Θα ήταν καλό, λοιπόν, να κάνουμε μια ανασκόπηση από την ανάληψη της διακυβέρνησης από την Νέα δημοκρατία, για να δούμε τι γίνεται τα τελευταία χρόνια με τη δημοσιονομική κατάσταση και ποια ήταν η στάση που διάφοροι διατήρησαν.
Το 2004 αποφάσισε το υπουργείο οικονομικών σε συνεργασία με την εθνική και την ευρωπαϊκή στατιστική υπηρεσία να πραγματοποιήσει απογραφή των οικονομικών στοιχείων. Ήταν μια κίνηση αφενός απολύτως λογική δεδομένου ότι η Νέα Δημοκρατία προεκλογικά ισχυριζόταν κρυφά ελλείμματα του κράτους και αφετέρου ως ένα βαθμό αναγκαία δεδομένου ότι ερχόταν για πρώτη φορά σε επαφή με τα οικονομικά στοιχεία και, για να τα διαχειριστεί, θα έπρεπε να τα καταγράψει και να τα αντιληφθεί. Η απογραφή ανέδειξε ένα τεράστιο έλλειμμα 7,9% του ΑΕΠ(το ΠΑΣΟΚ επιδόθηκε και ακόμα επιδιδεται σε μία είτε υποκριτική είτε παντελώς ηλίθια κριτική, ίσως κάποια στιγμή αναπτύξω αναλυτικά το γιατί σε αυτό τον ιστότοπο). Η Νέα Δημοκρατία σε κάθε περίπτωση είδε ότι, για να πληροί τις ελάχιστες απαιτήσεις της ΟΝΕ έπρεπε να μειώσει το έλλειμμα κάτω από 3% και για να είναι απλώς σύμφωνη με την ΟΝΕ έπρεπε να το μηδενίσει. Αυτό ήταν ένα σόκ για την κυβέρνηση και για το 2005 προϋπολόγισαν ένα απίστευτο έλλειμμα 2,8% (δεν είχαν καταλάβει μάλλον πόσο μεγάλη ήταν η διαφορά), ενώ το έλλειμμα στο τέλος ήταν 5,1% (3 δισεκατομύρια ευρώ παρπάνω, 1000 άτομα θα μπορούσαν να πάρουν 3 εκατομύρια ευρώ!!!). Πάρ΄όλα αυτά ήταν μια σηματνική μείωση του ελλείμματος το 2005, και το 2006 προυπολογίσθηκε έλλειμμα 2,6% και πραγματοποιήθηκε 2,8%. Αυτό σημαίνει ότι η κυβέρνηση δεν είχε ξεπεράσει ακόμα το σοκ, και από ότι φαίνεται έγινε μία σαφής προσπάθεια να απομακρύνθούν όλα τα κοράκια και τα παράσιτα του κρατικού χρήματος και να περιοριστούν οι ίδιοι οι υπουργοί της κυβέρνησης, οι οποίοι μη ξέροντας ούτε τι ξοδεύουν μετρούν την πολιτική τους επιτυχία από το πόσο αύξησαν τις δαπάνες για το υπουργείο τους. Προς το τέλος όμως του 2007 λίγο η μείωση του ελλείμματος κάτω από το 3% τον προηγούμενο χρόνο, λίγο οι εκλογές, λίγο οι πυρκαγιές, λίγο η συσσωρευμένη στέρηση από όλους που περιμένουν τη χρηματοδότηση από το κράτος, οδήγησε στο να ξεπεραστεί σιγά σιγά η αίσθηση της ανάγκης για τη μείωση των ελλειμμάτων και να οδηγηθούμε σε υπέρβαση των υπολογισμών μας. Το 2007 είχε έλλειμμα 3,5% αντί του 2,2% και το 2008 προβλέπεται να είχε έλλειμμα από την κομισιόν 3,4% αντί 1,6%, δηλαδή υπερβάσεις 3 και 4,5 δισεκατομυρίων ευρώ αντίστοιχα...
Μόνο από τη μεριά του Αλογοσκούφη υπήρχε όλα αυτά τα χρόνια ένα ξεκάθαρο μήνυμα συγκράτησης. Αυτό το στήριξε για λίγο ο Καραμανλής αλλά στη συνέχεια και αυτός ενδιαφέρθηκε περσσότερο να ξοδέψει και να μην αντιμετωπίσει το πολιτικο κόστος που συνεπάγεται η απαλλαγή του κράτους από ολα τα παράσιτά του...
