Είναι προφανές ότι έχουμε σχέδιο....

Δημοσιονομική Εξυγίανση...

Για πάρα πολλά χρόνια ακούμε ότι πρέπει να γίνει εξυγίανση των δημόσιων οικονομικών...

Την ανάγκη αυτή προκάλεσε το πέρας του Ανδρέα Παπανδρέου από την πρωθυπουργία. Ήδη από την αρχή της δεύτερης τετραετίας του είχε γίνει και από τον ίδιο αντιληπτό το χάλι στο οποίο είχαμε περιέλθει και εφαρμόστηκε τότε από το Σημίτη ως υπουργό οικονομικών διετές πάγωμα μισθών, η πιο αυστηρή λιτότητα που έχει περάσει η Ελλάδα από τη μεταπολίτευση. Αργότερα βέβαια ήθρε το «Τσοβόλα δώστα όλα»...

Και μετά, όμως, από τις κυβερνήσεις Ανδρέα Παπανδρέου όλα αυτά τα χρόνια δεν έχει λυθεί το θέμα. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έκανε ασφαλώς μία μεγάλη προσπάθεια δημοσιονομικής ισορρόπησης που οδήγησε σε τεράστιες κινητοποιήσεις εκείνη την εποχή. Αργότερα ο ίδιος ο Σημίτης είναι ασφαλώς ένα πρόσωπο του οποίου προτεραιότητα ήταν γενικά η οικονομία και προφανώς και η υγεία των δημοσιονομικών, πέρασε μάλιστα από το υπουργείο οικονομικών και ο Αλέκος Παπαδόπουλος που βλέπουμε και τώρα πόσο υπέρμαχος είναι της επιτέλους εξάλειψης των ελλειμμάτων και μείωσης του χρέους... Μετά και από το Σημίτη ήρθε η Νέα Δημοκρατία με τον Αλογοσκούφη, έναν πολύ δυνατό υπουργό, του οποίου η βούληση να μειώσει τα ελλείμματα ήταν εμφανής, και στη αρχή τουλάχιστον έδειχνε και ο Καραμανλής να τον υποστηρίζει σθεναρά σε αυτή την επιλογή...

Παρόλα αυτά είμαστε σε ένα σημείο που τα τελευταία 5 χρόνια ποτέ εκτός από το 2006 δε μειώσαμε το έλλειμμα κάτω απο 3%, ενώ συγχρόνως καμία από όλες αυτές τις χρονιές δεν προβλέπαμε οτι θα το υπερβούμε.

Παρ΄όλο λοιπόν που υπήρξε τα τελευταία 20 χρόνια μια διάθεση δημοσιονομικής εξυγίανσης, δεν βλέπουμε κάποιο χειροπιαστό αποτέλεσμα... Είναι σαν κάτι να ξυλώνει ό,τι κάποιος άλλος πλέκει. Ε αυτό που λειτουργεί έτσι- θα καταλήξω και εγώ, όπως και πολλοί άλλοι- είναι το ίδιο το πολιτικό μας σύστημα. Για τον ίδιο λόγο που τα αναρριχητικά φυτά ποτε δε θα έπετρεπαν το στήριγμά τους να μικρύνει ή να εξαφανιστεί, για τον ίδιο λόγο οι περισσότεροι που υπάρχουν γύρω από τα κόμματα και τα «στηρίζουν», δε θα δεχθούν από αυτά να μην τους «ικανοποιήσουν» με τον έναν ή τον άλλο τρόπο...
Η μόνη, λοιπόν, ελπίδα είναι εμείς οι πολίτες να καταδικάσουμε τον κομματικό παρασιτισμό μπας και δούμε στην πολιτική μας ζωή καμία λιγότερο μάυρη μέρα...

Μια ενδιαφέρουσα άποψη για τη φτώχεια στην Αφρική

Το δικό μου σχόλιο σχετικά είναι ότι δεν ξέρω αν τελικά η ανθρωπιστική βοήθεια έχει υπάρξει ωφέλιμη ή όχι για τις τριτοκοσμικές χώρες, εκείνο, όμως, που πρέπει να κρατήσουμε είναι ότι πρέπει να δοθεί η δυνατότητα στους λαούς των τριτοκοσμικών κρατών να έρθουν σε επαφή και να συνεργαστούν με ανθρώπους της δύσης που κατέχουν κεφάλαιο. Αυτή η εθελοντική συνεργασία μπορεί με δικά μας κριτήρια να φαίνεται πολύ άδικη και ανισοβαρής αλλά είναι σε κάθε περίπτωση ωφέλιμη και για τα δύο συμβαλλόμενα μέρη και έχει αποδειχθεί ότι οδηγεί σε αύξηση της γενικότερης κοινωνικής ευημερίας.
Αυτό φαίνεται από τα παραδείγματα των χωρών που έχουν κάνει τέτοιες προσπάθειες. Ασφάλως υπάρχουν και άλλοι λόγοι που μπορεί να οδηγούν ή να μην οδηγούν στην οικονομικη ανάπτυξη, όπως ιστορικοί, γεωγραφικοί κτλ. και τα αποτελέσματα δεν είναι και πάντοτε τόσο θετικά. Πρέπει όμως να δούμε και να διακρίνουμε ότι τα κάθεστώτα που έχουν κάνει τέτοιες προσπάθειες, παρ΄όλα τα προβλήματα τα οποία μπορεί να έχουν προκληθεί, είναι σε κάθε περίπτωση καλύτερα από τα αισχρά επίπεδα φτώχειας που επικρατούν σε άλλες χώρες στις οποίες υπάρχουν αυταρχικά διεφθαρμένα καθεστώτα χωρίς δυνατότητα ιδιωτικής πρωτοβουλίας ή επενδυτικής δραστηριότητας...

Όποιος ενδιαφέρεται πραγματικά να ακούσει και να καταλάβει τις απόψεις της Dambisa Moyo ας δει αυτό.

Ασφαλιστικό Σύστημα

Σύμφωνα με την κυβέρνηση έγινε μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος. Σύμφωνα με την αντιπολίτευση αυτή η «μεταρρύθμιση» δεν έπρεπε να γίνει. Πρότεινε επίσης να γίνει δημοψήφισμα σχετικά με αυτό το θέμα(το δεύτερο μετά τη μεταπολίτευση με πρώτο την επιλογή του πολιτειακού!)...
Θεωρήθηκε, λοιπόν, ως μέγα πολιτικό θέμα...
Παρ΄όλα αυτά η διαφωνία του πολιτικού κόσμου σχετικά με αυτό το θέμα δεν ήταν πολιτική με την ουσιαστική της έννοια. Η διαφωνία ήταν καθαρά διαχειριστική. Και το δίλημμα που θα έθετε το δημοψήφισμα αφορά δυο σχεδόν ταυτόσημα διαχειριστικά συστήματα από τα οποία κανένα δεν είναι υγειές(!). Θα διαλέγαμε δηλαδή μεταξύ δύο σκάρτων συστημάτων...

