Πόσο κοστίζει το φυσικό κεφάλαιο;

Μπορούν να ανακυκλώσουν πλαστικό!

Τώρα που είναι στην επικαιρότητα μεταξύ άλλων τα σκουπίδια, ένας σκουπιδιάρης, όπως χαρακτηρίζει τον εαυτό του, μας δίνει το ξεκίνημα της λύσης για την ανακύκλωση του πλαστικού...

Ανώτατη Εκπαίδευση – Φιλελεύθερες Λύσεις και Κρατικές Διευθετήσεις

Πρόσφατα, ψηφίστηκε ο περιβόητος νόμος για την παιδεία. Το νόμο ψήφισε η μεγάλη πλειοψηφία της ελληνικής βουλής, ενώ από την άλλη τα αριστερά κόμματα, ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ, ορκίστηκαν να μην αφήσουν με τίποτα ένα τέτοιο νομοσχέδιο να επικρατήσει στα ελληνικά πανεπιστημία υποσχόμενοι αγώνες κοκ. Σε παρόμοιο μήκος κύματος κινήθηκαν και όλες οι φοιτητικές παρατάξεις (ακόμα και η ΠΑΣΠ και η ΔΑΠ), ασκώντας το γνώριμο μέσο των καταλήψεων. Πολεμικές διαθέσεις δείχνουν όμως και οι καθηγητές των ιδρυμάτων ή τουλάχιστον η πλειοψηφία όσων έχουν εκφραστεί. Τι είναι, όμως, τελικά αυτή η μεταρρύθμιση; Είναι πανάκεια για όλα τα προβλήματα της ανώτατης εκπαίδευσης; Είναι μήπως η καταστροφή της; Ή τίποτα από όλα αυτά;

Πρώτα απ'όλα πρέπει να εστιάσει κανείς στους λόγους για τους οποίους απαιτείται η μεταρρύθμιση. Καταρχάς, θα πρέπει να αποσκοπεί και να προσπαθεί να επιτύχει βελτίωση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Αυτό με την σειρά του μεταφράζεται σε καλύτερη διδασκαλία, καλύτερες υποδομές και πιο ουσιαστική έρευνα. Κυρίως λοιπόν θα πρέπει ο φοιτητής να λαμβάνει περισσότερη και πιο ουσιαστική γνώση η οποία θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες του, θα αναπτύσσει την προσωπικότητά του με τον καλύτερο τρόπο και ταυτόχρονα θα ενισχύει αυτόν και την κοινωνία στο μέλλον.

Σήμερα, τεράστιος αριθμός σχολών υπολειτουργούν. Πολλοί από τους καθηγητές έχουν ομολογουμένως φτωχότατες επιδόσεις στην διδασκαλία. Η χρηματοδότηση και οι επιδόσεις μας στην έρευνα είναι πενιχρότατες. Η προσέλευση στις αίθουσες είναι χαμηλή (και σε ορισμένες σχολές δεν πηγαίνει κανένας!) ενώ επιπλεόν η σύνδεση με το επαγγελματικό μέλλον του φοιτητή είναι στις περισσότερες περιπτώσεις υποτυπώδης. Το πλήθος των επιστημόνων στην οικονομία είναι τεράστιο, αλλά από την άλλη η αξιοποίηση ειδικών γνώσεων προς όφελος της κοινωνίας, μέσω της κατάρτισης και της καινοτομίας είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Εκείνοι που καταφέρνουν να μπουν σε μία σχολή τις περισσότερες φορές απολαύουν πενιχρές υπηρεσίες, για τις οποίες όμως πληρώνουν χρυσάφι όλα τα υπόλοιπα μέλη της κοινωνίας, ακόμα και εκείνα που δεν είχαν την τύχη να περάσουν σε κάποια σχολή και που συνήθως κατάγονται από τις χαμηλότερες εισοδηματικές ομάδες. Τέλος, εντυπωσιακό είναι και το μέγεθος της διαπλοκής που αναπτύσσεεται μέσα στα πανεπιστήμια σε όλα τα επίπεδα. Σε αυτή βέβαια συμμετέχουν και μέλη φοιτητικών παρτάξεων τα οποία εκεί γαλουχούνται, για να γίνουν ύστερα η μελλοντική πολιτική ηγεσία του τόπου.

Η καλύτερη λύση σε όλα αυτά προβλήματα, όσο και αν αυτό ακούγεται τελείως τρελό στην ελληνική πραγματικότητα, θα ήταν να προχωρήσουμε στην απελευθέρωση της ανώτατης εκπαίδευσης με ταυτόχρονη ιδιωτικοποίηση των κρατικών πανεπιστημίων. Σήμερα τα χρήματα που δαπανώνται για την τριτοβάθμια παιδεία είναι (ή τουλάχιστον μέχρι πρόσφατα ήταν) ως ποσοστό του ΑΕΠ από τα υψηλότερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Παρόλα αυτά, το επίπεδο της τριτοβάθμιας παιδείας είναι πολύ χαμηλο. Όλα αυτά ισχύουν, επειδή τα χρήματα δίνονται στα πανεπιστήμια ανεξάρτητα από το αν οι φοιτητές τα προτιμούν ή οχι και, ουσιαστικά, ανεξάρτητα από το πόσο σπάταλα είναι. Αντίθετα, σέ ένα ιδιωτικό σύστημα θα μπορούσαμε να δούμε πραγματική πρόοδο και καινοτομία στο επίπεδο της ανώτατης εκπαίδευσης, όπως βλέπουμε σε οποιονδήποτε τομέα της οικονομίας ασκείται από την ιδιωτική και όχι την κρατική πρωτοβουλία, είτε είναι οι φούρνοι στις γειτονίες μας είτε είναι περίπλοκα τεχνολογικά προϊόντα όπως τα αυτοκίνητα ή οι υπολογιστές. Οι υπηρεσίες συνεχώς θα βελτιώνονταν και οι τιμές συνεχώς θα έπεφταν λόγω του ανταγωνισμού. Ανάγκες για γνώση που έχουν οι πολίτες και που χρειάζονται για να λειτουργήσει καλύτερα η οικονομία και να παρέχει καινούργια και καλύτερα αγαθά, θα καλύπτονταν με ταχύτατους ρυθμούς. Ταυτόχρονα θα ξεφορτωνόμασταν αμέσως την “άχρηστη γνώση”. Εδώ απαιτείται η διευκρίνιση ότι η γνώση έχει φυσικά πάντοτε αξία. Πρέπει όμως να μαθαίνουμε τις όσο το δυνατόν καταλληλότερες γνώσεις, για να πετύχουμε τους στόχους μας στη ζωή μας. Για παράδειγμα, είναι ασφαλώς χρήσιμο ένας μηχανικός να κάνει ένα μάθημα πάνω στο δίκαιο, και ειδικά στο πολεοδομικό δίκαιο, χρήσιμο είναι όμως να μαθαίνει και αστικό, εμπορικό, ποινικό και μην ξεχάσουμε και την πολιτική δικονομία! Προφανώς, όμως, δεν είναι δυνατόν να απαιτούμε από όλους τους μηχανικούς να τελειώνουν επιπλέον και νομική, γιατί πολύ απλά το κόστος είναι δυσανάλογο.
Σε ένα τέτοιο πλαίσιο είναι βέβαιο ότι θα δημιουργηθούν φιλανθρωπικές οργανώσεις που θα χρηματοδοτούν νέους από τα κατώτερα στρώματα της κοινωνίας, για να μπορέσουν να σπουδάσουν. Επίσης, πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ότι, ακόμα και αν κάποιοι εισερχόμενοι στο πανεπιστήμιο ανήκαν στα κατώτερα στρώματα της κοινωνίας, όταν αποφοιτήσουν από το πανεπιστήμιο θα ανήκουν τουλάχιστον στις μεσαίες αν όχι στις ανώτερες εισοδηματικές ομάδες, επειδή θα μπορούν με τις γνώσεις που έχουν αποκτήσει να πετύχουν σημαντικές απολαβές. Έτσι, είναι οικονομικά εύλογο εκείνοι που έχουν έφεση για την παιδεία, ακόμα και αν δεν μπορούν να πληρώσουν εκ των προτέρων για την παιδεία τους, να βρεθεί ένα σύστημα, ώστε να πληρώνουν εκ των υστέρων. Αν το κράτος δεν έχει εμπιστοσύνη ότι η ιδιωτική πρωτοβουλία θα οργανώσει ένα τέτοιο σύστημα θα μπορούσε να αναλάβει πρωτοβουλία το ίδιο και να παρεχει δάνεια σε φοιτητές που δείχνουν ιδιαίτερες ικανότητες. Αλλίως αν είναι επιθυμητή μία πιο βέβαιη κρατική ενίσχυση, τότε θα μπορούσε το κράτος να επιδοτήσει εκ των προτέρων εκείνους τους φτωχότερους μαθητές που παρουσιάζουν καλά αποτελέσματα σε κάποιο είδος εξετάσεων. Εξ άλλου, για να είναι κάτι δωρεάν δε σημαίνει ότι πρέπει να το παρέχει αναγκαστικά κρατικός φορέας, μπορεί κάλλιστα κάτι να παρέχεται ιδιωτικά και να καλύπτει το κράτος το κόστος των υπηρεσιών.

Εναλλακτικά θα ήταν δυνατόν τα πανεπιστήμια είτε ιδιωτικά είτε κρατικά να οργανωθούν τελείως χαλαρά και βασικά να παρέχουν μόνο αίθουσες σε οποιονδήποτε θέλει να διδάξει και αντίστοιχα σε οποιονδήποτε θέλει να διδαχθεί. Σε ένα τέτοιο σύστημα δε χρειάζονται μόνιμοι διδάσκοντες. Ο οποιοσδήποτε, δηλαδή, θέλει θα μπορεί να βγάλει μία ανακοίνωση ότι διδάσκω το τάδε μάθημα, με το τάδε περιεχόμενο και θέλω να πληρωθώ με τον τάδε τρόπο από τους σπουδαστές. Ύστερα όποιος φοιτητής θέλει δηλώνει συμμετοχή στο μάθημα και δέχεται να πληρώσει τον καθηγητή με τον τρόπο που εκείνος επέλεξε. Ο μόνος ρόλος του πανεπιστημίου σε αυτη τη συμφωνία είναι βρεί την καταλληλότερη αίθουσα, να τη διατηρεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και να παρέχει τον απαραίτητο εξοπλισμό, αν αυτός ζητηθεί από το διδάσκοντα, ενώ πάραλληλα θα έχει την αξίωση να πληρωθεί από τον καθηγητή ή τους φοιτητές, ώστε να καλύψει τις δαπάνες του. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο είναι προφανές ότι μπορούν πολλοί καθηγητές από κοινού να ενωθούν και να παρέχουν σειρές μαθημάτων και να χρεώνουν τους φοιτητές συνολικά ή και τμηματικά. Το απότέλεσμα θα είναι εκείνο που θα συμφωνηθεί και θα προκύψει ότι είναι καλύτερο μεταξύ φοιτητών και διδασκόντων.

Όλα τα παραπάνω είναι κάποως δύσκολο να εφαρμοσθούν σήμερα στην Ελλάδα για λόγους νομικούς, πολιτικούς, ιδεολογικούς και άλλους. Είναι πολύ δύσκολο να ξεφύγουμε από τη λογική ότι η παιδεία είναι κρατική, ότι θα είναι δωρεάν για όλους, φτωχούς και πλούσιους, και ότι θα την ορίζει εν πάση περιπτώσει το κράτος ως πολιτικός οργανισμός και όχι οι πολίτες-καταναλωτές, οι δέκτες δηλαδή των υπηρεσιών. Μία ριζοσπαστική πρόταση θα ήταν να πάψουν οι πανελλήνιες να έχουν την σημερινή λογική σύμφωνα με την οποία δίνεται ένα εισιτήριο στον φοιτητή να πάει σε μία σχολή η οποία σε κάθε περίπτωση θα είναι εκεί και θα τον περιμένει είτε αυτός επιθυμεί να πάει είτε όχι. Αντ’αυτού θα μπορούσαμε να φτιάξουμε ένα σύστημα πανελληνίων όπου οι επιτυχόντες ανάλογα με το βαθμό τους να παίρνουν ένα άναλογο ποσό χρημάτων, το οποίο θα μπορούσαν να διαθέσουν μαζί και με δικά τους ενδεχομένως χρήματα σε όποιο πανεπιστήμιο επιθυμούν. Έτσι θα μπορούσε να συνεχίσει να είναι ουσιαστικά δωρεάν η ανώτατη εκπαίδευση, όπως απαιτεί το σύνταγμα αλλά παράλληλα τα διάφορα πανεπιστήμια θα έχουν πραγματικά κίνητρα να βελτιώσουν τις υπηρεσίες τους προς τους φοιτητές, ώστε να προσελκύσουν περισσότερα έσοδα.

Όλα αυτά, με το νέο νομοσχέδιο δε γίνονται... Τα πανεπιστήμια συνεχίζουν να είναι γραφειοκρατικά και να ελεγχονται οικονομικά από το κράτος που αναγκαστικά έχει και αυτό γραφειοκρατική δομή. Τα πανεπιστήμια θα αδυνατούν να βελτιώνονται οριακά, ώστε να καλύπτουν συνεχώς καλύτερα τις ανάγκες των φοιτητών τους. Το μόνο που προσπαθεί να κάνει το καινούργιο νομοσχέδιο είναι να βελτιώσει την οργάνωση του πανεπιστημίου η οποία όμως συνεχίζει να απαρτίζεται από κρατικά όργανα. Παράλληλα, επιτρέπει μία μεγαλύτερη ευελιξία στα πανεπιστήμια αναφορικά με την παροχή των υπηρεσιών τους ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να εφαρμόσει ένα καλύτερο διοικητικό πρότυπο, που έχει φανεί στο εξωτερικό να αποδίδει κάποια αποτελέσματα, στο οποίο γίνεται επί πλέον η προσπάθεια να μειωθεί η δύναμη των φοιτητικών παρατάξεων. Τέλος, δημιουργεί κίνητρα για πιο αποδοτική χρήση των οικονομικών πόρων καθώς δημιουργεί μια πιο αποτελεσματική, πιο αντικειμενική και πιο διαφανή διαδικασία χρηματοδότησης. Μένει να δούμε αν αυτή θα λειτουργήσει πράγματι με σημαντικά πιο αποτελεσματικό τρόπο ή όχι. Σε κάθε περίπτωση τα κριτήρια της χρηματοδότησης και επομένως τα κίνητρα θα είναι προς μία κατεύθυνση που θα έχει χαράξει ένα γραφειοκρατικό σώμα και για αυτό το λόγο θα είναι εξ ορισμού αυθαίρετη και όχι βγαλμένη από τις ανάγκες της κοινωνίας. Παρ' όλα αυτά είναι μάλλον βέβαιο οτι θα είναι καλύτερος ο τρόπος χρηματοδότησης από ό,τι ήταν μέχρι σήμερα, δηλαδή μια διαδικασία με ΠΛΗΡΗ αδιαφάνεια (και προφανώς με διαπλοκή).

Σε αυτό, λοιπόν, το νομοσχέδιο γεννώνται όλες αυτές οι αντιδράσεις. Όχι προφανώς στην κατεύθυνση που ανέφερα παραπάνω, ότι δηλαδή είναι προβληματικό η παιδεία να ορίζεται από το κράτος ως οργανισμό και όχι από τους καταναλωτές, αλλά σε θέματα όπως το άσυλο, όπως ο χρόνος φοίτησης, όπως το σύμβούλιο (που είναι ένα νέο όργανο διοίκησης που θα προβλέπεται)... Όλα αυτά, δυστυχώς, παρόλο που είναι σημαντικές για τα ελληνικά δεδομένα αλλαγές δεν παύουν να είναι τεχνικές λεπτομέρειες σε ένα σύστημα του οποίου οι βασικές αρχές παραμένουν οι ίδιες. Σε αυτές τις λυσσαλέες αντιδράσεις το μόνο που μένει και θα έπρεπε να κάνει κάποιος είναι να εναντιωθεί και να στηρίξει το αίτημα για ανοιχτά πανεπιστήμια, υποστηρίζοντας με αυτό τον τρόπο ένα νομοσχέδιο που καμία σχέση δεν έχει με τις ιδεολογικές του προτιμήσεις.

Εξορθολογισμός και όχι τυφλή απομάκρυνση προσπωικού

Επιτέλους, άφησε η κυβέρνηση να εννοηθεί ότι η μείωση των θέσεων στις ΔΕΚΟ δε θα σημαίνει αυτόματα μετάταξη των παλαιών υπαλλήλων στο στενό δημόσιο τομέα, αλλά ότι όλοι θα περνάνε μέσω της διαδικασίας του ΑΣΕΠ και θα παραμένουν μόνο όσοι χρειάζονται. Επιτέλους η κυβέρνηση είπε το αυτονόητο... Αυτή όμως η εξαγγελία προφανώς δεν είναι αρκετή. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να απολύονται (όπως πρέπει) αυτοί που δε μας χρειάζονται στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, ενώ στο στενό δημόσιο τομέα να διατηρούν όλοι την εργασία τους ανεξαρτήτως του αν τους χρειαζόμαστε ή όχι.

Η απόλυση δημοσίων υπαλλήλων ισοδυναμεί πολιτικά με τη μη πρόσληψή τους. Αν ο λόγος που δε θέλουμε να μειώσουμε τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων είναι επειδή δε θέλουμε να μείνουν άνεργοι, τότε δε θα έπρεπε να ανεχόμαστε ούτε την τωρινή κατάσταση της ανεργίας και θα έπρεπε να αρχίσουμε να προσλαμβάνουμε ανέργους στο δημόσιο. Παρόλα αυτά λέμε ότι θα υπάρχει πάγωμα ή σχεδόν πάγωμα των προσλήψεων δείχνοντας ότι η δυσκολία όσων είναι τώρα άνεργοι δε μας επιτρέπει να ξοδέψουμε κατά κεφαλήν 20 ή 30 χιλιάδες ευρώ. Αντίθετα η μελλοντική δυσκολία αυτών που είναι τώρα δημόσιοι υπάλληλοι (και κατά κανόνα πολύ περισσότερο μέσα στο σύστημα από τους τωρινούς ανέργους) μπορεί να κοστίζει για μας πολύ περισσότερο από τις 30 χιλιάδες ευρώ, που αρνούμαστε να δώσουμε στους τωρινούς ανέργους. Και παρόλα αυτά το γενικό συμφέρον της κοινωνίας δε φαίνεται να υπερβαίνει αυτά τα ειδικά συμφέροντα.

Η διαφορά, βέβαια, μεταξύ μίας απόλυσης και μίας πρόσληψης είναι ότι ο απολυόμενος βρίσκεται ξαφνικά και χωρίς καταρχήν να το περιμένει ενώπιον της ανεργίας. Εξ αυτού όμως του λόγου δε θα πούμε ότι αποκλείεται ό,τι και να γίνει να κάνουμε οποιαδήποτε απόλυση όση ανάγκη και να έχουμε. Αντίθετα έχουμε προβλέψει το θεσμό της αποζημίωσης που θεραπεύει την όποια ζημία παθαίνει ο εργαζόμενος από το γεγονός ότι ξαφνικά πρέπει να αλλάξει τον προγραμματισμό του για τη ζωή του. Αυτή η αποζημίωση από όσο ξέρω μπορεί να φθάνει μέχρι και τους μισθούς δύο ετών, αλλά σε κάθε περίπτωση πρέπει να προβλεφθεί σε αξιοπρεπή επίπεδα, αφού ληφθεί υπόψη και η ανάγκη στην οποία είναι το δημόσιο.
Κάθε καλός οικογενειάρχης ξέρει ότι αν έχει οικονομική στενότητα θα μειώσει κάποιες ανάγκες του και, για παράδειγμα, θα αργήσει μερικά χρόνια να πάρει καινούργιο αμάξι ή θα πάρει πολυ φθηνότερο. Το γεγονός ότι κάποιοι στις αυτοκινητβιομηχανίες μπορεί να χάσουν τη δουλειά τους δεν αλλάζει αυτή του την απόφαση, όχι γιατί θεωρεί με κάποιο τρόπο ότι αυτοί δεν πρέπει να έχουν δουλειά ούτε επειδή του αρέσει να υπάρχουν άνεργοι, αλλά επειδή αυτό που προέχει είναι να σωθεί το σπίτι του.

Έτσι με αυτή τη λογική πρέπει να επεκταθούν οι απολύσεις, δηλαδή η εξοικονόμηση σε όλο το δημόσιο. Εδώ, όμως, πρέπει προφανώς να γίνει μία διάκριση την οποία πρέπει να έχουμε υπόψη μας, γιατί μπορεί να χρειαστεί να την αντιμετωπίσουμε. Δεν είναι εξοικονόμηση η οποιαδήποτε απόλυση. Ο σκοπός των δημοσίων υπαλλήλων είναι να εξοικονομούν χρήματα και όχι να γίνονται βάρος στην κοινωνία. Ένας δάσκαλος για παράδειγμα που κοστίζει 25.000 ή 30.000 ευρώ στο κράτος σε καμία περίπτωση δεν είναι βάρος, αν κάνει καλά τη δουλειά του, αν δηλαδή καταφέρνει πράγματι να μαθαίνει στους μαθητές του καινούργια πράγματα και αν καταφέρνει να τους εμπνέει στο κλάδο του. Αντίθετα είναι πολύ μεγάλο βάρος ένας καθηγητής που μπορεί να παίρνει τα ίδια χρήματα, αλλά βαριέται να κάνει τη δουλειά του, κάνει συχνές "κοπάνες" και προκαλεί στους μαθητές βαρεμάρα για το μαθημά του και αποστροφή από την παιδεία.
Ο δεύτερος πρέπει είτε να απομακρυνθεί είτε μέσω της βελτίωσης του συστήματος να αλλάξει τροπάρι. Σήμερα υπάρχουν κατά σχεδόν γενική ομολογία υπερβολικά πολλοί υπάληλοι που είναι βάρος για το κράτος και στην ουσία δεν προσφέρουν τίποτα ή προσφέρουν ελάχιστα και σε κάθε περίπτωση λιγότερα από όσο κοστίζουν. Αυτό οφείλεται ως επι το πλείστον στην κακοδιοίκηση του δημοσίου που αντί να στρέφει τους προβληματικούς και αντιπαραγωγικούς στη βελτίωση και στην παραγωγικότητα στέλνει τους ικανούς και αρκετές φορές ενθουσιώδεις στη λαμογιά (μεγάλη ή μικρή) και την αδιαφορία.

Πρώτα, λοιπόν, πρέπει να γίνει μια προσπάθεια αντιστροφής αυτής της τάσης ως προς την κακοδιοίκηση, κάτι που θα μας αποφέρει πάρα πολύ μεγάλα κέρδη ως κοινωνία και βραχυπρόθεσμα αλλά κυρίως μακροπρόθεσμα. Ύστερα, όμως, αφού ο καθένας αρχίσει να κάνει τη δουλειά του στοιχειωδώς παραγωγικά, πρέπει να γίνει μία σοβαρή προσπάθεια να φανεί πόσοι περισσεύουν στο δημόσιο και αυτοί να απομακρυνθούν, χωρίς όσο γίνεται να υπάρξει πάγωμα των προσλήψεων που στηρίζεται στη λογική του "εμείς προλάβαμε"...

Και επιτέλους η προσοχή της αριστεράς και των συνδικάτων ας στραφεί στην πάταξη των αδικιών μέσα σε αυτό το τερατώδες δημόσιο. Γιατί υπάρχει ο κίνδυνος ειδικά λόγω των περιστάσεων που βιώνουμε σήμερα να αποφασίσει μία μέρα η κυβέρνηση (όπως έκανε με τους μισθούς ή όπως γίνεται και με τον κανόνα του 1 προς 5) πως μειώνει το προσωπικό του δημοσίου κατά 30% μέσα σε δύο ή τρία χρόνια το ίδιο σε όλες τις υπηρεσίες, τους οργανισμούς και τα υπουργεία, παρόλο που κάποιες υπηρεσίες είναι υπερβολικά υπερστελεχώμενες και μπορεί να χρειάζεται πολύ μεγαλύτερη μείωση προσωπικού, ενώ κάποιες άλλες μπορεί να είναι και υποστελεχωμένες. Αν το όλο πράγμα γίνει στο πόδι διατρέχουμε τον πολύ μεγάλο κίνδυνο όχι από τη χρεοκοπία να μη σωθούμε όχι τις αδικίες να μην περιορίσουμε, αλλά να διαλύσουμε τελείως τις υπηρεσίες που σήμερα παρέχει το κράτος. Αυτό θα συμβεί αν αποτύχουμε να κάνουμε παραγωγικότερους τους υπαλλήλους που θα παραμείνουν στο δημόσιο από όσο κατά μέσο όρο είναι τώρα. Έτσι, θα έχουμε και πολύ λιγότερους δημόσιους υπάλληλους, αλλά και θα δουλεύουν αυτοί οι λιγότεροι ίσως ακόμα πιο λίγο και από πριν. Θα καταφέρουμε, λοιπόν, να κάνουμε μία πολύ μεγάλου πολιτικού κόστους μεταρρύθμιση και τελικά τα χρήματα που θα μπορούσαμε να εξοικονομήσουμε από τη μείωση του προσωπικού θα χαθούν μέσα στην πλήρη διάλυση του δημοσίου.

Ασφαλώς αυτή η πρόσφατη είδηση είναι ένα πολύ μικρό βήμα στο σωστό δρόμο. Πρέπει, όμως, σε κάθε περίπτωση να υπάρξει ένας στοιχειώδης σχεδιασμός και μία στοιχειώδης προσπάθεια να γίνει αποτελεσματικότερο το δημόσιο και να μην καταλήξουμε να υποχρεωθούμε σε τελείως απότομα τέτοιου είδους μέτρα που να διαλύουν ό,τι απέμεινε από ένα ήδη τραγικά δυσλειτουργικό δημόσιο...

Το Μνημόνιο της Αριστεράς και των Συνδικάτων

Η αριστερά και γενικότερα οι αντιμνημονιακοί αρέσκονται να βρίζουν την κυβέρνηση και τις πολιτικές που εφαρμόζει ως μνημονιακές. Η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Για μένα τα μέτρα που περιλαμβάνονται στις πολιτικές του κράτους και ειδικά τα μέτρα εκείνα που εφαρμόζονται είναι στην πραγματικότητα οι πολιτικές της αριστεράς και των συνδικάτων. Και εξηγούμαι.

Στην παρούσα κατάσταση της χὠρας τα επιτόκια των ομολόγων μας είναι σε τέτοιο επίπεδο, ώστε να μην μπορούμε να δανειζόμαστε από τις αγορές. Δεν μπορούμε δηλαδή να δανειστούμε αυτοδύναμα με τέτοιο τρόπο, ώστε να δημιουργούμε στους δανειστές μας την εντύπωση σχετικά μακροπρόθεσμα ότι θα τους ξεπληρώσουμε. Τα έξοδά μας το 2009 ήταν 87 δις, τα έσοδά μας ήταν 50 δις και το έλλειμμα ήταν 37 δις (και σε αυτά τα νούμερα δε συμπεριλαμβάνονται καθόλου όσα πληρώνουμε για την αποπληρωμή του χρέους, μόνο οι δαπάνες μας για τους τόκους)*. Μια τέτοια κατάσταση καθιστά επιτακτική την ανάγκη να εξοικονομήσουμε τουλάχιστον 37 δις ευρώ, ώστε να μπορέσει το ελληνικό κράτος ξοδεύοντας μόνο όσα εισπράττει να ξαναβγεί στις αγορές και έτσι να διαχειριστεί το χρέος του με νέα δάνεια.

Όλα αυτά σημαίνουν ότι σχεδόν 4 στα 9 ευρώ που ξόδευε το ελληνικό κράτος σε σχέση με το 2009 πρέπει να κοπούν.
Το κράτος μπορεί να το κάνει αυτό με πολλούς τρόπους. Μπορεί να μειώσει τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων στο στενό δημόσιο από 800.000 σε 500.000. Μπορεί να ιδιωτικοποιἠσει κάποιους τομείς της λειτουργίας του αφήνοντας τους ιδιώτες να απαλλαγούν από την εν λόγω σπατάλη που τώρα υπάρχει σε αυτούς, ενώ παράλληλα μπορεί να υποστηρίξει χρηματικά τους καταναλωτές αυτών των αγαθών, ώστε οι φτωχότεροι να μην τα στερηθούν. Μπορεί να σταματήσει τη διενέργεια πολλών δημοσίων έργων και να τα χρηματοδοτήσει όλα σύμφωνα με το πρότυπο της αυτοχρηματοδότησης (όπως έγινε με την Αττική Οδό). Μπορεί να τοποθετήσει εξειδικευμένους και ικανούς διοικητές στις δημόσιες επιχειρήσεις οι οποίοι να αμοίβονται με μεγάλα μπόνους σε περίπτωση μείωσης της σπατάλης και βελτίωσης των υπηρεσιών. Μπορεί να κάνει μία γενική αναμόρφωση της άμυνας της χώρας με απώτερο στόχο την ύπαρξη καλά οργανωμένου μισθοφορικού στρατού που θα μπορεί να λειτουργεί με πολύ λιγότερα χρήματα από ό,τι τώρα.
Όλα τα παραπάνω -κάποια περισσότερο και κάποια λιγότερο- είναι προφανείς πολιτικές - και υπάρχουν και άλλες -, που κοιτούν κατάματα το πρόβλημα και περικόπτουν με άμεσο και βέβαιο τρόπο τα έξοδά μας. Παρόλο όμως που οι παραπάνω πολιτικές βρίσκονται εντός των αρμοδιοτήτων της κυβέρνησης και της βουλής, η πραγματικότητα είναι ότι η κυβέρνηση δεν έχει την πολιτική δύναμη να τις κάνει πράξη. Γιατί κατά την προσφιλή αποστροφή μας, που πολύ φοβάμαι ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα: «Αν γίνουν αυτά, θα γίνει επανάσταση!». Δε γίνεται δηλαδή να ιδιωτικοποιηθεί η παροχή της υγείας, γιατί θα γίνει επανάσταση. Δε γίνεται να ιδιωτικοποιηθούν τα σχολεία γιατί θα γίνει επανάσταση. Δε γίνεται να απολυθούν δημόσιοι υπάλληλοι γιατί θα γίνει επανάσταση (εδώ για να είμαι δίκαιος θα πω ότι παρόλο που δε γίνεται καμία απόλυση, γίνονται αρκετές μετατάξεις...).

Ακόμα και αυτά που έχει ήδη κάνει η κυβέρνηση βρίσκονται στα όρια της πολιτικής της δύναμης η οποία μέρα με τη μέρα εξαντλείται. Και ὀλα τα μέτρα που υιοθετούνται είναι στην ουσία εκείνα που θα προκαλέσουν την όσο γίνεται μικρότερη αντίδραση από την αριστερά και τα οργανωμένα συνδικάτα. Αυτή η πολιτική, όμως, για την τωρινή πολιτική συγκυρία έχει πραγματικά ελάχιστη ένταση και αποδεικνύεται μέρα με την ημέρα ότι έχει και ελάχιστη αποτελεσματικότητα (ακόμα μικρότερη από αυτήν που στην αρχή περιμέναμε). Για μένα, επομένως, η λογική και η ένταση της εξοικονόμησης που επιχειρείται από την κυβέρνηση υποδεικνύονται ἀμεσα από τα συνδικάτα και την αριστερά. Η μεν ένταση είναι για τις περιστάσεις σχεδόν ανύπαρκτη, η δε λογική της είναι τις περισσότερες φορές ισοπεδωτική: να χάσουν δηλαδή όλοι το ίδιο χωρίς να εξετάζονται οι αρχικές αδικίες, για παράδειγμα να χάσουν όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι ένα ποσοστό των απολαβών τους, χωρίς να εξετάζεται ο αρχικός μισθός του καθενός.
Έτσι θα συνεχίσουν να υπάρχουν οι αδικίες. Και μέσα, δηλαδή, στο δημόσιο τομέα θα υπάρχουν οι πολύ προσφιλείς που θα παίρνουν τα πολύ περισσότερα και οι λιγότερο προσφιλείς που θα παίρνουν τα λιγότερα, αλλά και γενικότερα στην κοινωνία θα υπάρχουν εκείνοι που θα απολαμβάνουν πολύ περισσότερα προνόμια εξαιτίας της ευνοϊκής τους μεταχείρισης από την κυβέρνηση και το κράτος, ενώ θα υπάρχουν και εκείνοι που έχουν ελάχιστη ή καθόλου ευνοϊκή μεταχείριση και που θα πρέπει να στηρίζουν τα προνόμια όλων των άλλων.

Εκτός όμως από τις αδικἰες με τις οποίες δυστυχώς έχουμε μάθει να ζούμε, το πρόβλημα είναι ότι δεν θα αποφύγουμε και τη χρεοκοπία έτσι όπως πάμε. Και όση ευημερία έχουμε μπορεί να εξαφανιστεί σε τεράστιο βαθμό και να φθάσουμε στα επίπεδα των χωρών που αποκαλούσαμε τριτοκοσμικές.

Για μένα είναι προφανές ότι όλα αυτά τα χρωστάμε στην αριστερά και στα συνδικάτα και οι πραγματικές ευθύνες του ΠΑΣΟΚ έγκεινται στην πραγματικότητα στην αδυναμία του να ξεπεράσει τις αντιδράσεις τους.
Έτσι, ίσως βρισκόμαστε στην -απίστευτα ενοχλητική και με εν δυνάμει καταστροφικά αποτελέσματα– κατάσταση ο μόνος δρόμος να σωθούμε, να μηδενίσουμε δηλαδή το έλλειμμα μέσα σε ένα λογικό χρονικό πλαίσιο, να είναι πολύ απλά ανέφικτος λόγω της πολιτικής πραγματικότητας της Ελλάδας, που ευθύνεται άλλωστε και για το χαλι που έχουμε περιέλθει.
Και όλα αυτά χάριν της Αριστεράς και των Συνδικάτων του Μνημονίου...

Να τους χαιρόμαστε...


*Το 2010 το έλλειμμα ανακοινώθηκε στα 24 δις ευρώ.

Υπέρ των αλλαγών οι φοιτητές στα πανεπιστήμια; Δεν το πιστεύω...

Διαβάζω ότι υπέρ των συγκεκριμένων αλλαγών που προτείνονται από το υπουργείο παιδείας τάσσεται το 79,4% των φοιτητών.

Πραγματικά δεν μπορώ να το πιστέψω, αφού οι γενικές συνελεύσεις των φοιτητών σε όλες τις σχολές έχουν ταχθεί κατά των αλλαγών στην παιδεία...

Και αυτές είναι το πιο δημοκρατικό όργανο που υπάρχει...

Μέτρα 13 δις... Δε μας φθάνουν...

Διαβάζω στο in.gr ότι:
«Σε δημιουργία πρωτογενούς πλεονάσματος το 2015 της τάξης του 5% επί του ΑΕΠ στοχεύει το υπουργείο Οικονομικών, όπως ανέφεραν παράγοντες του υπουργείου μετά τη νέα συνάντηση του Γ.Παπακωνσταντίνου με τους εκπροσώπους της τρόικας το απόγευμα της Τρίτης.

Στη συνάντηση των αξιωματούχων με τον υπουργό συζητήθηκε το πλαίσιο 2012-2015, για το οποίο προβλέπονται μέτρα ύψους 12,77 δισ. ευρώ (5,2% του ΑΕΠ) που πρέπει να έχουν νομοθετηθεί έως τον Μάιο. Παράγοντες του υπουργείου αναφέρουν ότι θα υπάρξει διάλογος με τα πολιτικά κόμματα και οικονομολόγους για τις στοχευμένες δράσεις που θα απαιτηθούν σε δαπάνες και ανάπτυξη, που θα εξειδικευθούν για κάθε υπουργείο.»