Αυτό λοιπόν που χρειαζόμαστε από τους πολιτικούς μας και τον πρωθυπουργό είναι αφενός να μειώσουν τις δαπάνες εκεί που δε χρειάζονται και αφετέρου να καταργήσουν προγράμματα που περισσότερο κοστίζουν παρά οφελούν. Χρειάζεται ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων να είναι ανάλογος της προσφοράς τους. Αυτό σημαίνει αυτόματα αναδιοργάνωση της δημόσιας διοίκησης και ΜΕΓΑΛΗ μείωση των δημοσίων υπαλλήλων. Αυτό μπορεί να το προτείνουν οι πολιτικοί; Μπορούν να πουν δηλαδή αύριο ότι σε βάθος 2 ή 3 ή και 4 χρόνων θα μειωθούν οι δημόσιοι υπάλληλοι κατά 200.000 ή 300.000; Αυτή η δήλωση που δεν εμπεριέχει κανένα ειδικό συμφέρον σε όποιον την εκστομίζει και είναι αυτό που χρειαζόμαστε αυτή τη στιγμή από τους πολιτικούς μας.
Πρέπει όλοι μας να καταλάβουμε ότι η περιουσία του κράτους είναι χρεωμένη με 250 δισεκατομύρια ευρώ, για να ξεχρεώσουμε λοιπόν, πρέπει να δώσουμε ΌΛΟΙ οι έλληνες κατα μέσο όρο 23.000 ευρώ, μία τετραμελής δηλαδή οικογένεια εκτός από το ιδωτικό χρέος που μπορεί να έχει, έχει και ένα χρέος 90.000 ευρώ που πρέπει να καλύψει μέσω των φόρων. Πρέπει οι πολιτικοί να αντιληφθούν ότι δεν μπορούν να λένε ότι θα δώσουμε όσα μπορούμε, τη στιγμή που στην πραγματικότητα δίνουν δισεκατομύρια ευρώ παραπάνω από ό,τι μπορούμε, είναι απαραίτητο να αρχίσουν να λένε ότι δε θα δώσουνε, επειδή δεν μπορούμε και τελείωσε αυτή η ιστορία. Δε θα ζούμε ως κράτος με δανεικά.
Υπάρχει κανένας όμως που να εκφράζει πολιτικό λόγο και να μεταδίδει αυτη την ανυσηχία; Υπάρχουν ελάχιστοι που, για να τους ακούσεις πρέπει να τους ψάξεις. Οι υπόλοιποι λένε: ελλείψεις στο δημόσιο τομέα, πρέπει η χρηματοδότηση για την παιδεία να πάει στο 5% του ΑΕΠ, πρέπει η χρηματοδότηση για την υγεία να πάει στο 5% του ΑΕΠ (φαίνεται ακούγεται ωραία), πρέπει να αυξηθούν οι μισθοί, πρέπει να αυξηθούν οι συντάξεις και να μην αυξηθούν οι εισφορες, πρεπει να αυξηθεί η χρηματοδότηση για την τοπική αυτοδιοίκηση, πρέπει να διατηρηθεί η (ζημιογόνα) ολυμπιακή, να μην αλλάξει ο (απίστευτα ζημιογόνος) ΟΣΕ, να δοθει επίδομα θέρμανσης, να αυξηθει το επίδομα ανεργίας ,να ,να ,να... και από την άλλη λένε: να μην αυξηθεί ο ΦΠΑ, να αυξηθεί το αφορολόγητο, να μειωθούν οι άμεσοι φόροι... Χωρίς να μπαίνουν, όμως, στον κόπο καν να εξηγήσουν έστω και αφηρημένα πως θα συμβιβασθούν όλα αυτά με τη δημοσιονομική εξυγίανση. Γιατι, για να γίνουν όλα αυτά κάποιες ομάδες ανθρώπων (πολλές ομάδες ανθρώπων) πρέπει να σταματήσουν να παίρνουν λεφτά (πολλά λεφτά) αυτές οι ομάδες όμως ξέρουν να ξεσηκώνονται όταν χρειάζεται (που σπάνια χρειάζεται γιατι κανείς δεν τους ενοχλεί) και να έχουν συνήθως (και περιέργως) και την κοινή γνώμη με το μέρος τους...
Όλοι, λοιπόν, προτιμούν να λένε αυτά στα οποία δε θα υπάρχουν αντιδράσεις...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου