Να παραδεχθούμε ότι ο Καραμανλής τα είπε καλά!

Όσο άσχημα τα πήγε ο Καραμανλής και η κυβέρνησή του αυτά τα πεντέμιση χρόνια, τόσο καλά τα είπε στη διεθνή έκθεση Θεσσαλονίκης.
Η διακυβέρνηση Καραμανλή είχε αρκετά θετικά στοιχεία αλλά σε γενικές γραμμές ήταν ανεπαρκής, έτσι και ο λόγος του στη ΔΕΘ αλλά και η γενικότερα η καινούρια στάση του δεν ήταν τέλεια και έχει -θα μπορούσε να πει κανείς- κάποιες ελλείψεις, αλλά είναι όμως προφανώς και ευτυχώς προς τη σωστή κατεύθυνση.

Τέσσερα είναι τα μεγάλα προβλήματα ή κατηγορίες προβλημάτων που γενικά έχει η Ελλάδα ως χώρα. Αυτά είναι:
1. τα δημόσια οικονομικά
2. το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας
3. η αναποτελεσματικότητα του δημοσίου τομέα και
4. η μη εφαρμογή των νόμων

Τα δημόσια οικονομικά εμφανίζουν από τα 4 παραπάνω τη μεγαλύτερη ευκολία για την αποτίμηση του μεγέθους του προβλήματος καθώς το μόνο που χρειάζεται είναι να το μετρήσουμε και το ίδιο ισχύει σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό και για τη λύση τους. Η αιτία, λοιπόν, για την οποία το πρόβλημα δε λύνεται, όπως πολλάκις έχει ειπωθεί, δεν είναι η δυσκολία του να βρεθούν ποια μέτρα πρέπει να προταθούν, αλλά η δυσκολία του πολιτικού συστήματος στο να τα επιβάλλει. Λόγω αυτής της δυσκολίας κανένας πρωθυπουργός δεν τολμάει ποτέ να πει για παράδειγμα ότι θα παγώσει τους μισθούς ή ότι δε θα αυξήσει επιδόματα. Ασφαλώς τα μέτρα που εξήγγειλε ο πρωθυπουργός και που είναι άμεσα αποτιμητά δε λύνουν ούτε άμεσα ούτε μεσοπρόθεσμα το πρόβλημα του ελλείμματος και πόσω μάλλον το πρόβλημα του δημοσίου χρέους. Παρόλα αυτά όχι μόνο το ποσό του ενός δις ευρώ (τόσο θα μπορούσε να προσεγγίσει κανείς στο πολύ περίπου τα βασικά μέτρα στα οποία αναφέρθηκε ο πρωθυπουργός) είναι και αυτό σημαντικό αλλά και τα συγκεκριμένα μέτρα έχουν ένα συμβολικό χαρακτήρα και δείχνουν μία πολιτική βούληση μεγαλύτερη προφανώς από τις αντιδράσεις των θιγομένων. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει περίπτωση λόγω αυτής της βούλησης να λάβουν ουσία και σημασία οι εξαγγελίες περί αναδιάρθρωσης των δαπανών, κατάρτισης των ισολογισμών από τους δημόσιους φορείς και άλλων παρόμοιων που συνεχώς εξαγγέλονται, ποτέ δεν πραγματοποιούνται (ειδικά σχετικά με τους ισολογισμούς είναι ντροπή για αυτή την κυβέρνηση οτι δεν επέβαλε την κατάρτισή τους) και είναι τα μόνα μέτρα που με μία σωστή λογική μπορούν να μειώσουν με σημαντικά αποτελέσματα τις σπατάλες. Είναι φανερό, λοιπόν, ότι όποιος θέλει έμπρακτα να λυθούν τα δημόσια οικονομικά πρέπει, παρόλη την απογοητευτική μέχρι τώρα πορεία της Νέας Δημοκρατίας, να υποστηρίξει αυτή τη νέα βούληση που εμφανίζεται να παρουσιάζει ο πρωθυπουργός.


