Δημοσιονομική Εξυγίανση...

Για πάρα πολλά χρόνια ακούμε ότι πρέπει να γίνει εξυγίανση των δημόσιων οικονομικών...

Την ανάγκη αυτή προκάλεσε το πέρας του Ανδρέα Παπανδρέου από την πρωθυπουργία. Ήδη από την αρχή της δεύτερης τετραετίας του είχε γίνει και από τον ίδιο αντιληπτό το χάλι στο οποίο είχαμε περιέλθει και εφαρμόστηκε τότε από το Σημίτη ως υπουργό οικονομικών διετές πάγωμα μισθών, η πιο αυστηρή λιτότητα που έχει περάσει η Ελλάδα από τη μεταπολίτευση. Αργότερα βέβαια ήθρε το «Τσοβόλα δώστα όλα»...

Και μετά, όμως, από τις κυβερνήσεις Ανδρέα Παπανδρέου όλα αυτά τα χρόνια δεν έχει λυθεί το θέμα. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έκανε ασφαλώς μία μεγάλη προσπάθεια δημοσιονομικής ισορρόπησης που οδήγησε σε τεράστιες κινητοποιήσεις εκείνη την εποχή. Αργότερα ο ίδιος ο Σημίτης είναι ασφαλώς ένα πρόσωπο του οποίου προτεραιότητα ήταν γενικά η οικονομία και προφανώς και η υγεία των δημοσιονομικών, πέρασε μάλιστα από το υπουργείο οικονομικών και ο Αλέκος Παπαδόπουλος που βλέπουμε και τώρα πόσο υπέρμαχος είναι της επιτέλους εξάλειψης των ελλειμμάτων και μείωσης του χρέους... Μετά και από το Σημίτη ήρθε η Νέα Δημοκρατία με τον Αλογοσκούφη, έναν πολύ δυνατό υπουργό, του οποίου η βούληση να μειώσει τα ελλείμματα ήταν εμφανής, και στη αρχή τουλάχιστον έδειχνε και ο Καραμανλής να τον υποστηρίζει σθεναρά σε αυτή την επιλογή...

Παρόλα αυτά είμαστε σε ένα σημείο που τα τελευταία 5 χρόνια ποτέ εκτός από το 2006 δε μειώσαμε το έλλειμμα κάτω απο 3%, ενώ συγχρόνως καμία από όλες αυτές τις χρονιές δεν προβλέπαμε οτι θα το υπερβούμε.

Παρ΄όλο λοιπόν που υπήρξε τα τελευταία 20 χρόνια μια διάθεση δημοσιονομικής εξυγίανσης, δεν βλέπουμε κάποιο χειροπιαστό αποτέλεσμα... Είναι σαν κάτι να ξυλώνει ό,τι κάποιος άλλος πλέκει. Ε αυτό που λειτουργεί έτσι- θα καταλήξω και εγώ, όπως και πολλοί άλλοι- είναι το ίδιο το πολιτικό μας σύστημα. Για τον ίδιο λόγο που τα αναρριχητικά φυτά ποτε δε θα έπετρεπαν το στήριγμά τους να μικρύνει ή να εξαφανιστεί, για τον ίδιο λόγο οι περισσότεροι που υπάρχουν γύρω από τα κόμματα και τα «στηρίζουν», δε θα δεχθούν από αυτά να μην τους «ικανοποιήσουν» με τον έναν ή τον άλλο τρόπο...
Η μόνη, λοιπόν, ελπίδα είναι εμείς οι πολίτες να καταδικάσουμε τον κομματικό παρασιτισμό μπας και δούμε στην πολιτική μας ζωή καμία λιγότερο μάυρη μέρα...