Τα βλέπει κανείς αυτά και λέει ευτυχώς θα σωθούμε!!! Θα έχουμε 5% πρωτογενές πλεόνασμα. Το πραγματικό πλεόνασμα μας, όμως, πόσο θα είναι; Γιατί από όσο ξέρω με τα πραγματικά και όχι με τα πρωτογενή πλεονάσματα ρίχνει κανείς το χρέος του (πρωτογενή πλεονάσματα είχε και η Νέα Δημοκρατία μέχρι το 2007).

Λοιπόν, οι τόκοι που υπολογίζουμε να πληρώσουμε το 2011 είναι 7% του ΑΕΠ... Όπα, εδώ υπάρχει πρόβλημα! Αν είναι να έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα 5% το 2015 αυτό σημαίνει ότι ταυτόχρονα θα έχουμε έλλειμμα 2% (5%-7%=-2%). Δηλαδή, θα συνεχίσουμε και το 2015 να αυξάνουμε το χρέος μας...
Δηλαδή δε μας φθάνουν τα 12,77 δις; Για να δω το έλλειμμα που προϋπολογίζουμε για το 2011 πόσο είναι...

Α ναι, προϋπολογίζουμε 16,83 δις...
Δε μας φθάνουν...

Μην ανησυχείτε! Το κάναμε το χρέος μας και με το παραπάνω!

1. Τι εννοεί ότι η Ελλάδα έχει κάνει το χρέος της; Εγώ ξέρω ότι δεν έχουμε καν αρχίσει να αποπληρώνουμε τα χρήματα που συνεχίζουμε να δανειζόμαστε μέσω του μνημονίου... Το χρέος μας είναι να εκπληρώσουμε τις υποχρεώσεις μας πρώτον έναντι εκείνων που μας δανείζουν μέσω μνημονίου και δεύτερον έναντι εκείνων που μας έχουν δανείσει μέσω αγορών. Τα μέτρα που παίρνουμε και το γεγονός ότι μας τα «επιβάλλουν» είναι απλώς η απόδειξη ότι από μόνοι μας δεν μπορούμε να κάνουμε το χρέος μας και για αυτό προσπαθούν να το εξασφαλίσουν οι δανειστές μας.

2. Όλα αυτά τα κάνουμε, επειδή είναι το χρέος της Ελλάδας ή τα κάνουμε για εμάς τους ίδιους, επειδή θέλουμε ως Έλληνες πολίτες να δούμε μία άσπρη μέρα;

3. Αν κάναμε το χρέος μας, όπως και αν το εννοεί, για ποιο λόγο θέλουμε να γίνει επιμήκυνση της αποπληρωμής του έκτακτου δανείου, αυτό δεν είναι απόδειξη ότι δεν κάνουμε το χρέος μας;

4. Αυτή εδώ η είδηση περί πρόσθετης βοήθειας της Ελλάδας δεν είναι απόδειξη ότι δεν κάνουμε το χρέος μας;

Αλλά ξέχασα μωρέ από μέρος του προβλήματος έχουμε ήδη γίνει μέρος της λύσης του...

Θα μας τρελάνει αυτός ο άνθρωπος...

Αυτό ήταν το πρόβλημα...

Όταν απέδρασε ο Παλαιοκώστας από τη φυλακή η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας αποφάσισε να υποχρεώσει ΌΛΟΥΣ τους κατόχους καρτοκινητού να δηλώσουν τα στοιχεία τους, ώστε να ξέρει η πολιτεία τίνος είναι το κάθε καρτοκινητό...

Τώρα θα εφαρμόσει λέει ο Παπουτσής τον έλεγχο ταυτοπροσωπίας στα εισιτήρια των πλοίων. Τραγικές και ηλίθιες αποφάσεις που καμία σχέση δεν έχουν με τα γεγονότα (την απόδραση του Παλαιοκώστα και την κατάληψη της νομικής αντίστοιχα). Απλώς έχουμε κυβερνήσεις που θέλουν για τα μάτια του κόσμου να δείχνουν ότι κάτι κάνουν. Και αντί να αφοσιώσουν την ενέργεια τους στα χιλιάδες προβλήματα, τα οποία έχουμε, πράγμα όμως που θέλει και λίγο σκέψη και ίσως λίγη προσπάθεια, για να πετύχει, αντ´αυτού οι δικές μας κυβερνήσεις, το μόνο που μας προσφέρουν είναι μία αυξημένη ταλαιπωρία προσθέτοντας μία ακόμα γραφειοκρατία η οποία έχει ο θεός για το πώς θα δουλέψει...

Διασκεδαστικός, εξοργιστικός, καθησυχαστικός ή στον κόσμο του;

Απλώς συνεχίζουμε να μην έχουμε ιδέα για τα οικονομικά των νοσοκομείων, των ΟΤΑ, των πανεπιστημίων... Μόλις πριν λίγες μέρες βγήκαν αναλογιστικές για ΙΚΑ, ΟΑΕΕ και ΟΓΑ. Για τα υπόλοιπα δεν έχουμε και μεγάλη ιδέα για το πώς τα πάνε, ούτε λόγος για τα επικουρικά ταμεία. Για να μην αρχίσουμε πιο συγκεκριμένα για το σύστημα προμηθειών στα νοσοκομεία...

Και γενικότερα όμως για όποιον θέλει να ψάξει πού πηγαίνει το δημόσιο χρήμα είναι υπερβολικά δύσκολο να αποκομίσει συγκεκριμένες πληροφορίες.

Η πραγματικότητα είναι ότι έχουμε στον τομέα της διαφάνειας πολύ δρόμο μπροστά μας ακόμα...

Αλλά σιγά μωρέ, σε όλες τις χώρες τις Ευρώπης έτσι είναι... Και στις περισσότερες είναι και χειρότερα...

Κάνει περικοπές το... ΒBC!

Εδώ ενημερωνόμαστε από το ίδιο το BBC για τις περικοπές που πρόκειται να κάνει, καθώς τα κονδύλια που λαμβάνει από την κυβέρνηση μειώνονται...

Εμείς που αδυνατούμε να δανειστούμε από τις αγορές, τι θα έπρεπε να κάνουμε;

Οι Κόκκινες Γραμμές των Εκπροσώπων των Εργαζομένων στο ΜΕΤΡΟ

Οι εκπρόσωποι των εργαζόμενων στο ΜΕΤΡΟ κατέθεσαν τις προτάσεις τους στο υπουργείο (τις οποίες δεν κατάφερα να βρω), στις οποίες όμως συμπεριλαμβάνονται τρεις κόκκινες γραμμές. Αν αυτές δε γίνουν δεκτές, τότε ο διάλογος θα εκληφθεί ως προσχηματικός και θα μπουν σε εφαρμογή οι απεργιακές κινητοποιήσεις που ήδη έχουν αποφασισθεί. Οι κόκκινες γραμμές είναι οι εξής:

Η κατάργηση του Δημόσιου χαρακτήρα των Αστικών Συγκοινωνιών.
Η κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας.
Οι υποχρεωτικές μετατάξεις και οι μονομερείς εσωτερικές μετακινήσεις.