Η ανταγωνιστικότητα είναι μία πολυ σημαντική αρετή που θα έπρεπε να έχει η οικονομία μας, καθώς είναι εκείνη που καθορίζει την παραγωγικότητα του ιδιωτικού τομέα. Μας λείπει αυτή η αρετή, βασικά επειδή το κράτος με τις ρυθμίσεις στρεβλώνει σε τεράστιο βαθμό την αγορά. Έχει αποδειχθεί από όλες τις χώρες του κόσμου ότι διάφορες μεταρρυθμίσεις όπως η απελευθέρωση κλειστών επαγγελμάτων έχει σημαντική επίδραση στη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας. Επίσης η επελευθέρωση κλειστών επαγγελμάτων, αν αντιμετωπιστεί ως σοβαρό ενδεχόμενο, μπορεί να προκαλέσει σφοδρές αντιδράσεις σε εκείνους που θίγονται. Για αυτό το λόγο πρέπει και εδώ να στηρίξουμε αυτή την πρωτοβουλία του πρωθυπουργού να φανει «δυσάρεστος», ακόμα και αν το κάνει για καθαρά στρατηγικές αιτίες. Βεβαίως η αταγωνιστικότητα μπορεί να ενισχύεται από πάρα πολλούς παράγοντες από την κατάργηση κρατικών ρυθμίσεων εώς και την αναβάθμιση της παιδείας και είναι έτσι ένα πολύ σύνθετο θέμα. Η μικρή όμως και ακόμα και η μη επαρκής βελτίωση δεν παύει να αποτελεί βελτίωση.

Η λειτουργία του δημόσιου τομέα και το μέγεθος της παρανομίας στην Ελλάδα δε νομίζω να επηρεαστούν από το νέο δυναμισμό του Καραμανλή, αν κερδίσει τις εκλογές, με εξαίρεση ίσως τη φοροδιαφυγή που και έκει εμφανίζεται να είναι πολύ πιο αποφασισμένος από πριν. Σε αυτά τα δύο προβλήματα της κοινωνίας μας θα υπάρξει σε κάθε περίπτωση και πάλι μια απλή διαχείριση...

Όποιος διαβάζει το ιστολόγιο μου θα ξέρει ότι υποστηρίζω κυρίως τη Δράση, αλλά και τη Φιλελεύθερη Συμμαχία. Στην Ελλάδα, όμως, όπως και να το κάνουμε έχουμε δικομματισμό και εκείνος που θα κληθεί να μας κυβερνήσει είναι είτε το θέλουμε είτε όχι ή το ΠΑΣΟΚ ή η Νέα Δημοκρατία, όσο δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ της ποιότητας αυτών των δύο κομμάτων τότε είναι σωστότερο να ψηφίσει κανείς κάποιο μικρότερο κόμμα εφόσον αυτό εκφράζει πολύ περισσότερο την κατά την άποψή του σωστή πολιτική (και εν προκειμένω για μένα το Κόμμα αυτό είναι η Δράση). Αν όμως υπάρχει σημαντική διαφορά μεταξύ της πολιτικής της Νέας Δημοκρατίας και της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ, τότε η σωστή πολιτική επιλογή είναι να ψηφίσει κανείς το σημαντικά καλύτερο. Στις τωρινές εκλογές η Νέα Δημοκρατία (με την επιφύλαξη της ανακοίνωσης του προγράμματος από τον Παπανδρέου) είναι σε ότι αφορά την αντιμετώπιση των δημοσίων οικονομικών πολύ καλύτερη από το ΠΑΣΟΚ, σε ότι αφορά την ανταγωνιστικότητα απλώς καλύτερη και σε ότι αφορά τα υπόλοιπα πάνω κάτω η ίδια(με εξαίρεση όπως είπα την πάταξη της φοροδιαφυγής στην οποία επίσης θα είναι σημαντικά καλύτερη). Αυτά αρκούν πιστεύω, για να ψηφίσει κανείς σε ατές τις εκλογές Νέα Δημοκρατία. Έτσι ακόμα και αν δε βγεί η Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ θα μπορεί να εφαρμόσει μια πιο υπεύθυνη για τα δημόσια οικονομικά πολιτική, και δυστυχώς αν η Νέα Δημοκρατία συντριβεί, τότε ποτέ κανένα υποψήφιο κόμμα εξουσίας στο μέλλον δε θα τολμήσει να πει οτιδήποτε για εφαρμογή λιτότητας, παρόλο που δυστυχώς αυτό είναι που χρειαζόμαστε, για να ορθοποδίσουμε, και με αυτό τον τρόπο θα συνεχίσουν για δεκαετίες να συσσωρεύονται τα χρέη μας με αποτέλεσμα στην καλύτερη περίπτωση να φθάσουμε στη χρεοκοπία και στη χειρότερη να αφήσουμε ένα τέράστιο (όταν λέω τεράστιο το εννοώ) οικονομικό χρέος ακόμα και στις γενιές που θα ακολουθήσουν τα εγγόνια μας...