά, σοσιαλιστική, καπιταλιστική, συντηρητική, ριζοσπαστική και ούτω καθεξής. Κάπως έτσι ξεχωρίζουμε και τα δικά μας κόμματα μεταξύ τους και κάπως έτσι επιλέγουμε οι περισσότεροι και πού θα δώσουμε την ψήφο μας, σκεπτόμενοι δηλαδή ποιο κόμμα είναι πιο κοντά στη δική μας ιδεολογία.

Όπως τα βλέπω εγώ τα πράγματα είναι φανερό ότι το καλύτερο (ή λιγότερο κακό) σύστημα είναι η φιλελεύθερη δημοκρατία. Από εκεί και πέρα μπορούμε να διαφωνήσουμε ιδεολογικά για τη μορφή και το μέγεθος που θα έχει το κοινωνικό κράτος από τη μία και για το πόσο φιλελεύθεροι ή συντηρητικοί θα είμαστε ώς προς τα ατομικά δικαιώματα από την άλλη (όπως καταλάβατε αυτό το άρθρο δεν απευθύνεται στο ΚΚΕ και μάλλον στο ΣΥΡΙΖΑ έτσι όπως δείχνει τελευταία). Αν λοιπόν το ιδεολογικό πλαίσιο στο οποίο κινούμαστε και διαφοροποιούμαστε είναι αυτό, τότε είναι μάλλον καλύτερο με την κατάσταση στην Ελλάδα να βάλουμε στην άκρη τις ιδεολογιές και να συμφωνήσουμε επι τέλους στα βασικά και αυτονόητα.

Πρέπει να συμφωνήσουμε ότι:

• δε γίνεται να ανεχόμαστε οποιαδήποτε ομάδα να κλείνει δρόμους και εθνικές οδούς, γιατι πολύ απλά είναι ΠΑΡΑΝΟΜΟ
• δε γίνεται να ανεχόμαστε καταλήψεις στα πανεπιστήμιά μας, γιατί επίσης είναι παράνομο
• δε γίνεται να μην υπάρχει κανένας μηχανισμός που να προστατεύει τα πανεπιστημία από τους βανδαλισμούς
  
• δε γίνεται κάθε φορά που είναι πίσω η κυβέρνηση στις δημοσκοπήσεις να τρέμει εμάς το φιλοκάρδι μας για το μέγεθος του λογαριασμού που θα κληθούμε να πληρώσουμε, ώστε να ξανανέβει
• δε γίνεται κάθε χρόνο να χρεωνόμαστε ως κράτος με δισεκατομύρια ευρώ
• δε γίνεται να αφήνουμε επιχειρήσεις ιδιωτικού δικαίου και συνιδιοκτησίας όπως η Δ.Ε.Η. να μπαίνουν μέσα γιατί πρέπει να έχουν «κοινωνικό πρόσωπο» και μετά να καλύπτουμε τις τρύπες από τον προϋπολογισμό
• δε γίνεται να έχουμε χιλιάδες δημόσιους υπάλληλους παραπάνω από ό,τι χρειαζόμαστε και συγχρόνως να έχουμε και σοβαρότατες ελλείψεις
• δε γίνεται επί δεκαετίες να λέμε ότι θα διορθώσουμε, θα εκσυγχρονίσουμε και θα μειώσουμε τη γραφειοκρατία και να πηγαίνουμε με ρυθμούς χελώνας
• δε γίνεται να καταρτίζουμε στους δήμους προϋπολογισμούς που ΌΛΟΙ ξέρουν ότι μόνο τυπικά είναι ισοσκελισμένοι και να κοροιδεύουμε, έτσι, τους εαυτούς μας
• δε γίνεται να μη μπορούμε να εφαρμόσουμε το νόμο σχετικά με τη στάθμευση
  
• δε γίνεται να έχουμε χώρους πρασίνου, πλατείες και διάφορα άλλα στα σχέδια και να μην υλοποιούνται και στο τέλος να αποχαρακτηρίζονται
• δε γίνεται επί δεκαετίες να μην έχουμε πού να στείλουμε τα σκουπίδια μας και παρ΄όλα αυτά να μη λύνουμε το πρόβλημα
• δε γίνεται να ανεχόμαστε να ξοδεύουν τα υπουργεία, τα νοσοκομεία, τα ασφαλιστικά ταμεία και άλλοι γενικά οργανισμοί και να μη μπορεί να μάθει κανείς που πάνε αυτά τα λεφτά ούτε οι ίδιοι οι προϊστάμενοί τους
• δε γίνεται τόσα χρόνια να μην έχουμε λύσει το πρόβλημα με τις άδειες των ΜΜΕ
• δε γίνεται να έχουμε «περίεργους» νόμους περί υπουργών, περί καναλαρχών και περί οποιουδήποτε άλλου
  
• δε γίνεται να έχουμε ένα ασφαλιστικό σύστημα που θα καταρρεύσει με μαθηματική βεβαιότητα και εμείς να αράζουμε
  
• δε γίνεται, τέλος, ένας πρωθυπουργός να έχει τη δυνατότητα να πεί ότι δε θα πάει κανείς βουλευτής του κόμματος του σε ΜΥΣΤΙΚΗ ψηφοφορία που θα διεξαχθεί στη βουλή, με αποτέλεσμα, αν υπάρχει κάποιος με διαφορετική άποψη, είτε να αποκαλυφθεί είτε να εμποδιστεί η ψήφος του.

Ο κατάλογος αν κάτσει κανείς να τον συμπληρώσει είναι πολύ πολύ πολύ μακρύς. Όλα αυτά παραπάνω που πρέπει να λυθούν δεν έχουν κανένα ιδεολογικό χρώμα πρέπει όμως πέρα από πολτικά κόστη, ανικανότητες και ραθυμίες κάποια στιγμή να τα αποφασίσουμε και να τα ΚΑΝΟΥΜΕ.
Επί τέλους ας βρούμε το κοινό κεφάλι, ώστε να συμφωνήσουμε και να κάνουμε τα βασικά...

*όποιος θέλει ας συμπληρώσει τον κατάλογο με δικά του παραδείγματα