Είναι όμως σκόπιμο νομίζω να παρουσιάσω για μία φορά τα πραγματικά πολιτικά διλήμματα που υπάρχουν στο ασφαλιστικό σύστημα από τη δική μου οπτική γωνία. Το ασφαλιστικό σύστημα φροντίζει για τη συνταξιοδότηση και την περίθαλψη.
Σχετικά με την περίθαλψη δε θέλω να επεκταθώ αλλά αναρωτιέμαι για ποιό λόγο να μην μπορεί κάποιος να διαλέξει τον οργανισμό από τον οποίο θα ασφαλιστεί... Γιατί δηλαδή να μην μπορεί ο εργαζόμενος να επιλέξει ποιος οργανισμός θα τον ασφαλίσει έιτε αυτός είναι ιδιωτικός είτε είναι δημόσιος;
Σχετικά με το συνταξιοδοτικό θα ήθελα να επεκταθώ περισσότερο. Αρχικά ας εξετάσουμε λίγο το σκοπό που έχει το συνταξιοδοτικό μας σύστημα. Ο σκοπός που προφανώς εξυπηρετεί το υποχρεωτικό συνταξιοδοτικό σύστημα που έχουμε είναι θεωρητικά η δυνατότητα του ατόμου να έχει εισοδήματα ακόμα και σε μεγάλη ηλικία, όταν δηλαδή δε θα είναι δυνατή η εργασία του. Όλοι οι εργαζόμενοι, λοιπόν, είναι υποχρεωμένοι να συμμετέχουν σε ένα συνταξιοδοτικό σύστημα που είναι υποχρεωτικά δημόσιο. Και αυτό γίνεται με σκοπό ο κάθε εργαζόμενος να έχει σύνταξη για τον εαυτό του. Τίθεται, λοιπόν, το ερώτημα: Αν κάποιος έχει αρκετά εισοδήματα ανεξάρτητα από τη σύνταξή του, τότε αυτός για ποιο λόγο να είναι υποχρεωμένος να συμμετάσχει στο ασφαλιστικό σύστημα; Η απάντηση (ή η δικαιολογία) είναι ότι πρέπει να έχουν εισοδήματα (δηλαδή σύνταξη) και εκείνοι που δεν έχουν άλλους πόρους. Αυτή όμως ή απάντηση αναιρεί κατα τη γνώμη μου το σκοπό πού είπα προηγουμένως, δηλαδή στην ουσία το συνταξιοδοτικό δεν υπάρχει, για να έχει ο κόσμος γενικά συντάξεις. Αντίθετα, υπάρχει, μόνο για να παίρνουν οι φτωχοί συντάξεις. Αφού όμως στην πραγματικότητα αυτός είναι ο σκοπός, γιατί φτιάχνουμε ένα τεράστιο σύστημα που προβλέπει συντάξεις για όλους, ενω στην ουσία μοναδικός σκοπός μας είναι να δώσουμε συντάξεις (ή εν πάση περιπτώσει οικονομική βοήθεια)μόνο στους φτωχούς; Κατά την άποψή μου, λοιπόν, λόγος ύπαρξης υποχρεωτικου συνταξιοδοτικού συστήματος που είναι και υποχρεωτικά δημόσιο, δεν υπάρχει. Κατά την άποψη μου θα έπρεπε να το καταργήσουμε.

Παρ΄όλα αυτά η ανάγκη να μη μείνουν οι φτωχοί αβοήθητοι παραμένει. Αυτή η ανάγκη όμως δεν υπάρχει μόνο για του ηλικωμένους που έχουν οικονομική ανεπάρκεια, υπάρχει για όλους όσους έχουν οικονομικη ανεπάρκεια. Αυτό, λοιπόν, που θα έπρεπε να υπάρχει στη θέση του συνταξιοδοτικού συστήματος (και γενικά στη θέση όλων των επιδομάτων -τα οποία έχουν καταλήξει περισσότερα από τους δικαιούχους τους-) είναι ένα κρατικό σύστημα εγγύησης ενός κατώτατου εισοδήματος για όλους τους Έλληνες.

Για το τέλος θα αναφέρω εν τάχει τι μας προσφέρει η υποχρέωση καταβολής εισφορών για το ασφαλιστικό σύστημα.
1. Προσφέρει στους εργαζομένους ένα τεράστιο κόστος μειώνοντας τους μισθούς τους.
2. Προσφέρει στους εργοδοότες ένα τεράστιο κόστος με αποτέλεσμα να μειώνονται τα κέρδη τους, να μειώνονται οι επενδύδεις τους και να αποτρέπονται από το προσλαμβάνουν εργαζομένους.
3. Συμβάλλει σε μεγάλο βαθμό στη μαύρη εργασία κατά την οποία οι εργαζόμενοι βρίσκονται σε μία σχέση που δεν προστατεύεται από το νόμο με ό,τι αυτό συνεπάγεται και γίνεται παράνομη και η επιχειρηματική δραστηριότητα με ό,τι αυτό επίσης συνεπάγεται.
4. Έμμεσα αποτελέσματα των παραπάνω είναι η αύξηση της ανεργίας, η ακρίβεια, η εγκληματικότητα κ.α.