Δηλαδή τι δέχονται να αλλάξει; Δε δέχονται την ιδιωτικοποίηση... Δε δέχονται την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, στις οποίες ρυθμίζονται όλοι οι όροι εργασίας για τους εργαζομένους στο μετρό, όπως ίσχυαν μέχρι τώρα. Και επίσης δε δέχονται να απολέσουν την αρμοδιότητα να συνάπτουν τέτοιες συλλογικές συμβάσεις... Δε δέχονται τις υποχρεωτικές μετατάξεις (πάλι καλά που δέχονται τις εθελοντικές!!!), ώστε να μην μπορεί να τους θέσει κάποιος εκτός των ρυθμίσεων των συλλογικών τους συμβάσεων. Και τέλος δε δέχονται ούτε τις εσωτερικές μετακινήσεις, να υποβληθούν δηλαδή σε χαμηλότερη θέση για την οποία η συλλογική τους σύμβαση προβλέπει μικρότερη αμοιβή...

Προφανώς δηλαδή δεν δέχονται καμία αλλαγή...

Αλλά μια στιγμή! Τώρα που ξαναβλέπω τις κόκκινες γραμμές τους, δε βλέπω τίποτα σχετικά με απολύσεις! Προφανώς δεν έχουν πρόβλημα με αυτό και έτσι όντως αρχίζουν να αποκτούν μία λογική οι κόκκινες γραμμές τους... Δείχνουν μία σαφή κατεύθυνση για τη μείωση των δαπανών στα εργατικά κόστη:
Όσους είχατε υπόψη σας να μετατάξετε ή να μετακινήσετε εσωτερικά, απολύστε τους!!!

Δε συμφωνώ βέβαια απόλυτα με αυτή τη θέση. Πιστεύω ότι πρέπει να μεταρρυθμιστούν και οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας, αλλά είναι ασφαλώς μία γενναία πρωτοβουλία από τους συγκεκριμένους εκπροσώπους των εργαζομένων...

Οι γιατροί χωρίς σύνορα ζητούν τη βελτίωση των συνθηκών στα κέντρα κράτησης

Οι γιατροί χωρίς σύνορα ζήτησαν σήμερα με επιστολή τους προς τον πρωθυπουργό την προσωπική του παρέμβαση, ώστε να βελτιωθούν οι συνθήκες υπό τις οποίες ζουν οι πρόσφυγες και οι αιτούντες πολιτικό άσυλο στα κέντρα κράτησης στον Έβρο. Οι συνθήκες οι οποίες περιγράφουν είναι πράγματι εξευτελιστικές. Αυτό που ζητούν ούτε μεγάλη επίπτωση στον προϋπολογισμό θα είχε, ούτε θα επηρέαζε κάπως το μεταναστευτικό ζήτημα στη χώρα. Επίσης η οργάνωση των Γιατρών χωρίς Σύνορα είναι ασφαλώς μία αξιόπιστη και σοβαρή οργάνωση και πρέπει να δοθεί ειδικό βάρος στο αίτημά τους.

Ποιος όμως θα ασχοληθεί με τους πρόσφυγες, τη στιγμή που 200 παράνομοι μετανάστες έχουν καταλάβει ένα δημόσιο κτήριο στο κέντρο της Αθήνας και ζητούν νομιμοποίηση όλων των μεταναστών στην Ελλάδα...

Είναι προφανές ότι κάτι τέτοιο κατασυκοφαντεί από το πουθενά τους μετανάστες στο σύνολό τους και πέρα από αυτό αφαιρεί την αξιοπιστία και το ενδιαφέρον του πολιτικού κόσμου για την ικανοποίηση αιτημάτων, όπως αυτό των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, ενώ στην πραγματικότητα τα δύο θέματα δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους...

Σχετικό άρθρο: Εδώ

Άνοιγμα των Επαγγελμάτων

Το νομοσχέδιο σχετικά με το άνοιγμα των επαγγελμάτων που έχει αναρτηθεί για διαβούλευση (εδώ) περιλαμβάνει πολύ θετικές ρυθμίσεις και είναι πραγματικά ένα βήμα προς τα εμπρός. Η ανταγωνιστικότητα στα συγκεκριμένα επαγγέλματα θα αυξηθεί με αποτέλεσμα καλύτερες υπηρεσίες και σε καλύτερες τιμές για τους καταναλωτές.

Προβλέπεται γενικά απελευθέρωση των αμοιβών για τις διάφορες υπηρεσίες που προσφέρουν οι συγκεκριμένοι επαγγελματίες (δικηγόροι, μηχανικοί, συμβολαιογράφοι και λογιστές), γίνεται μία γενναία κατάργηση των περιορισμών για την άσκηση των συγκεκριμένων επαγγελμάτων και γίνεται πιο εύκολη η διαδικασία παροχής της άδειάς τους. Επίσης συγκεκριμένα για τους δικηγόρους καταργούνται οι τοπικοί περιορισμοί παράστασης στα διάφορα δικαστήρια της χώρας που υπήρχαν μέχρι τώρα.

Δυστυχώς όμως, υπάρχουν και σε αυτό το προσχέδιο νόμου κάποιες ατέλειες και κάποιες καταστάσεις που θα μπορούσαν να αντιμετωπισθούν, αλλά δεν αντιμετωπίζονται.

Το βασικό πρόβλημα είναι ότι συνεχίζει να είναι απαραίτητη η παρουσία δικηγόρων για τη κατάρτιση συμβολαιογραφικών εγγράφων. Αυτό από μόνο του είναι κάτι που δεν είναι αναγκαίο και δεν υπάρχει κανένας λόγος να υποχρεώνονται οι συμβαλλόμενοι να προσλαμβάνουν δικηγόρους σε περίπτωση που δεν το θέλουν, ειδικά όταν αυτό αφορά συμβόλαια οποιασδήποτε αξίας.
Σε συνδυασμό όμως με αυτό προβλέπεται -εξαιτίας της παράστασης του δικηγόρου στα συμβόλαια- και η συνέχιση του καθεστώτος επιχορήγησης των διαφόρων ταμείων των δικηγόρων σε κάθε συμβόλαιο που συνάπτεται, δηλαδή ενός φόρου υπέρ τρίτων. Η παρακράτηση κάποιων χρημάτων από την αμοιβή του δικηγόρου που αφορούν τη διεξαγωγή δικών είναι σχετικά εύλογη δεδομένου ότι πρέπει από κάπου να χρηματοδοτηθούν τα ασφαλιστικά τους ταμεία (αφού έχουμε δεχθεί ότι η ασφάλιση θα είναι δημόσια και υποχρεωτική). Στην περίπτωση των συμβολαίων, όμως, ο ρόλος του δικηγόρου (που δε χρειάζεται καν να υπάρχει) είναι σε κάθε περίπτωση περιφερειακός και δε δικαιολογείται να επιβαρύνονται με ένα διαρκές χαράτσι όλες οι δικαιοπραξίες που καταρτίζονται με συμβολαιογραφικό έγγραφο, προκαλώντας έτσι ένα τόσο σημαντικό κόστος στις συναλλαγές. Η ανάγκη κατάργησης αυτού του φόρου υπέρ των δικηγόρων γίνεται περισσότερο επιτακτική υπό το γεγονός ότι ο φόρος αυτός είναι κατά κανόνα ένα πολύ μεγάλο ποσοστό της αμοιβής που παίρνει ο δικηγόρος.

Πέρα από αυτό υπάρχουν κάποιες διατάξεις που παραμένουν ως έχουν και εμένα τουλάχιστον μου προκαλούν αμηχανία, καθώς δεν αντιλαμβάνομαι τη λογική τους. Για παράδειγμα ενώ από την εφαρμογή του νόμου θα επιτρέπεται η ελεύθερη συμφωνία της αμοιβής, συνεχίζει να απαγορεύεται η δωρεάν άσκηση δικηγορικών υπηρεσιών (εκτός αν κατευθύνονται σε συγγενείς ή άλλους δικηγόρους (γιατί μόνο δικηγόρους;))!!! Επίσης προβλέπεται πειθαρχική δίωξη των μηχανικών σε περίπτωση που προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε πολύ χαμηλές τιμές...

Όλα αυτά δείχνουν για μένα ότι παρόλο που μπορεί να γίνουν κάποια ουσιαστικά θετικά βήματα, εντούτοις θέλουμε να θυμίζουμε σε όλους ότι εντάξει βρε αδερφέ δεν εκσυγχρονιστήκαμε κιόλας, δεν πάψαμε να έχουμε έστω και μικρής σημασίας ηλίθιες διατάξεις...
Στο κάτω κάτω της γραφής έχουμε και μία παράδοση, δεν μπορούμε να την ξεγράψουμε τελείως...

Ομάδα Πρωτοβουλίας για... το Ευρωομόλογο!!!

Ο πρωθυπουργός αποφάσισε τη σύσταση ομάδας πρωτοβουλίας για το ευρωομόλογο! Μίας ομάδας, δηλαδή κυρίως από βουλευτές του κόμματός του για να πιέσουμε την Ευρώπη να φτιάξει ευρωομόλογο. Μία τέτοια πολιτική ενώ θα έπρεπε να θεωρείται απαράδεκτη, αντίθετα είναι βέβαιο ότι θα γίνει αιτία πολλών επαίνων από την ελληνική κοινή γνώμη στο πρόσωπο του πρωθυπουργού. Μία ακόμα απόδειξη ότι ο πρωθυπουργός αγωνίζεται...

Δυστυχώς ως έθνος έχουμε αποδεχθεί ότι είμαστε ζητιάνοι της Ευρώπης και ότι όσο μπορούμε να το αποφύγουμε δε θα εκπληρώσουμε μόνοι μας τις υποχρεώσεις μας. Τώρα όμως πρέπει να ξέρουμε επί πλέον, όλοι οι πολίτες, ότι το κράτος εν ονόματί μας θα έχει και ειδική ομάδα που θα πηγαίνει από χώρα σε χώρα στην Ευρώπη, για να... ζητιανεύει.

Και όλα αυτά τα κάνουμε, ενώ στην Ελλάδα το προβλήματα έχουν συσσωρευθεί σε απίστευτο βαθμό και είναι πασιφανής η αδυναμία του ελληνικού πολιτικού προσωπικού και της ελληνικής διοίκησης να τα διαχειριστεί. Αντί, λοιπόν, να πέσουμε με τα μούτρα να λύσουμε τα προβλήματά μας, που όπου και να κοιτάξουμε τα βρίσκουμε μπροστά μας, και να μπορέσουμε έτσι να αντιμετωπίσουμε μία ώρα αρχύτερα το δημοσιονομικό και το αναπτυξιακό μας πρόβλημα, εμείς χρησιμοποιούμε το πολύτιμο πολιτικό μας προσωπικό για το ευρωομόλογο. Και χαραμίζουμε σε αυτή την «πρωτοβουλία» πολύ αξιόλογα και ικανά άτομα από το ελληνικό κοινοβούλιο που θα μπορούσαν να μας βοηθήσουν πάρα πολύ σε αυτή τη συγκυρία, αν τα αξιοποιούσαμε. Σε αυτά συμπεριλαμβάνονται ο Ηλίας Μόσιαλος, που έχει τεράστια εμπειρία και έχει διακριθεί διεθνώς στον τομέα της διοίκησης σε θέματα δημόσιας υγείας, και επίσης ο Νάσος Αλευράς, ο Παντελής Οικονόμου και η Άννυ Ποδηματά (η ευρωβουλευτής της παρέας)...

Αγορές, έχουμε ελλείμματα και προσπαθούμε να τα κόψουμε, αλλά πρώτα προσπαθούμε να τα ρίξουμε ΌΛΑ πάνω στους άλλους, για να τα ξεπληρώσουν εκείνοι αντί για εμάς. Και φυσικά δε μας πειράζει να θυσιάσουμε μερικά από τα καλύτερά μας στελέχη για αυτή την τόσο ηρωική προσπάθεια...

Σε 50 μέρες οι επαγγελματικές άδειες!

Σύμφωνα με δημοσίευμα του Βήματος, οι δημόσιες υπηρεσίες θα είναι υποχρεωμένες, μετά από νομοθετική πρωτοβουλία, προερχόμενη από το υπουργείο εσωτερικών, να εκδίδουν όλες τις άδειες άσκησης επαγγέλματος εντός 50 ημερών από την αίτηση. Σε περίπτωση που δε συμμορφώνεται η διοίκηση με την παραπάνω προθεσμία η άδεια θα θεωρείται μετά τις πενήντα μέρες εκδοθείσα.

Η παραπάνω πρωτοβουλία είναι ένα θετικό βήμα και είναι ένα από τα τελείως απλά πράγματα που μπορούν να γίνουν από το ελληνικό κράτος, ώστε να παταχθεί η διαφθορά και η γραφειοκρατία, αλλά και να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας.

Παρόλα αυτά δεν υπάρχει κανένας λόγος να περιοριστεί η παραπάνω πρωτοβουλία μόνο στις άδειες επαγγελμάτων. Θα κάναμε τεράστια χάρη και στην ελληνική οικονομία, αλλά και στον Έλληνας πολίτη, αν τον ίδιο κανόνα εφαρμόζαμε για οποιαδήποτε άδεια ή διοικητική πράξη υπάρχει ως προϋπόθεση για την άσκηση οικονομικής δραστηριότητας.

Θα μπορούσε δηλαδή να υπάρξει ένας φορέας μέσα στο πλαίσιο των ΚΕΠ που να αναλαμβάνει όλες εκείνες τις πρωτοβουλίες, ώστε να εκδοθούν συνολικά όλες εκείνες οι άδειες που απαιτούνται για την άσκηση κάποιας επαγγελματικής δραστηριότητας. Σε περίπτωση που παρέλθει μία συγκεκριμένη προθεσμία μπορεί να θεωρείται ότι ο διοικούμενος δικαιούται να αρχίσει τη δραστηριότητα για την οποία ζήτησε άδεια, λαμβάνοντας υπόψη ότι απαγορεύεται να κάνει οτιδήποτε παράνομο (κάτι δηλαδή για το οποίο δε θα του παρεχόταν άδεια).

Θα ήταν μία τεράστια ανάσα για την ελληνική οικονομία η υιοθέτηση αυτού του μέτρου καθώς επίσης θα μας βοηθούσε σε μεγάλο βαθμό μία πιο έντονη προσπάθεια στην κατεύθυνση του εξορθολογισμού της διοίκησης με τέτοιες απλές και γρήγορες λύσεις