Αυτά τα 4 που ανέφερα είναι κατά την άποψή μου αναμφισβήτητα. Το θέμα είναι ασφαλώς ότι οι συντάξεις που δίνονται και που έχουν εξοικονομηθεί από τις εισφορές λειτουργούν με αντίθετο τρόπο σε κάποιες από τις επιπτώσεις που ανέφερα. Το αν όμως θα γίνει αυτό και σε ποιο βαθμό εξαρτάται από το αν οι συντάξεις είναι ανταποδοτικές οικονομικά των εισφορών, αν δηλαδή αξίζουν τα λεφτά τους. Έχω την εντύπωση πως στην Ελλάδα δεν αξίζόυν καθόλου τα λεφτά τους. Έχω την εντύπωση ότι αυτά με κάποιο τρόπο χάνονται στην πορεία...

ΜΜΕ και μη κοινοβουλευτικά κόμματα

Αρχικά σκεφτόμουνα να κάνω μία έρευνα σχετικά με το πόσο προβάλλονται τα εξωκοινοβουλευτικά κόμματα στα ΜΜΕ. Σκέφτηκα όμως ότι μάλλον δε χρειάζεται και ότι μέχρι και οι πέτρες ξέρουν πόσο τελικά... δεν προβάλλονται.

Ας δούμε λοιπόν δύο μετρήσεις:

Και ας δούμε και τα αποτελέσματα των εκλογών του 2007:


Τίθεται λοιπόν αμέσως, νομίζω, το ερώτημα (κυρίως για τα δυο μεγάλα κόμματα, αλλά και για τα μικρά κοινοβιουλευτικά) γιατί πρέπει να ακούμε πάντοτε τις δικές τους σοφίες; Αφού η τεράστια πλειοψηφία του κόσμου δεν φαίνεται να τα γουστάρει... Γιατί πρέπει πάντοτε να έχουμε αυτούς πάνω από το κεφάλι μας; Γιατί να μην ακούσουμε έστω και ελάχιστα το ΚΚΕ (μ-λ), το ΜΕ.Ρ.Α., το ΕΝ.ΑΝΤΙ.Α., το Μ-Λ ΚΚΕ, ή την Ο.Α.Κ.Κ.Ε. αντί να ακούμε μόνο το ΚΚΕ και τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Έχουν αυτοί οι δύο τελευτάιοι καθόλου το μονοπώλειο στην αριστερα; Από την άλλη γιατί να μη ακουστεί πάλι έστω και ελάχιστα η άποψη της φιλελεύθερης συμμαχίας;
Αυτό βέβαια που κάνει κανέναν να εξανίσταται είναι η παντελής αδιαφορία για τους οικολόγους πράσινους οι οποίοι παρ΄όλο που στις δημοσκοπήσεις φαίνονται να μπαίνουν ακόμα και στη βουλή, επειδή δεν καλύπτονται από την υποχρέωση των ΜΜΕ να προβάλλουν τα κοινοβουλευτικά κόμματα, απλώς δεν προβάλλονται... Και δυστυχώς όλα τα παραπάνω ισχύουν ακόμα και για τα κρατικά ΜΜΕ...

Η αφορμή για να κάνω αυτή την ανάρτηση ήταν το γεγονός ότι παρ΄όλο που χθες έγινε η ίδρυση της Δράσης (Μάνος, Μπουτάρης, Κοντογιαννόπουλος), εντούτοις σε κανενα δελτίο ειδήσεων (από όσο γνωρίζω) δεν αναφέρθηκε τίποτα εκτός από τον Σκάι που αφιέρωσε κάτι παραπάνω από ενάμισο λεπτό για την αναγγελία αυτής της τόσο ασήμαντης προφανώς είδησης...

*Ασφαλώς ο σχολιασμός από όλους αυτούς τους άσκετους δημοσιογραφίσκους στα κανάλια είναι σημαντικότερος από το να ακούσουμε και τις απόψεις και κάποιων άλλων κομμάτων...

ΜΜΕ

Τα ΜΜΕ είναι άλλος ένας τομέας που υπάρχουν σημαντικά προβλήματα στην Ελλάδα.

Υπάρχουν υποτίθεται χάριν της ενημέρωσης των πολιτών, η οποία αποτελεί μέγιστο αγαθό και ακόμα αναγκαίο δομικό στοιχείο για τη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος. Δυο αντίθετες απόψεις για τη μορφή της ενημέρωσης είναι οι εξής:
Ο Κομμουνισμός, όπως τον αντιλαμβάνομαι, υποστηρίζει τον έλεγχο της ενημέρωσης αποκλειστικά από το κράτος το οποίο στα κομμουνιστικά καθεστώτα εκφράζει τα συμφέροντα του λαού και δεν επιτρέπεται μαζική ενηνέρωση από κανένα άλλο φορέα, γιατί θεωρείται είτε βλαβερή για το λαό είτε σε κάθε περίπτωση άχρηστη.
Ο Φιλελευθερισμός από την άλλη υποστηρίζει ότι η μαζική ενημέρωση πρέπει να παρέχεται από ιδιώτες. Από αυτούς οι μόνοι που επιβιώνουν είναι εκείνοι που καταφέρνουν να απολαύουν της εμπιστοσύνης των πολιτών-καταλανωτών. Και από τους τελευταίους είναι που επέρχεται η νομιμοποίησή τους.
Η φιλελεύθερη αυτή άποψη έχει κάποιες αδυναμίες. Ο φιλελευθερισμός στηρίζεται εν πολλοίς στο γεγονός ότι οι καταναλωτές μπορούν μέσω της επιλογής τους να ωθήσουν λόγω του ανταγωνισμού τους παρόχους τους σε καλύτερες παροχές. Αυτές συνίστανται σε μικρότερα κόστη και σε καλύτερη ποιότητα. Προϋπόθεση όμως για αυτό είναι ο καταναλωτής να διαθέτει πρόσβαση στα χαρακτηριστικά, τις αρετές και τα ελλατώματα του αγαθού που του προσφέρεται, ώστε να το κρίνει, να το αξιολογήσει και κατόπιν να το επιλέξει ή να το απορρίψει. Στον τομέα όμως της ενημέρωσης υπάρχει πάρα πολύ περιορισμένη πρόσβαση και αυτό ισχύει για αρκετούς λόγους. Πρώτον η κάθε είδηση είναι αυτοτελής και η παρουσίαση μίας μεμονωμένης είδησης με τρόπο ολοκληρωμένο και σωστο γενικότερα δε σημαίνει καθόλου με κάποιο αναγκάστικο τρόπο ότι οι υπόλοιπες ειδήσεις ενός τηλεοπτικού σταθμού ή μίας εφημερίδας θα είναι αντίστοιχης ποιότητας. Δεύτερον οι ειδήσεις παρουσιάζουν γεγονότα με τα οποία ο λήπτης έχει υπερβολικά σπάνια άμεση επαφή, ώστε να μπορεί να κρίνει την εγκυρότητά τους. Τρίτων τα ΜΜΕ έχουν ένα μεγάλο συμφέρον να εμφανίσουν το οποιοδήποτε γεγονός παρερμηνευμένο και συνήθως ως μεγαλύτερης σημασίας από ό,τι στην πραγματικότητα είναι. Σε αυτές τις αδυναμίες έρχεται να προστεθεί το μέγεθος του κράτους που παράγει στηριζόμενο επίσης και στις προηγούμενες αδύναμιες μία υπερβολικά μεγάλη βλάβη για την κοινωνία. Η επίπτωση του τεράστιου (και αδιαφανούς) κράτους είναι ότι σχηματίζεται εκτός της σχέσης μεταξύ ΜΜΕ και πολιτών μία δεύτερη σχέση μεταξύ των πολιτικών και εκείνων που προσπαθούν να τους πιέσουν σε αποφάσεις. Οι τελευταίοι, λοιπόν, αποκτούν τεράστιο κίνητρο να διαπλακούν με τα ΜΜΕ ή ακόμα να ασχοληθούν και οι ίδιοι με τα ΜΜΕ, ώστε να πιέσουν πολιτικούς σε κερδοφόρες για τους ίδιους αποφάσεις. Αυτά νομίζω είναι τα βασικά που συνθέτουν την -πολλές φορές- εξοργιστική και ντροπιαστική εικόνα στα ΜΜΕ της χώρας μας.

Τι πρέπει όμως να γίνει;

Ακούστηκε πρόσφατα η πρόταση να παραχωρούνται οι συχνότητες στα κανάλια μόνο για ορισμένο χρονικό διάστημα και μετά από αυτό να μην είναι δυνατόν το ίδιο κανάλι να λάβει πάλι άδεια για συχνότητα. Την πρόταση αυτή δεν πρέπει ούτε να τη δεχθούμε αμέσως ούτε βεβαίως να την απορρίψουμε. Είναι ασφαλώς μία προσπάθεια να σκεφτούμε για το πώς θα βγούμε από αυτό το τέλμα στο οποίο βρισκόμαστε. Κατά την άποψη μου όμως δε λύνει το πρόβλημα. Εκείνο που πρέπει να σκεφτουμε περισσοτερο είναι να βρουμε έναν τρόπο τα ΜΜΕ να τείνουν προς την ποιότητα αντί για την αθλιότητα. Γιατί το να καταργήσουμε το ένα κανάλι που μας τυρρανάει και να έρθει ένα άλλο που να κάνει ακριβώς το ίδιο δεν έχει νόημα. Παρ΄όλα αυτά μία τέτοια κίνηση θα έσπαγε λίγο το status quo, πράγμα που ίσως να το χρειαζόμαστε.
Περισσότερο όμως ευεργετικό θα ήταν πέραν των ιδιωτικών σταθμών να υπήρχε ένας ανεξάρτητος κρατικός φορέας με μοναδικό στόχο την ενημέρωση των πολιτών τόσο τηλεοπτικά(24 ώρες το εικοσιτετράωρο) όσο ενδεχομένως και μέσω εφημερίδας με ισχυρή χρηματοδότηση και στηριγμένος σε βασικές αρχές και όχι μονάχα στην καταναλωτική αξία της είδησης. Αυτός ο φορέας σε συνδυασμό με τη δημιουργία ισχυρών θεσμών και διαφανών διαδικασιών στο δημόσιο τομέα γενικά θεωρώ ότι μπορεί να βελτιώσει σημαντικά την ποιότητα της ενημέρωσης.

* Θα μου πείτε βέβαια ότι τη στιγμή που επιτρέπουμε να έχουν οι κάτοχοι καναλιών και εφημερίδων μαύρο ταμείο δεν έχει καν νόημα να συζητάμε....

Πόσες παρανομίες μπορείτε να βρείτε;

Αυτός είναι ένας από του χιλιάδες δρόμους της Αθήνας... Εννοείται ότι δε χρειάστηκε καν να ψάξω, για να τον βρω.

Εξεγειρόμεθα για τα υπόγεια πάρκινγκ, αλλά σχεδόν καθόλου δε δείχνουμε να ενδιαφερόμαστε για τα πεζοδρόμια μας που γίνονται πάρκινγκ,

για τους δρόμους που γίνονται πεζοδρόμια,

για τα πεζοδρόμια που γίνονται φωτοφρόμια και ταμπελοδρόμια,

για τα πεζοδρόμια που γίνονται παρτέρια ή

για τα πάρκα και τους χώρους πρασίνου που γίνονται από πάρκινγκ μέχρι και σκουπιδότοποι, αν δεν έχουν ήδη αποχαρακτηριστεί, για να γίνουν πολυκατοικίες...

Θέλω λοιπόν να ζητήσω κάτι μέσω αυτού του άρθρου το ξέρω ότι είναι ουτοπικό και απίστευτο και ότι δε θα μπορέσει να γίνει ποτε, αλλά εγώ θα το προτείνω.

Προτείνω:

α) οι δρόμοι να είναι δρόμοι

β) τα πεζοδρόμια να είναι πεζοδρόμια

γ) τα πάρκα να είναι πάρκα

δ) και οι χώροι στάθμευσης να είναι χώροι στάθμευσης....

Αν η τροχαία επέβαλλε τα πρόστιμα που προβλέπει ο νόμος θα λύναμε ένα πολύ σημαντικό πρόβλημά μας και ίσως να μηδενίζαμε και το έλλειμμα....

Ένα Μήνυμα

http://www.actionaid.gr/HungerFree